Τον Αύγουστο περπατάω όλη την Αθήνα πάνω-κάτω με τη σαγιονάρα: τις αποστάσεις του κέντρου τις έχω στο τσεπάκι, τις άλλες, πχ από Δικαστήρια που σταματάει το λεωφορείο 140 μέχρι κάτω από την Πλατεία Βικτωρίας, που μένει η μαμά μας, το κάνω χαλαρά σε 25 λεπτά χαζεύοντας λες και ήρθα μόλις χθες στην πόλη και δεν έχω ξαναδεί τιγκαρισμένη σκουπιδιάρα ως τώρα. Δεν τσεκάρω τα Δρομολόγια Λεωφορείου σε απ/λαπτοπ/κινητό γιατί αγχώνομαι ότι πρέπει να βρίσκομαι στη στάση συγκεκριμένη ώρα – την οποία ώρα έτσι κι αλλιώς δεν θα έρθει το λεωφορείο, ούτε το τρόλεϊ. Σήμερα η τσακίρικη οθόνη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έγραφε για πολλή ώρα «14 ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΕ 7’», κι έπειτα «14 ΣΕ 12’», και τέλος «14 ΣΕ 22’», σα να το πήρε απόφαση το τρόλεϊ Νούμερο 14 ότι δεν βγαίνει ο σωστός χρόνος και σιγά μη κάνει τα νεύρα του κουρέλια προκειμένου να τηρήσει ένα χρονοδιάγραμμα, ή πενήντα (χρονοδιαγράμματα).
Η Αλεξάνδρας είναι ατέλειωτος δρόμος και μυστήριος, όσον αφορά τις συγκοινωνίες: τα τρόλεϊ 18 και 19, ενώ «κατεβαίνουν» από το Γηροκομείο στην Αλεξάνδρας μέχρι το ραχατλίδικο Πεδίο του Άρεως, δεν την «ανεβαίνουν», για άγνωστο λόγο. Την «ανεβαίνει» το 14 και κάτι φίλες του, και κάμποσα άδεια ταξί, που με ταξίμετρο στα 8-9 ευρώ πια, γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Δεν φταίνε οι ταξιτζήδες, ανέβηκε το πετρέλαιο, όλο έχουνε βλάβες, έξοδα, καρμπιρατέρ, τι να κάνουν κι αυτοί.
Πηγαίνω στο Α’ Νεκροταφείο για κηδεία αγαπημένης μητέρας φίλης, συμμαθήτριας μπαμπά μας (του 1925!) Χάνομαι μετά με ντάλα ήλιο ανάμεσα σε χιλιάδες ζεστούς τάφους, προσπαθώντας να μην κοιτάζω καθόλου τις ημερομηνίες γιατί στεναχωριέμαι όταν βλέπω σύντομες ζωές, ευτυχώς εκεί που είναι ο μπαμπάς μας είναι όλοι της σειράς του, πράγμα ανακουφιστικό. Κλέβω μερικά κλαδάκια βασιλικό από διπλανό τάφο άλλου μπαμπά και τα βάζω στου δικού μας, ανάβω το καντηλάκι, έχει ελαφριά δροσιά κάτω από τα κυπαρίσσια, μοσχοβολάει ο βασιλικός. Το φθινόπωρο να βάλουμε κι εμείς μια γλάστρα, είναι τόσο αισιόδοξη η μυρωδιά του βασιλικού σε αυτό το μέρος… που δεν είναι ζοφερό, τελικά. Είναι ήσυχο, γαλήνιο και σταματημένο στο χρόνο. Τον Αύγουστο δεν έχει άνθρωπο, ο Χρήστος, ο βοηθός του επιστάτη Φώτη, παίζει παιχνίδια στο κινητό του σε μια σκιά και δύο παπάδες αερίζουν τα άμφιά τους αραχτοί σε παγκάκι σε άλλη σκιά.
Περπατάω από το νεκροταφείο μέχρι το Σύνταγμα κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, περνώντας από τις Στήλες Ολυμπίου Διός, μαζί με ένα τσούρμο παντοφλέ τουρίστες. Τα κορίτσια έχουνε τις τσάντες κρεμασμένες μπροστά, σαν κολιέ, για να μην τους κλέψουν τα τιμαλφή. Τζιτζίκια ξεσαλώνουν στα δέντρα, οι πρασινάδες έχουνε τη χλωμή όψη της θερινής Αθηναίικης πανίδας. Ή χλωρίδας; Για κάποιο λόγο είναι ανάποδες αυτές οι λέξεις, θυμάμαι να θαλασσώνω σχολικό τεστ μπερδεύοντας ποιο είναι τι. Το καφέ «Oasis» στην Αμαλίας φυσάει δροσιά στο πεζοδρόμιο, κοντοστέκομαι αλλά είμαι παπί στον ιδρώτα, έτσι και μπω θα πάθω πνευμονία από το αιρκοντίσιον. Ανεβαίνω ή κατεβαίνω την Σιμωνίδου ως την Φιλελλήνων κι από εκεί Σύνταγμα, με τα καινούργια περίπτερα να καμαρώνουν στις γωνίες Ερμού και Καραγιώργη Σερβίας… αν και, έχουνε πέσει δίπλα-δίπλα, σα να μην υπολόγισαν σωστά την απόσταση. Κόσμος, όχι πολύς, περιμένει έξω από το “ΜcDonald’s” και το “Εverest”, λιγότερος (κόσμος) αργοβαδίζει στην Ερμού. Η Σταδίου διασχίζεται άνετα, άμα θέλεις να πεταχτείς από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, δεν έχεις αναμονή στα φανάρια. Στο “Athenee” κάθονται Γιαπωνέζοι πάρα πολύ ωραία ντυμένοι και Γιαπωνέζες με τσάντες Gucci – σίγουρα τους έκαναν καλύτερη τιμή, μια και τις αγόρασαν δέκα-δέκα.
