Urban Lines: Άγιος Ιωάννης: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας.
Κατεβαίνω στο μετρό του Αγίου Ιωάννη, και αφού ξοδεύω γύρω στα 10 λεπτά στην ουρά των εισιτηρίων ξεκινώ να κινούμαι προς τον συρμό. Επικυρώνω το εισιτήριό μου, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω το γλυπτό με τα δακτυλικά αποτυπώματα. Στέκομαι και το χαζεύω ενώ άνθρωποι γύρω μου πάνε και έρχονται, περνάνε από μπροστά μου, σκοντάφτουν επάνω μου ενώ κοιτάνε τα κινητά τους, και με κοιτάνε παράξενα σαν να είναι ανίκανοι να αντιληφθούν γιατί είμαι ακίνητη ενώ δεν φαίνεται να περιμένω κάτι.
Υπάρχουν 8 αποτυπώματα, ή 4 τα οποία καθρεφτίζονται. Σαν 4 άνθρωποι να κοιτάζονται στον καθρέφτη. Το δακτυλικό αποτύπωμα είναι μοναδικό για τον κάθε άνθρωπο. Ακόμα και τα πανομοιότυπα δίδυμα έχουν παρόμοια αλλά όχι ολόιδια αποτυπώματα. Εκεί βρίσκεται λοιπόν η ουσία της ταυτότητάς μας, στα χέρια μας. Αρχίζω να παρατηρώ για λίγο τον κόσμο γύρω μου. Σκέφτομαι πόσοι από αυτούς έφυγαν από το σπίτι σήμερα με την «ταυτότητά» τους, και πόσοι την άφησαν κρυμμένη σ’ ένα συρτάρι.
Πόσοι κάθε μέρα διαλέγουν άλλη ανάλογα με τη διάθεσή τους, όπως οι εγκληματίες που βλέπουμε στις ταινίες και έχουν ένα ντουλάπι με διαφορετικά διαβατήρια και χαρτονομίσματα από χώρες όλου του κόσμου. Το έτοιμο πακετάκι φυγής που ακολουθεί το mission abort. Πόσοι θα ’θελαν να έχουν ένα τέτοιο; Έχω «φύγει» πολλές φορές· πάντα όμως έπαιρνα το καβούκι μου μαζί. Το να το απαρνηθείς είναι μια άλλη ιστορία.
Γιατί όμως να μην είναι όλα ίδια; Τα αποτυπώματα, εννοώ. Γιατί να έχουμε 10 διαφορετικά; Ίσως γιατί τόσες είναι οι πτυχές του κάθε ανθρώπου, τα «καπέλα» που φοράμε ανάλογα με το περιβάλλον και την περίσταση. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάποιον να έχει κοντοσταθεί λίγο πιο πέρα από εμένα. Νομίζω με κοιτάει, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Τον αγνοώ και μετακινούμαι πιο κοντά στο γλυπτό.
Βλέπω ότι από κοντά έχουν μεγάλο βάθος. Το κάθε κομμάτι στηρίζεται στη βάση του γλυπτού με μια μεταλλική ράβδο. Από το πλάι αλλάζουν εντελώς μορφή, προσομοιάζοντας μικρές κορφές βουνών, αφηρημένα σχήματα, ακόμα και το γυναικείο στήθος. Από μακριά συγχωνεύονται, εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο, μπλέκονται αρμονικά, όπως οι άνθρωποι όταν ερωτοτροπούν. Από κοντά όμως φαντάζουν λίγο πιο τρισδιάστατα, και το καθένα από αυτά ξεχωρίζει: έχουν τη δική τους οντότητα, εξέχουν λίγο παραπάνω ή λίγο λιγότερο, όπως οι άνθρωποι γενικότερα. Αντιλαμβάνομαι ότι τα χρώματα απλά βοηθούν το μάτι να διαχωρίσει επιφανειακά και οι γήινες αποχρώσεις απλά γλυκαίνουν τη μετάβαση από το ένα στο άλλο χωρίς να δημιουργούν μεγάλες αντιθέσεις.
«Σας συναρπάζει τόσο;» ακούω μια βαριά αντρική φωνή να με ρωτάει. «Δεν θα ’πρεπε;» απαντώ γυρνώντας να τον κοιτάξω.
«Ομολογώ δεν το είχα ποτέ παρατηρήσει μέχρι που σας είδα να το κοιτάτε τόσο επίμονα, παρόλο που έχω περάσει από εδώ δεκάδες φορές». «Τείνουμε πολύ συχνά να προσπερνάμε πράγματα που είναι μπροστά στα μάτια μας» του λέω, «λίγο η καθημερινότητα, λίγο αυτά που μας απασχολούν, λίγο τα κινητά, οι παρωπίδες... μας έχουν καταστήσει τυφλούς σε πολλά επίπεδα. Υπάρχει μια ασφάλεια στο να μη βλέπεις... για πολλούς είναι ένα εκσυγχρονισμένο ένστικτο επιβίωσης. Υπάρχουν όμως και αυτοί που βλέπουν τα πάντα, και ως εκ τούτου προστατεύονται μεν, υποφέρουν δε».
Με κοιτούσε αποσβολωμένος. Νομίζω τον έχασα κάπου στις παρωπίδες και απλά δεν έφυγε μέχρι να τελειώσω το λογύδριο για να μη γίνει αγενής.
Με κοιτούσε αποσβολωμένος. Νομίζω τον έχασα κάπου στις παρωπίδες και απλά δεν έφυγε μέχρι να τελειώσω το λογύδριο για να μη γίνει αγενής. Του ευχήθηκα καλή συνέχεια και κατευθύνθηκα προς τις σκάλες. Ενώ περίμενα το τρένο στεκόταν δίπλα μου ένα ζευγάρι, 40άρηδες και οι δύο, προσεγμένοι. Η γυναίκα φαινόταν να είναι εκεί, εκείνος όχι. Οι παράμεσοι του δεξιού χεριού δεσμευμένοι με μια απλή, χρυσή βέρα. Χρόνια αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι τις φοράνε ακόμα. Και άντε τις φοράνε ακόμα, γιατί παίρνουν ακόμα αυτές;
Ένας μεταλλικός δεσμός με την ταμπέλα «ανήκω σε άλλον», φορεμένος τόσο κοντά στο μοναδικό δακτυλικό σου αποτύπωμα. Λες και σημαίνει κάτι, λες και έχει σταματήσει πολλούς, λες και αυτό ορίζει τις πράξεις ή τις προθέσεις σου. Τι ακριβώς δίνεις στον άλλον όταν του ανήκεις, όταν δεν ξέρεις καν ποιος είσαι; Πόσα δακτυλικά αποτυπώματα χάνεις στη διαδικασία παράδοσης εαυτού; Μετά από πόσα χρόνια ξεχνάς την ύπαρξή τους;
Ενώ αυτές οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου γίναν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Οι φωτεινοί κυκλικοί δείκτες στα πόδια μας άρχισαν να αναβοσβήνουν σημαίνοντας τον ερχομό του συρμού, ενώ την ίδια στιγμή ο σκεπτικός κύριος γύρισε στη σύζυγό του λέγοντας «σε είδα χθες. Μην προσπαθήσεις να το αρνηθείς». Εκείνη χλόμιασε, οι πόρτες άνοιξαν, εγώ μπήκα, και εκείνος ακούμπησε το χέρι του στο δικό της απαλά, σταματώντας την όμως από το να προχωρήσει. Η σειρήνα που σήμανε το κλείσιμο των θυρών, άνοιξε τις δικές τους. Είχαν μείνει πίσω.
