Urban Lines: Πανεπιστήμιο: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας.
Έχω πάρει έναν τεράστιο καφέ, τρεις δόσεις εσπρέσο με λίγο γάλα. Καθόλου ζάχαρη. Η μέρα σήμερα θα είναι μεγάλη. Το μυαλό μου είναι σκόρπιο. Η αναμονή μου είναι 7 λεπτά, οπότε κάθομαι σε μια καρεκλίτσα, ανοίγω την τσάντα μου, βγάζω το τετράδιό μου και διαβάζω αυτά που έγραφα χθες. Δίπλα μου κάθεται ένας κύριος. Δεν τον έχω κοιτάξει καθόλου, απλά ξέρω ότι είναι εκεί. Εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι δεν αντιπαθώ αυτά που έγραψα. Κάτι έκανα τελικά.
«Ελπίζω μόνο να είναι αισιόδοξα όσα γράφεις» μου λέει ο κύριος και μου θυμίζει κάποιον που γνωρίζω. Ήταν λίγο σαν να συνέχισε την τελευταία σκέψη που έκανα. Είχαν περάσει λίγα δευτερόλεπτα και δεν είχα απαντήσει ακόμα. «Πρέπει ε;» «Σε σταματάει κάτι;» με ρώτησε κοιτώντας τα γραπτά φτιαγμένα από γραφίτη. «Υπάρχουν φορές που η αισιοδοξία φαντάζει ουτοπική, και άλλες που φαίνεται αναγκαία, ειδάλλως είσαι μία ακόμα φωνή που γκρινιάζει. Ακόμα δεν έχω βρει τη λεπτή, κόκκινη γραμμή. Ο ρεαλισμός μοιάζει να είναι πια συνυφασμένος με την κυνικότητα. Ή αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν bitterness». «Τα Αγγλικά μου ποτέ δεν ήταν πολύ καλά. Έχεις κάτι αντίστοιχο στα Γαλλικά;» «Δυστυχώς όχι» του λέω, «ας πούμε πως είναι ένας συνδυασμός κυνισμού, απαισιοδοξίας, αγανάκτησης και αδιαφορίας». «Κακός συνδυασμός» μου λέει ο κύριος κουνώντας το κεφάλι του.
«Ομολογουμένως. Ήμουν πολύ πιο αισιόδοξη 10 χρόνια πριν». «Η κρίση;» «Η ηλικία... νομίζω, ή η αφέλεια αυτής». «Θες να μου πεις...» εδώ έκανε παύση και άπλωσε το χέρι του σαν να κάνει υπόκλιση, «Ελένη», «θες να μου πεις, Ελένη, πως ο χρόνος και η εμπειρία σου έφερε μόνο απαισιόδοξες σκέψεις πριν καν φτάσεις στη μέση ηλικία;» «Δεν ξέρω πώς να απαντήσω χωρίς να σας στεναχωρήσω». «Σταύρος» απαντάει και μου δίνει το χέρι του. Ενώ το σφίγγω και το κουνάω ρυθμικά όπως είθισται, εκείνος συνεχίζει.
«Σ’ αρέσουν τα Χριστούγεννα, για παράδειγμα;» «Πολύ, γιατί;» «Είναι αισιόδοξα για σένα;» «Η μέρα η ίδια ή, γενικότερα, η γιορτινή περίοδος που συμπεριλαμβάνει και την Πρωτοχρονιά;» «Ας πούμε γενικά». «Είναι αισιόδοξη γιατί φέρνει τους ανθρώπους κοντά και γιατί είναι μια λαμπερή αφορμή να βρεθούν, να γιορτάσουν, να βγουν και να γίνουν ένα τακ πιο γενναιόδωροι». «Διακρίνω ένα τακ κυνισμού». Γελάω ενώ συνειδητοποιώ ότι τον έχω ξαναδεί κάπου. Στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου, νομίζω. Τα μάτια μου πάνε στη φωτεινή επιγραφή που τώρα λέει 1 και από κάτω 8, και σκέφτομαι ότι δεν βιάζομαι. Ούτε εκείνος σηκώνεται. Κοιτάω για πρώτη φορά το αριστερό του χέρι και βλέπω ότι κρατάει σφιχτά ένα μικρό, παλιό τετράδιο. «Γράφετε και εσείς!» του λέω καταλαβαίνοντας ποιος είναι.