Η Πανεπιστημίου θυμίζει Μπολόνια, δεν ξέρω γιατί, εκτός που έχω εκατό χρόνια να πάω στην Μπολόνια – ίσως όταν πήγα να ήτανε Αύγουστος, με μπαρόκ βαριά κτίρια που ακτινοβολούν ζέστη πάνω από το δρόμο. Αραιά λεωφορεία κι εδώ, οπότε, τσούκου-τσούκου, ορίστε που φτάνω Ομόνοια: με τρελλό ενθουσιασμό αγοράζω ένα μοναδικό τεύχος περιοδικού “Empire” Αυγούστου από το τεράστιο, φορτωμένο με περιοδικά περίπτερο, αριστερά όπως βγαίνεις στην Ομόνοια από την Σταδίου. Τρώω κάμποση ώρα στο περίπτερο, έχει περιοδικά από όλο τον κόσμο, από χώρες που δεν έχουμε ακούσει ποτέ, για θέματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν («Ψαροντούφεκο», «Εγκληματίες», «Σταυροβελονιά», «Θεός και θεία», σε γνωστές και άγνωστες γλώσσες) δηλαδή δεν ενδιαφέρουν εμένα, που είμαι η βασική πελάτισσα αυτή τη στιγμή. Η περιπτερού εξηγεί στον αντικαταστάτη της πώς περνάει τις τιμές στη μηχανή όταν δεν σκανάρεται το προϊόν. «Θα φύγω εγώ, θα κάτσει το παιδί», λέει ζητώντας συγγνώμη, «πρέπει να ξέρει πώς γίνεται η δουλειά!»
Οι άνθρωποι που μένουν στην Αθήνα τον Αύγουστο πιάνουν κουβέντα πιο εύκολα μεταξύ τους και είναι πιο ευγενικοί. Δεν βιάζονται και δεν σε σκουντάνε για να περάσουν, χαμογελάνε, έχουνε χιούμορ λες και είναι Νέο-Υορκέζοι. Οι οποίοι σύμφωνα με τη φήμη τους λένε ωραία ανέκδοτα, όταν δεν σφάζονται αναμεταξύ τους… είπα «σφάζονται» και πέφτω σε συμπλοκή στην Πλατεία Βικτωρίας, όχι μέχρι μαχαίρας, μάλλον γλυτώνουνε όλοι στο παρά τσακ. Δεν καταλαβαίνω τι γλώσσα μιλάνε ούτε γιατί τσουρομαδιούνται αλλά απομακρύνομαι σα να μου έχουνε βάλει νέφτι – κανείς δεν θέλει να αρπάξει μια ξώφαλτση στα καλά καθούμενα. Ένα ζευγάρι δίπλα μου μιλάει κάτι περίεργα Γαλλικά, τρέχουμε πλάι-πλάι προς την Πατησίων, και βλέπω την τσάντα της κοπέλας: Σενεγάλη. Τα γαλλικά της Αφρικής διαφέρουν τόσο από τα άλλα γαλλικά, αυτά της Γαλλίας, ίσως και της Ελβετίας.
Κάπως έχουνε σφίξει τα πράγματα, καλού-κακού μπαίνω σε ταξί για να απομακρυνθώ αποτελεσματικότερα. Ο ταξιτζής φεύγει αύριο πρωί για το χωριό του έξω από την Καρδίτσα, που «Είναι χωριό κανονικό, έχει ησυχία» - αλλά θα γυρίσει πριν τελειώσει ο Αύγουστος, όσο έχει και εδώ στην πόλη ησυχία.
Κι ενώ ονειρεύομαι ότι μπαίνω στο ΚΤΕΛ να πάω στον Ωροπό, στην Ερέτρια για ημερήσια εκδρομή, στο Φάληρο με το λεωφορείο 550, στη Γλυφάδα, στην Βουλιαγμένη, οπουδήποτε πλάι στη θάλασσα… συνήθως τελειώνει ο Αύγουστος και δεν πηγαίνω πουθενά. Παρά μόνο στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στην Πατησίων, Αλεξάνδρας, Πανεπιστημίου, Αμαλίας, Ερμού, Αιόλου, Αθηνάς, στο Σύνταγμα, το Μοναστηράκι και την Ομόνοια. Τις περιοχές που αποφεύγω κανονικά μέσα στο χρόνο, αλλά έχουν μια άλλη ατμόσφαιρα, πιο κινηματογραφική και πιο χαλαρή, πιο όμορφη και πιο τρεμουλιαστά αχνιστή, όλο τον Αύγουστο.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
