Το Videorama Αμπελοκήπων, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 194, κλείνει και πουλάει το στοκ του με 1,5 ευρώ.
Μέναμε κάτω από το Videorama με τον μεγάλο γιο μου (όταν ήτανε μικρός) όπως άλλοι έμεναν «κάτω από το Χίλτον». Μόνο που εμείς μέναμε στον παράλληλο δρόμο κάτω από την Αλεξάνδρας, εκατό μέτρα από το Videorama, σχεδόν από τη μέρα που άνοιξε, το 1998. Τα Σαββατοκύριακα νοικιάζαμε ταινίες με τις σακούλες – οι άσπρες και αργότερα γκρι αρζαντέ σακούλες Videorama δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι. Νοικιάζαμε όλες τις παιδικές, όλες τις ταινίες του Ντίσνεϊ, κι έπειτα, όσο μεγάλωνε ο γιος, όλες τις ταινίες γενικά, με έμφαση στις κωμωδίες, σατιρικές κωμωδίες, περιπέτειες, δράσης, αστυνομικές, ρομαντικές κωμωδίες, καλτ ταινίες, μιούζικαλ και συνδυασμούς των παραπάνω. Τις χειμωνιάτικες Κυριακές ξεκινούσαμε από νωρίς και βλέπαμε όλα τα «Naked Gun», φουλ των «Monty Pythons», 80s action movies, «Friends» (όταν βγήκανε σε κασέτες) κι ό,τι έπαιζε ο Μελ Γκίμπσον, ο Τομ Χανκς, η Γκόλντι Χων, η κόρη της και η Σούζαν Σάραντον. Τις Κυριακές του καλοκαιριού διαλέγαμε πιο βαριά κουλτούρα, επειδή το σήκωνε το κλίμα – κάτι καυτούς Αύγουστους είχαμε δει μέχρι και Μπέργκμαν.
Όταν είχα βραδινή έξοδο, ερχόταν ο μπαμπάς μας κι έμενε με τον εγγονό του, ως απλήρωτος μπέιμπι σίτερ. Οι παραγγελίες του παππού σε ταινίες ήτανε στάνταρ: οτιδήποτε με τον Κέβιν Κόσνερ, αγαπημένο του ηθοποιό, ή εναλλακτικά, με την Τζούλια Ρόμπερτς. Οι δεκαετίες του 1980 και 1990 έσκιζαν σε ταινίες με αυτούς τους δύο, κρίμα που δεν έπαιξαν μαζί, και ούτε ο παππούς ούτε ο εγγονός διαμαρτυρήθηκαν ποτέ επειδή είδανε για πέμπτη φορά το “Pretty Woman” ή το «Χορεύοντας με τους λύκους» (και τα δύο, γυρισμένα το 1990).
Η βόλτα στο Videorama ήτανε αν όχι καθημερινή, τότε συχνή, στα δέκα χρόνια που μείναμε στη γειτονιά. Ήξερα πού είχανε τις ασπρόμαυρες ταινίες, πού τις Γαλλικές, Ιταλικές, Ισπανικές, πού τις τσόντες και τι είδους τσόντες, μέχρι και ποιος τις τσίμπαγε στα μουλωχτά. Μπορεί να είχα δεί λάου λάου και όλο το στοκ: Γιορτές, τριήμερα και Σαββατοκύριακα τις νοίκιαζα πέντε-πέντε, για να μην αναγκαστούμε να δούμε ολόκληρη μια ταινία-φέσι, σε περίπτωση που την είχα ζαλωθεί καταλάθος. Ταινίες του Αλμοδοβάρ, ξέμεναν σπίτι μας για βδομάδες και τις πλήρωνα μετά λες και ήμουν συμπαραγωγός… αν και, πολλές φορές μας έκαναν σκόντο, όταν είχε ξεχαστεί κάποια κασέτα πίσω από το βίντεο, ας πούμε, και την επέστρεφα με ένα μήνα καθυστέρηση. Ήξερα τα «παιδιά» που δουλεύανε εκεί, όπως και κάμποσους από τους πελάτες. Γινόταν ένα μίνι αλισιβερίσι πάνω από τα εξώφυλλα, με σχόλια των πελατών για την κάθε ταινία, και άλλα σχόλια των «παιδιών», όταν είχανε κέφια. «Την είδα, είναι καλή!» ήτανε αφορμή για αυτόματο άνοιγμα συζήτησης. Άμα σιχαινόσουν τους σταρ και σκηνοθέτες που λάτρευα, δεν είχες θέση στη ζωή μου ούτε στην κουβέντα. Αντίθετα, αν τους λάτρευες, είχαμε μέλλον, έστω και μόνο μέσα στο μαγαζί.
Λυπήθηκα που κλείνει το Videorama της Αλεξάνδρας παρόλο που έχω μετακομίσει χρόνια, που δεν έχω πια βίντεο, και δεν βλέπω βιντεοταινίες. Αν όμως έχετε εσείς βίντεο… πουλάει το στοκ από 1,5 ευρώ, μπορεί να προλάβετε τα άπαντα του «Μίστερ Μπιν» ή του Βερχόφεν ή του Ριντλευ ή του Τόνυ Σκοτ, ή όποιου σας αρέσει. Αφού φτάσαμε ως εδώ, δεν θα τα χαλάσουμε επειδή έχουμε διαφορετικά γούστα στις ταινίες…
Videorama, Λ. Αλεξάνδρας 194, ανοιχτό από 15.30-10.00.
17°
