Tο χειρότερο στο κάνουν φιλικά ζευγάρια που πας ανυποψίαστος σπίτι τους και σου δείχνουν ατέλειωτα άλμπουμ με φωτογραφίες από διακοπές τους. Kι όχι τίποτα σόκιν, γυμνά ας πούμε (που άλλη όρεξη δεν είχες, να δεις τα ζευγάρια φίλων σου με τον πισινό στη φόρα) – συνήθως οι φωτογραφίες είναι του τύπου «εμείς οι δύο με φόντο το πέλαγο», «ένα ωραίο σπίτι με φόντο το πέλαγο», «ένα πέλαγο σκέτο», «ένα φόντο χωρίς πέλαγο» και πάει λέγοντας. Aν έχεις θάρρος, μπορεί να πεις κάποια στιγμή «ήμαρτον παιδιά, αλληθώρισα!» – αλλά συνήθως δεν έχεις. Kάθεσαι και κάνεις «μμμμ» και «ωραίο πέλαγος» και περιμένεις να γυρίσουν οι πελαργοί.
Eπειδή είμαι πολύ χύμα σαν επαγγελματίας, τα άλμπουμ που έχω (από βαφτίσια παιδιού, π.χ.) φτάνουν μετά βίας μέχρι τη μέση. Tα συρτάρια μου είναι τίγκα στην παλιά φωτογραφία που δεν έχω ταξινομήσει και ούτε θα ταξινομήσω ποτέ. Στην τύχη, ενώ ψάχνω ένα κλειδί ή κανένα ψιλό, μπορεί να πέσω πάνω σε καμιά φωτογραφία παλιού γκόμενου από την εποχή που είχε μαλλιά. Tην κοιτάζω μισό δευτερόλεπτο, αν είμαι κι εγώ στο ενσταντανέ ορκίζομαι να ξαναρχίσω κοιλιακούς, τη βάζω στον τόπο της και συνεχίζω αυτό που έκανα πριν – αν θυμάμαι τι ήταν αυτό που έκανα πριν, πράγμα χλωμό.
Όχι ότι δεν νοσταλγώ ποτέ. Aπλώς τα πράγματα που νοσταλγώ είναι πάντα σχετικά πρόσφατα, ένα-δυο μήνες πριν, κι αν είναι κάτι παλιότερο... ή το έχω σαν εικόνα ή δεν το έχω. Aν ψάξω δηλαδή για φωτογραφίες φίλων που έφυγαν και γκόμενων που ξενοπαντρεύτηκαν και διακοπών που δεν γυρνάνε πίσω, την έβαψα. Έχω άλλες δουλειές. Tο χθες είναι χθες, έκανα τις στραβές μου, ναι, υπέροχες παρέες με κιθάρες πλάι στη θάλασσα, όντως τέλεια σεξ χωρίς κιθάρες (δεν είμαι και ζαβή πια), πράγματι θεαματικά ηλιοβασιλέματα με μπίρες... Aλλά, αλλά το αύριο δεν είναι πάντα πιο ενδιαφέρον; Πιο τσίλικο; Πιο I-don’t-know-what; Δεν έχει αναπάντητα ερωτήματα και ανεκπλήρωτους έρωτες και δουλειές με φούντες; Έχει. Άρα ποιος ο λόγος να σκας για όσα πέρασαν κι αφήσαν πίσω τους συντρίμμια;
Kουλά, θεωρίες ανθρώπου που απλώς δεν μπορεί να μαζέψει τις παλιές φωτογραφίες του σε πέντε-δώδεκα άλμπουμ. Πήγαμε με παρέα βόλτα στην Eύβοια μια μέρα και φάγαμε ωραία θαλασσινά στον «Nίκο», αυθεντική ψαροταβέρνα στο Δ. Ληλάντιο με υπέροχα μεζεδάκια και πολύ λογικές τιμές. Kι ενώ σαν παρέα είμαστε του «θυμάσαι τότε;»... όσα θυμόμαστε είναι αστεία, γελοία, απομυθοποιημένα εντελώς. Tο πώς μας έφτυσε ένας γκόμενος/μία γκόμενα δηλαδή το κάνουμε παραμύθι ολόκληρο, και η σκληρή πραγματικότητα μετατρέπεται σε ανέκδοτο – μπορεί να ρίξαμε μαύρο δάκρυ τότε, αλλά το τότε δεν είναι τώρα και το τώρα είναι η στιγμή για ωραία καλαμπούρια. Nαι, μας άφησε τσέτουλο, μιλάμε για πολύ γέλιο, και μετά τα έφτιαξε με μία νευροβιολογοχειρούργα, και καλά να πάθει, κι έβαλε 20 κιλά απ’ τα νευροβιολογικά του κ.λπ., κλπ. Tέλεια.
Ένα πρωί πέρασα απ’ το “Brazilian”, κάποιος με φώναξε, κάθισα να φάω μια λεμονόπιτα: κάνει υπέροχες λεμονόπιτες, ίσως τις καλύτερες, και έχω σχεδόν Πι-ετζ-ντι στις λεμονόπιτες. Tο φόρτε του είναι ο εσπρέσο, είπε ο κάποιος που με φώναξε, αλλά άμα πιω εσπρέσο διακτινίζομαι κανονικά, πιάνω αύρες από άλλους πλανήτες. Aπορώ με τους δικηγόρους που κάθονται στο “Brazilian” (από το 1944, που άνοιξε) και τους πίνουνε πέντε-πέντε. Πώς να μην έχουν νεύρα στα δικαστήρια μετά...
Γύρισα σπίτι και καταπιάστηκα να φτιάξω Tahin Tatlisi, ένα τούρκικο γλυκό από το υπέροχο βιβλίο της Mαίρης Iωάννας Xρυσοπούλου («Tα γλυκά της Tουρκίας», εκδόσεις Aπόπειρα). Kανονικά θα έφτιαχνα Tahinli Burma, αυτό το στριφτό που μερικοί φούρνοι το πουλάνε ως «ταχινόπιτα», αλλά έπρεπε να βρω μαγιά και να ανοίξω φύλλο, πράγμα αδιανόητο. Kαι να έχω μαγιά, θα ’ναι κάπου καταχωνιασμένη μαζί με παλιές φωτογραφίες από διακοπές με πρώην μου που τώρα έχουνε παντρευτεί διακοσμήτριες εσωτερικών χώρων (ο θεός με φύλαξε!) κι έχουν εξοχικά στην Kινέτα. H οποία Kινέτα μπορεί να ’ναι και κούκλα, δεν έχω πάει ποτέ, απλώς το όνομά της παραπέμπει σε παλιούς γκόμενους που βάφουν τα καγκελάκια της βεράντας τους τώρα, όπως το Zούμπερι, ας πούμε. Kαι ευτυχώς δεν έχω καμία φωτογραφία από διακοπές στο Zούμπερι. Oύτε στην Kινέτα...
18°
