Το θερινό Κυψελάκι της οδού Ζακύνθου, το ωραιότερο σινεμά της Κυψέλης, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μάντρα, ένα οικόπεδο στρωμένο με χαλίκια, πάνινες πολυθρόνες που βουλιάζαν, σινάλκο παγωμένο από το μπαρ και πολύ πρασινάδα δεξιά και αριστερά της μεγάλης οθόνης.
Όπως όλα τα θερινά της εποχής, άλλαζε ταινία τρεις φορές την εβδομάδα, Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή. Σε κάθε αλλαγή και πριν από το κυρίως πρόγραμμα προβαλλόταν ένα επεισόδιο από κινηματογραφικό σίριαλ, που ήταν πολύ της μόδας τότε στην Αμερική, σαν συμπλήρωμα του προγράμματος και σαν αγκίστρι για τους θεατές, στους λαϊκούς ιδίως κινηματογράφους της συνοικίας και της αχανούς περιφέρειας των νοτίων κυρίως Αμερικανικών Πολιτειών.
Δεκαετία του ’50. Κατεβαίναμε από τα Τουρκοβούνια και το Πολύγωνο, φτάναμε μπροστά στο Κυψελάκι, χαζεύαμε τα ταμπλό με τις φωτογραφίες και περιμέναμε να αρχίσει η προβολή. Η πρόσοψη του κινηματογράφου ξύλινη, ένας τοίχος πέρα για πέρα βαμμένος πράσινος δυόμιση με τρία μέτρα ύψος, που άφηνε όμως αρκετές χαραμάδες και ρόζους εδώ κι εκεί, από όπου σκύβοντας προσπαθούσαμε να δούμε ζούλα κάτι από το έργο. Δεν προλαβαίναμε όμως. Μας κυνηγούσαν ανηλεώς, μας σφαλιάριζαν και μας απωθούσαν βίαια.
Μετά τις απανωτές απορρίψεις σκέφτηκα τα δέντρα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο φυτρώναν κάποιες καχεκτικές νεραντζιές. Εκεί και σκαρφαλώναμε σαν τα μαϊμούνια του δάσους στα ψηλά για να επαληθεύσουμε τη δύναμη και την δόξα του αθάνατου δημοτικού τραγουδιού: Κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης.
Το καχεκτικό δεντράκι άντεχε μέχρι και δυο παιδιά στα κλαδιά του. Απέναντί μας, το μεγαλύτερο κομμάτι της οθόνης πιάτο μπροστά μας και πάνω της ο δαιμόνιος Φου Μαντσού με τα σχιστά μάτια, η πιο εγκληματική και μοβόρικη φυσιογνωμία του Χόλιγουντ. Σε άλλα επεισόδια διαφορετικής σειράς ο ατρόμητος διαστημικός ήρωας Φλας Γκόρντον, που πολεμούσε τον κακό βασιλιά Μινγκ στον πλανήτη Μόνγκο και βέβαια ο φοβερός Σούπερμαν με το μάλλινο πλεχτό κασκορσέ και το S στο στήθος, που δεν μπορούσε να λείπει από την συνταγή.
Το επεισόδιο είχε διάρκεια 25 με 30 λεπτά, όσος περίπου ήταν και ο χρόνος αντοχής μας πάνω στα άβολα κλαδιά της νεραντζιάς. Δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε κρεμασμένοι όλο το δίωρο, τη μισή ώρα όμως που κρατούσε το επεισόδιο τη βγάζαμε παλικαρίσια. Μετά πηδούσαμε κάτω ευχαριστημένοι από την τζαμπέ ψυχαγωγία και ικανοποιημένοι από τις ταρζανιές μας, τεντωνόμασταν να ξεμουδιάσουμε και παίρναμε τις ανηφόρες για το βραχώδικο βουνό μας, όπως έλεγε και στο Γκαούρ -Ταρζάν, για να γυρίσουμε επιτέλους στα σπίτια μας όπου είχαν αρχίσει να ανησυχούν και να μας ψάχνουν.
12°
