Την ατάκα την έφαγα από την καινούργια ταινία των Ρέππα-Παπαθανασίου – κάπου ακούγεται η φράση «ο έρωτας σου δίνει μια στιγμή αθανασίας», Ή μια ψευδαίσθηση μάλλον, δεν έχει σημασία…Κι επειδή μου άρεσε, την κάνω τατού στο κούτελο…
Σπάνια πηγαίνω στο The Mall, όχι επειδή το σνομπάρω ή επειδή έχω θέμα, απλώς δεν θέλω να πέσω πάνω στο γιο μου και τις παρέες του… ή να χαθώ σε ατέλειωτα επίπεδα πάρκινγκ σα γκαστρωμένος Κοντορεβυθούλης. Το να πετύχω παλιό γκόμενο ή συμμαθήτρια στο The Mall είναι επιστημονική φαντασία – κανένας «της γενιάς μου» δεν πηγαίνει προς τα εκεί, το εμπορικό κέντρο ως concept αποτελεί άντρο του τσικό κάθε είδους, όπως τα περισσότερα εμπορικά κέντρα εδώ που τα λέμε. Πήγα στο The Mall (τέλος πάντων) για να δω την ταινία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου «Αυστηρώς Κατάλληλον», επειδή την έπαιζε σε αίθουσα με ξαπλωτές πολυθρόνες και τελευταία έχω μια αδυναμία σε οτιδήποτε το ξαπλωτό. Ή μια δυσκολία σε οτιδήποτε το καθιστό… Καλά, για όρθιο δεν το συζητάμε. Δηλαδή ούτε καν σεξ. Για το οποίο κάνεις και ορισμένες παραχωρήσεις όσον αφορά τη βολή σου…
Η ταινία είναι σούπερ: είμαι της θεωρίας ότι πρέπει να φτιάξουμε ανδριάντα στους Ρέππα-Παπαθανασίου, ένα άγαλμα, κουκλάκια, κάτι – επειδή όλα όσα γράφουν είναι «για τον κόσμο» και όχι για πάρτη τους. Τα σενάρια και τα θεατρικά τους θέλουν να μας κάνουμε να γελάσουμε/ σκεφτούμε/ συγκινηθούμε/ συμμετέχουμε, καμιά διάθεση «βγάζω τα σώψυχά μου» δεν υπάρχει στις δουλειές τους, κι επειδή στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να ψιλο-κοιμόμαστε με τα σώψυχα διάφορων πικραμένων να σέρνονται (αργά-αργά) στις οθόνες… υπάρχει ένα πρόβλημα κατάταξης για τους Ρ-Π. Δεν ξέρει κανείς πού να τους βάλει, δεν είναι «λαϊκή κουλτούρα», δεν είναι «υψηλή κουλτούρα», οι κωμωδίες τους δεν φέρνουν σε Μπόζο, είναι λίγο-ελάχιστα πικραμένες στο βάθος, με μικρές διαπιστώσεις για την ανθρώπινη φύση που μας θυμίζουν τους εαυτούς μας. Τέλος πάντων, την ταινία την είδαμε σε χαϊχλίδογλου αίθουσα Gold Class (20 ευρώ το κεφάλι), που σημαίνει ότι αν έχεις δει πέτσα βγαίνεις έξαλλος και ξηλώνεις το αυτόματο μηχάνημα στο πάρκινγκ, και ευτυχώς το «Αυστηρώς Κατάλληλον» ήταν έξυπνο, αστείο, σούπερ από κάθε άποψη… γιατί αλλιώς θα επιστρέφαμε στην Gold Class να πιούμε όλη τη σαμπάνια που σερβίρουν στην είσοδο, ίσως και τις πορτοκαλάδες.
Άλλο: βρήκα πολύ όμορφα φορεματάκια από την εταιρεία της Θεσσαλονίκης που λέγεται Philly – εισάγουν τα Fever-London, τα Poison Babe κι άλλα προχωρημένα που μια εποχή τα έβρισκες μόνο στο Λονδίνο. Αυτή τη στιγμή οτιδήποτε σε μίνι-με-τιράντα χωράει μόνο στο δάχτυλο του ποδιού μου, αλλά σίγουρα υπάρχουν αναγνώστριες εκεί έξω που δεν είναι διακόσια κιλά (καλή ώρα) και θα βρούνε κάτι σε trendy, χαριτωμένο και γλυκούλι, είτε εισαγόμενο είτε από τα αυθεντικά σχέδια της εταιρείας (ντόπιο).
Το «ντόπιο» είναι ιταλική λέξη μπαϊδεγουγέι, τυχαία το ανακάλυψα τρώγοντας στην ιταλική trattoria “Il Doppio”. Κάποιος στο “Doppio” μας εξήγησε τι σημαίνει το όνομα του μαγαζιού, το οποίο είναι χαριτωμένο, στρέιτ και καθόλου ψευτίκουε – δεν προφασίζεται ότι είναι κάτι πιο σύνθετο και υψηλής ποιότητας απ’ αυτό που είναι: ένα απλό, καλό ιταλικό στα Εξάρχεια, πιστό στην παράδοση της trattoria που σερβίρει τα βασικά ιταλικά πιάτα σε λογικές τιμές (20-25 ευρώ). Για ποιο λόγο δηλαδή μια μακαρονάδα ή μια πίτσα θεωρείται ακριβό πιάτο σε (κάποια) ιταλικά της Αθήνας, δεν το ’χω καταλάβει.
Τελευταία κίνηση απελπισίας την εβδομάδα που πέρασε ήταν το τσάι που ήπια σε καφετέρια με το καταπληκτικό όνομα «Τρα λα λα» – η καφετέρια ήταν μια χαρά, το τσάι επίσης, απλώς δεν είχα πάρει λεφτά μαζί μου και βρέθηκα να ψάχνω τη φόδρα της τσάντας μου για αυτά τα καταραμένα καφέ νομίσματα που πρέπει να γεμίσουν βαρέλι για να συμπληρώσουν ένα σκωροφαγωμένο ευρώπουλο. Αλλά μάλλον το μαγαζί, επειδή έχει πελατεία κυρίως φοιτητές, είναι συνηθισμένο σε τρελές που γυρνάνε τις τσάντες τους ανάποδα ψάχνοντας για χρυσάφι. Ή για κουμπιά, έστω. Βρήκα γύρω στα οχτώ κουμπιά που ιδέα δεν έχω από πού κρατάει η σκούφια τους – και το περίεργο είναι ότι όταν ψάχνεις κουμπιά δεν βρίσκεις (ούτε λεφτά βρίσκεις).
Κι έτσι κόλλησα στην ατάκα των Ρέππα-Παπαθανασίου, «ο έρωτας σου χαρίζει μια στιγμή αθανασίας», σκασίλα μου αν είναι ψευδαίσθηση ή όχι… η φράση είναι αριστουργηματική, λυπάμαι βαθύτατα που δεν τη σκέφτηκα μόνη μου. Όλο βλακείες για κουμπιά ή για σεξ σκέφτομαι, αλλά οκέι. Απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα…
20°
