«Δεν γεννήθηκα να είμαι ένα με το μίσος. Γεννήθηκα για να ενωθώ με την αγάπη», «Αντιγόνη».
Παρασκευή, 13.30, αίθριο Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς. Τα κορίτσια κάθονται σε μια σκιά. Η Monika ακόμα δεν έχει φτάσει. «Έρχεται με το ποδήλατο –κλασικά–, αλλά έχει κλείσει πάλι το κέντρο» με πληροφορεί η Νατάσα Τριανταφύλλη, η 32χρονη σκηνοθέτιδα της παράστασης. Βρίσκουμε, έτσι την ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο εκτός πλαισίου «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. «Ξέρεις, με τη Monika δεν είμαστε μόνο συνομήλικες, αλλά έχουμε μόνο μία μέρα διαφορά στην ημερομηνία γέννησής μας. Φοβερή σύμπτωση, ε;» λέει η 28χρονη πια Λένα Παπαληγούρα. Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας των τριών είναι ασυνήθιστα χαμηλός για τα ελληνικά θεατρικά ειωθότα σε σχέση με την ανάληψη έργου μιας αρχαίας τραγωδίας. Στο μεταξύ, καταφθάνει και η συνθέτρια της παράστασης, πίνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και...
Νατάσα, πώς οργάνωσες την παράστασή σου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη;
Νατάσα Τριανταφύλλη: Επειδή με ιντριγκάρει η ιδιωτικότητα του δημόσιου προσώπου, δηλαδή το τι σκέφτονται οι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους την εξουσία όταν είναι μόνοι στο σπίτι τους, η σκηνική δράση χωρίζεται σε δύο χώρους. Ο δημόσιος λόγος θα λαμβάνει χώρα στο αίθριο του μουσείου και ο πιο ιδιωτικός λόγος, αυτός που εξελίσσεται μέσα στο παλάτι, στη ράμπα και στα «μπαλκόνια» γύρω από το αίθριο, όπου θα κάθονται οι θεατές. Όπως καταλαβαίνεις, το σκηνικό μας είναι τεράστιου προϋπολογισμού. (γελούν συνωμοτικά και οι τρεις)
Λένα Παπαληγούρα: Ουσιαστικά, αξιοποιούμε σκηνογραφικά το χώρο του μουσείου Μπενάκη δημιουργώντας μια site-specific παράσταση. Monika: Σκεφτόμαστε, μάλιστα, να σταματήσουμε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων έξω στην Πειραιώς κατά την ώρα της παράστασης γιατί είναι πολύ ενοχλητικό όλο αυτό το βουμ-βουμ των αυτοκινήτων. (με είχαν προειδοποιήσει εξ αρχής ότι η Monika είναι το πειραχτήρι της παρέας).
Πώς «δένει» η μουσική της Monika τη σκηνοθετική κατεύθυνση;
Ν.Τρ.: Η μουσική της Monika εξυπηρετεί ιδανικά τον εξωτερικό και εσωτερικό χώρο δράσης της παράστασης. Επίσης, είναι σύγχρονη αλλά όχι μοντέρνα ή προκλητική, όπως και το σύνολο της παράστασής μας. Δεν πιστεύω καθόλου στην πρόκληση για την πρόκληση. Νομίζω, αρκεί να αφηγηθεί κανείς απλά την ιστορία που έχει στα χέρια του. Μ.: Η Νατάσα μού έδωσε όσο χώρο ήθελα για να αναπτύξω τη φαντασία και τις ιδέες μου. Το όλο πράγμα το αντιμετώπισα ως το soundtrack μιας ταινίας. Σαν παραμύθι. Σαν μια σκοτεινή ιστορία αγάπης. Είμαι και φαν του Τιμ Μπάρτον... αλλά, εντάξει, εδώ σίγουρα δεν έχουμε μια γκόθικ ιστορία. (γελάει) Ν.Τρ.: Μου έκανε τρομερή εντύπωση ξαναδιαβάζοντας το κείμενο του Σοφοκλή πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας στον πυρήνα αυτού του έργου, που κινητοποιεί όλη τη δράση: έρωτας για το άλλο φύλο, έρωτας για τον αδερφό, έρωτας για την εξουσία. Λ.Π.: Η μουσική της Monika είναι ταυτόχρονα τρυφερή και άγρια, ρομαντική και απόκοσμη. Μ.: Κάποιες φορές τραγουδάω και στα αγγλικά με στίχους μεταφρασμένους από την «Αντιγόνη».
Αυτό, ειλικρινά, ανυπομονώ να το ακούσω. Λένα και Monika, ποια ήταν η βασική σκηνοθετική οδηγία που σας έδωσε η Νατάσα;
Λ.Π.: «Να το απολαύσεις!» Γιατί ιδιοσυγκρασιακά δεν ήταν αυτονόητο ότι θα το απολάμβανα. (γελούν και οι τρεις) Επίσης, μου ζήτησε να αφήσω ελεύθερη τη μεγάλη μου ψυχή, φράση που πολύ με κολάκεψε και με ξεκλείδωσε. Σε πιο πρακτικό επίπεδο, μιλήσαμε αρκετά για τις αντιθέσεις φωτός και σκοταδιού, για τις αμφιταλαντεύσεις μου και τις δυσκολίες του ρόλου της Αντιγόνης. Μ.: Εμένα κάποια στιγμή με ρώτησε η Νατάσα: «Αν έκανες τη μουσική στην “Αντιγόνη” πώς θα την έκανες;». Κι επειδή τότε ήμουν σε φάση Motown, της είπα ότι θα ήθελα να είναι πιο «αμερικάνικη», πιο «κινηματογραφική». Και αμέσως, το ίδιο βράδυ, της έστειλα τη μελωδία του χορικού της Δανάης. Η Νατάσα μού έχει προσφέρει απόλυτη ελευθερία σε δημιουργικό επίπεδο. Γεγονός που προϋποθέτει αμοιβαία εμπιστοσύνη, αλλά και μεγάλη ευθύνη εκ μέρους μου.
Τι θα θέλατε να κρατήσουμε από την «Αντιγόνη»;
Ν.Τρ.: Το «φως» της. Μ.: Το θάρρος της. Λ.Π.: Την πολύ εξιδανικευμένη, αλλά αγαπημένη μου φράση: «Δεν γεννήθηκα να είμαι ένα με το μίσος. Γεννήθηκα για να ενωθώ με την αγάπη».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
