Το να γράψει κανείς ότι κατά μήκος της οδού Ερμού, από την Αθηνάς και κάτω (και προς Μοναστηράκι και προς Ψυρή) πωλούνται παλιά αντικείμενα, είναι σα να κομίζει γλαύκα εις Αθήνας.Αλλά εδώ θα σας μιλήσω για νέα τάση στην πόλη: για νυχτερινό εμπόριο. Στην οδό Πιττάκη λοιπόν, κάθετη στην Ερμού από τη μεριά του Ψυρή, έχει ανοίξει εδώ και λίγους μήνες ένα υπαίθριο πολυ-παλαιοπωλείο, που δεν κλείνει καθόλου μέχρι τα μεσάνυχτα (φωτογραφία). Το στήσανε δύο συνέταιροι, ο Αλέξης και ο Γιώργος, οι οποίοι έχουν νοικιάσει τα μισά μαγαζιά του στενού αυτού δρομάκου και σκοπεύουν, όπως λένε, να τα νοικιάσουν όλα. Η (καλόγουστη) μουσική και οι δυνατές λάμπες τραβάνε τον κόσμο που έχει έρθει για τη νυχτερινή του διασκέδαση, ώστε να πλησιάσει και να ψάξει. Δεν υπάρχουν σωροί, αλλά οργανωμένοι πάγκοι και βιτρίνες, όπου βρίσκεις σχεδόν τα πάντα, εκτός από φαγώσιμα. Δηλαδή πληκτρολόγια, βιβλία, πλυντήρια, κομπολόγια, πίνακες, ρούχα, διακοσμητικά, αντίκες, σιντί, βινύλια, δίσκους, λάμπες πετρελαίου, παιχνίδια, φωτογραφίες, παράσημα, κούκλες βιτρίνας, έπιπλα, ποδήλατα και ποιος ξέρει τι άλλο. Οι δουλειές τους φαίνεται να πηγαίνουν καλά και οι τιμές είναι ικανοποιητικές. (Υ.Γ. Για τ’ όνομα του δρόμου: ο Κυριακός Πιττάκης ήταν ο πρώτος αρχαιολόγος της νεότερης Αθήνας μετά το 1830).
Γιατί τον λένε Βοτανικό
Ο επί είκοσι και παραπάνω χρόνια (1774-1796, με διαλείμματα) βοεβόδας της Αθήνας Χατζαλή Χασεκής, κατέληξε ιδιοκτήτης μιας έκτασης 120 στρεμάτων στα δυτικά της πόλης, όπου είχε το σπίτι και τα περιβόλια του. Μετά την απελευθέρωση, το τεράστιο κτήμα πέρασε στο ελληνικό δημόσιο. Εδώ ξεκίνησε ο Βοτανικός Κήπος (1835) και εδώ χτίστηκε ένα τμήμα της πολύ ευρύτερης Γεωπονικής Σχολής (σημερινό Γεωργικό Πανεπιστήμιο). Τα τοπωνύμια Χασεκή και Βοτανικός συνυπήρχαν επί έναν αιώνα περίπου (έχω επισημάνει το τούρκικο το 1944, σε περιγραφές μαχών κατά τα Δεκεμβριανά). Σήμερα το τοπωνύμιο Βοτανικός, ως ουσιαστικοποιημένο επίθετο, έχει δώσει τ’ όνομά του στην ευρύτερη περιοχή. Ο ίδιος ο εξαίρετος Βοτανικός Κήπος, που ανήκει στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, είναι επισκέψιμος, με είσοδο στη γωνία Ιεράς Οδού & Σπύρου Πάτση.
Η κλεψύδρα στο Αμφιάρειο
Η κλεψύδρα (κλέπτω + ύδωρ) ήταν ένα αρχαίο υδραυλικό ρολόι. Μ’ ένα σύστημα χτιστών δεξαμενών, οι άνθρωποι «έκλεβαν» το νερό και, ανάλογα με τη ροή του, υπολόγιζαν το χρόνο που περνούσε (σήμερα, βέβαια, οι κλεψύδρες είναι μικρά, φορητά και ορατά απ’ όλους χρονόμετρα άμμου). Η καλύτερα σωζόμενη αρχαία κλεψύδρα βρίσκεται στο Αμφιάρειο (ή Αμφιαράειο). Ο Αμφιάραος ήταν θεραπευτική θεότητα των αρχαίων Ελλήνων και το ιερό του σώζεται στο δρόμο από το χωριό Κάλαμος προς την παραλία, τρία τέταρτα από την Αθήνα. Πρόκειται για έναν από τους άγνωστους, αλλά και τους πιο όμορφους αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής. Διασχίζεται από ποταμάκι που έχει γύρω πολλά δέντρα, λουλούδια, χελώνες και πουλιά. Υπάρχει καλά σωζόμενο θέατρο, μουσείο, κατατοπιστικό τοπογραφικό και, φυσικά, η κλεψύδρα. Συνιστάται επίσκεψη με το απόβροχο – και θα με θυμηθείτε.
Σε συνέχεια όσων είχα γράψει πριν λίγες εβδομάδες, ο αναγνώστης κ. Γιώργος Οικονόμου, συγγραφέας και γνωστός ηθοποιός, είχε την ευγένεια να επικοινωνήσει μαζί μου και να μου δωρίσει το βιβλίο του «Εμείς οι Αρβανίτες». Εκεί αναφέρεται ότι ο Καπανδρίτης ήταν μεν Αρβανίτης, όπως είχα γράψει, όχι όμως «αρχηγός φάρας» αλλά αρχηγός στρατιωτικού σώματος, σταλμένος από το βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό για να κρατήσει τη ΒΑ Αττική. Θερμές ευχαριστίες.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
