Οδός Ευφράνορος στο Παγκράτι: Τα μαγαζιά, οι άνθρωποι και οι ιστορίες που ξεχωρίζουν
Ήταν στα κινέζικα ο διάλογος που εκτυλισσόταν από μια παρέα που ανηφόριζε μπροστά μου στο ήσυχο δρομάκι της Ευφράνορος. Έψαχναν το μαγαζί με τους ροζ τοίχους ακριβώς στη γωνία με την πλατεία Προφήτη Ηλία για να πάρουν παγωμένο καφέ. Υποθέτω ότι έμεναν σε κάποιο Αirbnb της γειτονιάς και το gps τους κατεύθυνε προς τα εδώ, σε έναν από τους πιο παρεξηγημένους δρόμους του Παγκρατίου. Φωτεινός και άνετος, με φαρδιά πεζοδρόμια, αποτελούσε ως τώρα μονάχα μια λύση για πάρκινγκ για όσους είχαν κύριο προορισμό την Πρόκλου, την Πλατεία Βαρνάβα ή την Πλατεία Πλαστήρα – σημεία συνάντησης που μέσα στον χρόνο εξελίχθηκαν στα πιο δημοφιλή του κέντρου όπως άλλωστε και το Παγκράτι ολόκληρο, που σήμερα συγκαταλέγεται στις 51 πιο «cool» περιοχές του κόσμου.
Το όνομά της η οδός το πήρε από τον Ευφράνορα, καλλιτέχνη της αρχαιότητας, και κατά μήκος της σήμερα παντρεύει όλα τα κλασικά στοιχεία της παλιάς αστικής αθηναϊκής γειτονιάς, με το σύγχρονο, τη μοντέρνα αρχιτεκτονική του Blue Building για παράδειγμα, τα third wave καφέ και τα λεγόμενα concept stores. Από άποψη διασκέδασης τα έχει όλα, μπορεί να σε κρατήσει από το πρωί ως το βράδυ και όσο και να «τουριστικοποιείται» συνεχίζει να απευθύνεται στους ντόπιους. Aυτοί είναι που παρατηρούν την αλλαγή και την εξέλιξή της, οι άνθρωποί της που προσέχουν τη γειτονιά και τους κατοίκους της. Όπως ο κύριος που πουλάει τα λουλούδια στη γωνία, εκείνος που φτιάχνει στο χέρι μπουζούκια, ο γείτονας του που σιροπιάζει μπακλαβάδες από το χάραμα και η σχεδιάστρια που κάθε μέρα στήνει τις κούκλες στη βιτρίνα του μικρού ατελιέ της. Μιλούν στην ATHENS VOICE για αυτό που τους ενώνει, την αγάπη για τη γλυκιά ρουτίνα τους στο ήσυχο δρομάκι της Ευφράνορος που όλο και αλλάζει.
Ο Γιώργος Ζεμπίλας διατηρεί ανθοπωλείο από το 1971. Μπροστά στο μαγαζί του αράζουν δυο-τρία ταξί, βγαίνει και πίνουν παρέα με τους οδηγούς τον πρωινό τους καφέ. Μετά από 52 χρόνια που καθημερινά βρίσκεται ανάμεσα στα λουλούδια, το πάθος του γι’ αυτά έχει φύγει και τη θέση του πήρε η συνήθεια.
«Το ανθοπωλείο άνοιξε εδώ ο πατέρας μου κι εγώ στην πορεία το συνέχισα. Από 11 χρονών μέχρι σήμερα που έφτασα αισίως τα 63, διασχίζω κάθε πρωί την Ευφράνορος για να έρθω να ανοίξω. Τότε εδώ είχε περισσότερες οικογένειες, η γειτονιά μας ήταν πολύ ήσυχη και όχι τόσο πυκνοκατοικημένη. Σχεδιαστικά παραμένει ίδιος ο δρόμος, με τις ίδιες υποδομές δηλαδή, έχει όμως περισσότερη φασαρία, κι έχει αλλάξει ριζικά το εμπόριο, με πολλές καινούργιες καφετέριες και εστιατόρια. Θυμάμαι την εποχή που η πλατεία Βαρνάβα πιο κάτω ήταν μια νεκρή πλατεία, όπως και η Πλαστήρα, σήμερα είναι τα τοπ στέκια. Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζουμε κι εμείς.