Γνέφει καταφατικά. «Ναι, ήταν λίγο πεσιμιστικό το σχόλιό μου, κυρίως επειδή πιστεύω ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως και το καλοκαίρι (το οποίο παρεμπιπτόντως μισώ) χαρακτηρίζεται από λανθασμένα υψηλές προσδοκίες. Πρέπει όλοι να περνάμε καλά, να διασκεδάζουμε, να επισκεπτόμαστε νησιά, να πίνουμε κοκτεϊλάρες, και βέβαια να τα ανεβάζουμε όλα ώστε να μη γίνουμε κοινωνικοί παρίες». «Δεν έχεις άδικο, αλλά ακόμα να σε ακούσω να εκφράσεις κάτι θετικό. Πες μου τι γράφεις εκεί» και δείχνει το τετράδιό μου με το βλέμμα του. Ξεφυσάω λίγο. «Μεγάλη ιστορία...». «Για μια χαμένη αγάπη;» «Όχι, όχι, ούτε καν. Για μια κρυφή ελπίδα». «Now you’re talking», μου λέει με σπαστή αγγλική προφορά.
Ποτέ δεν έβγαιναν οι ευχές που έκανα. Βγαίναν πάντα είτε καλύτερα, είτε χειρότερα πράγματα, οπότε έπαψα να εύχομαι και ξεκίνησα απλά να ζω και να περιμένω πάντα ελπίζοντας.
«Τι ελπίζει ο χαρακτήρας σου;» «Να βρει κάτι που δεν ξέρει καν ότι υπάρχει». «Έναν άνθρωπο;» «Μια συνθήκη». «Και; Τα παρατάει;» «Δεν μπορεί ο δόλιος». «Ουτοπικό μου ακούγεται» λέει χαμογελώντας. «Εσύ, νέο κορίτσι» συνεχίζει, «κάνεις αυτά τα New Year’s Resolutions? Απαριθμείς όλους τους τρόπους που θα αλλάξεις τη ζωή σου μια για πάντα;» «Όχι, εγώ αυτά τα κάνω κατά τη διάρκεια του χρόνου, και ιδιαιτέρως τον Σεπτέμβρη. Στο παρελθόν τα έκανα. Εσείς;» «Ποτέ δεν βγαίναν οι ευχές που έκανα. Βγαίναν πάντα είτε καλύτερα, είτε χειρότερα πράγματα, οπότε έπαψα να εύχομαι και ξεκίνησα απλά να ζω και να περιμένω πάντα ελπίζοντας».
«Πιστεύετε ότι παίρνουμε ό,τι αξίζουμε;» «Τις περισσότερες φορές ναι, αλλά όχι πάντα. Γιατί ρωτάς; Είναι επικίνδυνη σκέψη». «Οι χαρακτήρες σας σε τι ελπίζουν;» «Εν προκειμένω στο αύριο, βρίσκονται στον πόλεμο». «Α... όλα είναι σχετικά τελικά». «Ναι, σε μεγάλο βαθμό. Η αρχή όμως παραμένει μία». «Ναι ε; Και ποια είναι αυτή;» «Τι σε γεμίζει χαρά;» «Πέρα από την οικογένειά μου και το συναίσθημα της αγάπης γενικότερα; Τα όνειρα που κάνω». «Άρα το αύριο». Γουρλώνω τα μάτια και τον κοιτάω. «Ναι» του λέω. «Τότε είμαστε σε καλό δρόμο» απαντάει και γνέφει ξανά το κεφάλι του.
