Τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια: Η συγγραφέας Λένα Διβάνη κυκλοφορεί στην πόλη, φωτογραφίζει ό,τι της κάνει κλικ και γράφει μερικές σκέψεις
Περνούσα χτες από την οδό Αιόλου και, μα τον Δία, ίδρωσα για να διασχίσω τον δρόμο. Τα ένθεν κακείθεν παρατεταγμένα καφέ και εστιατόρια έχουν από καιρό πλημμυρίσει τον δρόμο με τραπεζάκια έξω. Μετά άπλωσαν ανενόχλητοι και κάτι άθλια πανωσηκώματα γιατί είχε κάποιο ανοιξιάτικο κρύο και ο πελάτης ήθελε να του κόβουν τον αέρα για να πίνει το κρασάκι του με την ησυχία του. Ό,τι θέλει ο πελάτης βεβαίως!
Του τον κόψαν τον αέρα λοιπόν κι εμένα μου κόψαν την ανάσα. Σαν κι εμένα κι άλλοι ταλαίπωροι κάτοικοι αυτής της πόλης προσπαθούσαν να πάνε στις δουλειές τους σπρώχνοντας ελαφρώς ηλιοκαμένους βόρειους μήπως καταφέρουν να περάσουν όπως όπως. Εν ολίγοις είδα σε έναν δρόμο τη συνεκδοχή της πόλης μου ελεύθερης-πολιορκημένης από Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και Κινέζους που λιάζονται. Δεν έχω τίποτα με τους επισκέπτες μας – κι εγώ γυρνάω τον κόσμο με τα πόδια ως γνωστόν. Άλλωστε απ’ αυτούς ζούμε. Μ’ αυτούς που οργίζομαι είναι οι άνθρωποι της πιάτσας που αποφάσισαν να τα πιάσουν χοντρά τώρα που η Αθήνα είναι της (τουριστικής) μόδας. Δίνουν μαζικά τα σπίτια στους τουρίστες, δίνουν τους δρόμους στα πούλμαν που τους μεταφέρουν, δίνουν τους πεζοδρόμους στα μαγαζιά που τους τρέφουν. Άναρχα, απρογραμμάτιστα, εαυτουλίστικα. Στα παλιά τους τα παπούτσια που καταστρέφουν τον οικιστικό ιστό της πόλης, τους μόνιμους κατοίκους αλλά και το τουριστικό της μέλλον. Ο λαός μας είναι διονυσιακός, ζει γι’ αυτό που θα αρπάξει σήμερα. Σιγά μη χαλάσει τα μικρά φαιά του κύτταρα για να σκεφτεί πού θα μας οδηγήσει αυτή η μαζική φτήνεια και προχειρότητα. Ποιος σοβαρός ταξιδιώτης και ποια ταξιδιώτισσα λαχταράει να επισκεφτεί μια πόλη-φάντασμα του εαυτού της γεμάτη ξενοδοχεία, πούλμαν ό,τι-δείτε-ένα-τάλιρο, σουβενίρ και σουβέρ, τραπεζοκαθίσματα και άλλους τουρίστες; Τι είναι οι πόλεις χωρίς τους κατοίκους τους;
Υ.Γ. Τη βλέπετε αυτή τη μικρή ελληνική σημαία που σαλεύει μοναχική στο βάθος; Σε 2-3 χρόνια θα είναι το μόνο πράγμα που θα θυμίζει στους ταξιδιώτες ότι ήρθαν στην Αθήνα. Αυτό, και ο λαδερός μουσακάς στις ταβέρνες...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