Τα λουλούδια τα αγαπώ. Μετά από τόσα χρόνια ανάμεσά τους το πάθος λίγο έχει φύγει κι έχει μείνει η συνήθεια. Ο κόσμος πλέον έρχεται να πάρει λουλούδια μόνο στις γιορτές, για παράδειγμα στη γιορτή της μητέρας ή αν είναι κάποιος εξαιρετικά ερωτευμένος και τα θέλει για ένα ιδιαίτερο ραντεβού, όπως στην περίπτωση του αγίου Βαλεντίνου. Πάντα τους προτείνω τριαντάφυλλα και δευτερευόντως ορχιδέες, μαργαρίτες και χρυσάνθεμα, ανάλογα και με την εποχή. Όπως συμβαίνει στα λαχανικά που παίρνεις από τη λαϊκή έτσι και με τα λουλούδια, τον χειμώνα είναι πολύ λιγότερα γι’ αυτό και πιο ακριβά».
Το εργαστήρι παραδοσιακής οργανοποιίας του Κώστα Τσόπελα
Ο Κώστας Τσόπελας τα τελευταία 10 χρόνια διατηρεί εργαστήρι παραδοσιακής οργανοποιίας. Οργανοπαίχτης ο ίδιος, το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας στο εργαστήρι είναι η αγαπημένη του κιθάρα από ξύλο 200 χρονών.
«Έχω τελειώσει την Καλών Τεχνών εδώ στην Αθήνα αλλά πάντα έπαιζα μπουζούκι και ρεμπέτικα. Στην Κύπρο έτυχε να γνωρίσω έναν οργανοποιό και με τη βοήθειά του αποφάσισα να φτιάξω έναν τζουρά. Από εκείνη την ώρα μπήκε το μικρόβιο και δεν μπόρεσα να σταματήσω να το κάνω. Αγαπώ να κατασκευάζω πράγματα, αλλά τα μουσικά όργανα έχουν πιο ιδιαίτερη φιλοσοφία αφού χρησιμοποιείς στην ουσία μια τέχνη για να δημιουργήσεις κάτι που κι εκείνο θα παράγει μια άλλη μορφή τέχνης. Έπειτα νιώθω ότι υπηρετώ κατά κάποιο τρόπο την ελληνική κουλτούρα, καθώς τα όργανα που φτιάχνω είναι παραδοσιακά. Εδώ θα έρθουν παιδιά που ξεκινάνε μαθήματα, επαγγελματίες μουσικοί, κάτοικοι της γειτονιάς που είναι λάτρεις του χειροποίητου, και νέοι που θέλουν να μαθητεύσουν κοντά μου. Με το μεράκι της κατασκευής γεννιέσαι, και πάντα θέλεις να ξεπεράσεις το προηγούμενό σου δημιούργημα με ένα καλύτερο.
Το Παγκράτι το αγαπώ επειδή είναι κέντρο-απόκεντρο. Από τη μια δεν βρίσκω πάρκινγκ, από την άλλη η περιοχή είναι γεμάτη ζωντάνια, πράγμα καλό για τις επιχειρήσεις μας. Την αρχή έκανε το Τσέλσι και γύρω από αυτό επεκτάθηκαν και αναβαθμίστηκαν όλα».
Η Κατερίνα Αλεξανδράκη είναι σχεδιάστρια και στο ατελιέ - thrift shop της φιλοξενεί συλλογές ρούχων και κοσμημάτων από έλληνες σχεδιαστές. Ανήκει στην κατηγορία των νέων επιχειρηματιών στην περιοχή, των τολμηρών που άνοιξαν σχεδόν μέσα στο lockdown.
«Είχα ατελιέ στο παρελθόν στο Χαλάνδρι, αποφάσισα όμως να μετακομίσω στο Παγκράτι και να ανοίξω ένα καινούργιο εδώ, που είναι πιο κεντρικά, σε μια ανερχόμενη γειτονιά με αρκετούς τουρίστες που την επισκέπτονται. Η Ευφράνορος διατηρεί τα στοιχεία της κλασικής αστικής γειτονιάς και παρόλο που δεν είναι πολυσύχναστος δρόμος, ούτε προορισμός αυτός καθαυτός, τον επέλεξα επειδή είναι καθαρός και φαρδύς. Η εμπορική δυναμική του εξαρτάται, πιστεύω, από το χέρι του κάθε μαγαζάτορα κι όσο εξελίσσεται σταδιακά η γύρω περιοχή γινόμαστε κι εμείς πέρασμα.
Στο ατελιέ μου μπορεί να βρει κανείς ρούχα από τη δική μου συλλογή και ελληνικές εταιρείες και vintage second hand κομμάτια που επιλέγω εγώ, ανάλογα με τη σεζόν και τις προτιμήσεις μου. Είναι μια δημιουργική δουλειά, ξεκινώντας από τη συλλογή των υφασμάτων μέχρι τη δημιουργία ενός ρούχου από το μηδέν. Μου αρέσουν τα χρώματα, να προσφέρω ένα μοναδικό κομμάτι που δεν θα το βρει κάποιος αλλού και παράλληλα απολαμβάνω να επικοινωνώ με τους επισκέπτες, να τους προτείνω τις ιδέες μου για να ανανεώνουν εύκολα το στιλ τους».
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου γλυκαίνει όλη την Ευφράνορος. Κάθε πρωί μοσχομυρίζει κρέμα να ψήνεται και καυτό σιρόπι να περιχύνεται στα γαλακτομπούρεκα. Έχει το χαρακτηριστικό ζαχαροπλαστείο παραδοσιακών γλυκών, ταψιού και σιροπιαστών στη γωνία της Ευφράνορος.
«Ξεκίνησα ως φοιτητής να ασχολούμαι με την κλασική ζαχαροπλαστική, πάστες-τούρτες και σοκολατάκια, ώσπου ένιωσα πως η τάση μελλοντικά θα κινηθεί προς το παραδοσιακό γλυκό –που όσο σπούδαζα είχε παραγκωνιστεί– και έτσι αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτό, με στόχο να πάρει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του κόσμου. Κάθε πρωί λατρεύω να φτιάχνω την κρέμα – φημιζόμαστε άλλωστε για το γαλακτομπούρεκό μας, προσωπικό μου αγαπημένο. Δεν έχουμε πολλά γλυκά, αλλά αυτά τα λίγα είναι άριστα χάρη στις πρώτες ύλες τους, ο μπακλαβάς, η πορτοκαλόπιτα, το ραβανί, η καρυδόπιτα και η σοκολατόπιτα που το καλοκαίρι συνδυάζουμε με το δικό μας παγωτό και φτιάχνονται όλα με βάση τις κλασικές συνταγές. Τα υλικά είναι από την επαρχία, το βούτυρο το φέρνουμε από τη γαλακτοκομική ένωση Λέσβου, το γάλα από την Ιερά Μονή Μακαριωτίσσης, οι ξηροί καρποί έρχονται από Λάρισα και Βόλο, τα φύλλα από ελληνικές βιοτεχνίες που παράγουν φρέσκο φύλλο και το αλεύρι από μικρούς μύλους της Αττικής. Μας επισκέπτονται από 7χρονα παιδάκια της γειτονιάς μέχρι 97χρονοι κι όχι μόνο οι Παγκρατιώτες, στέλνουμε γλυκά μέχρι το Λονδίνο, το Παρίσι και την Νέα Υόρκη.
Η Ευφράνορος αναπτύσσεται τώρα που το Παγκράτι έγινε ραντεβού για διασκέδαση. Έχει πνεύμονες οξυγόνου χάρη στο Άλσος, έχει το πανέμορφο Καλλιμάρμαρο και μουσεία γύρω του, θέα στην Ακρόπολη, καλή συγκοινωνία και στο Σύνταγμα πας με τα πόδια. Δεν συμφέρει όμως για διαμονή αφού τα ενοίκια είναι παράλογα υψηλά, με τα σπίτια στην περιοχή να είναι τουλάχιστον 3 φορές πιο ακριβά σε σχέση με όσα προσφέρουν. Γι’ αυτό και όσοι μένουν εδώ το αγαπούν και το μισούν ταυτόχρονα – μιλάω για τη νέα φουρνιά νεο-παγκρατιωτών, αφού οι παλιοί Παγκρατιώτες έχουν φύγει προς Ψυχικό και βόρεια προάστια».
17°
