Τι έχει αλλάξει στην Αθήνα από το έτος παραμονής των Ολυμπιακών Αγώνων; Το 2003 έχει μείνει στην ιστορία ως ένα έτος αλλαγής τόσο για την πόλη των Αθηνών όσο και για τους ίδιους τους Αθηναίους.
Προχωρώντας στο παρελθόν, ας δούμε κάποιες γωνιές της πόλης όπως αυτές θα έμοιαζαν στα μάτια των Αθηναίων 13 χρόνια πριν.
Τριγυρίζοντας στο Μοναστηράκι. Ένα από τα κεντρικότερα σημεία των Αθηνών και σύμβολο της πληθωρικής ιστορίας της πόλης. Περπατώντας στην πλατεία το 2003 αντικρίζεις τον ενθουσιασμό των περαστικών, κατοίκων και τουριστών, οι οποίοι τριγυρίζουν στην πλατεία απολαμβάνοντας τη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης και τα ευρήματα της βιβλιοθήκης του Αδριανού. Μόλις έχει εγκαινιαστεί ο καινούργιος σταθμός του μετρό συνδέοντας περισσότερο την πλατεία με την υπόλοιπη πόλη και γεμίζοντας την πλατεία με πολύ κόσμο. Στον αέρα, περιέχονται μυρωδιές, από τα γειτονικά στην πλατεία, εστιατόρια. Κατά διαστήματα, μπορείς να ακούσεις τις περιγραφές των ξεναγών να ηχούν στον αέρα σε διαφορετικές γλώσσες.
Περπατώντας στην Αποστόλου Παύλου και Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Με αφετηρία το Θησείο, προχωρώντας κατά μήκος του πεζόδρομου, έργο που ολοκληρώθηκε μόλις δύο χρόνια πριν, μπορείς να αντικρίσεις το ποτάμι από τουρίστες που κατευθύνεται προς την Ακρόπολη. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, καθώς πολλοί από τους επισκέπτες σύντομα θα περπατήσουν στο ίδιο σημείο που περπάτησαν προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον σύγχρονο πολιτισμό. Η ατμόσφαιρα συμπίπτει με τον ερχομό των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι πάγκοι των μικροπωλητών είναι γεμάτοι με αρχαίες ρέπλικες βάζων που αποτυπώνουν με λεπτομέρεια τα αρχαία αγωνίσματα. Πάλη, παγκράτιο, δρόμος, ακόντιο και δισκοβολία ζωντανεύουν σε μελανές και ερυθρές αποχρώσεις. Φυσικά από του πάγκους δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μασκότ των Ολυμπιακών του 2004: Ο Φοίβος και η Αθηνά. Στα μάτια των κατοίκων αντανακλάται η αίσθηση της περηφάνιας. Η εισροή των τουριστών είναι ένα είδος αναγνώρισης της προσφοράς των προγόνων τους στον σύγχρονο πολιτισμό. Τα συναισθήματα που προκύπτουν δεν είναι άλλα από την αισιοδοξία ότι το μέλλον μόνο ευχάριστα επιφυλάσσει και αυτό φαίνεται στα αυθεντικά χαμόγελα των πολιτών.
Οδηγώντας στη Λεωφόρο Κηφισίας. Το 2003 έφερε πολλές αλλαγές και στο ανάγλυφο της πόλης με την κατασκευή του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου και την επέκταση της λεωφόρου Κηφισίας. Οδηγώντας κατά μήκος της λεωφόρου το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς είναι οι επιβλητικοί γερανοί που κατασκευάζουν την οροφή του σταδίου, σταθεροποιώντας κάποιους παράξενους, στα μάτια των περαστικών, σωλήνες. Αμέτρητα κατασκευαστικά μηχανήματα γεμίζουν τις λωρίδες κυκλοφορίας μεταφέροντας κάθε είδος υλικού και δημιουργώντας μποτιλιάρισμα. Συνεχίζοντας η λεωφόρος στενεύει καθώς ένα μεγάλο μέρος της καταλαμβάνεται από εργοτάξια διαπλάτυνσης. Πιο πάνω ο δρόμος οδηγεί σε μία πελώρια κυκλική γέφυρα, το δαχτυλίδι, όπως έχει γίνει γνωστό, ένας οδικός κόμβος που σηματοδοτεί το πόσο γρήγορα έχει αναπτυχθεί η Αθήνα σε επίπεδο υποδομών. Οι αλλαγές αυτές στις υποδομές, αποσκοπούν να αναδείξουν την Αθήνα ως ιστορικό πυρήνα του δυτικού πολιτισμού, να τονίσουν την κουλτούρα και την ιστορία της, καθώς και το Ολυμπιακό ιδεώδες.
Κυριακάτικη βόλτα στο Μικρολίμανο: Μακριά από τον κατασκευαστικό πυρετό που χαρακτηρίζει το τοπίο σε πολλά σημεία της Αθήνας, αρκετοί Αθηναίοι βρίσκουν καταφύγιο στο Μικρολίμανο. Το μέρος σφύζει από κόσμο, ειδικά τις μεσημεριανές ώρες, καθώς είναι γνωστό σε όλους ότι στις γύρω ταβέρνες σερβίρεται το καλύτερο ψάρι. Η θέα από τα ιστία των πλοιαρίων θυμίζει κάποιο νησί. Η πληθωρικότητα της Αθήνας σε τοπία μπορεί να εκπλήξει τον καθένα. Βλέποντας τους τουρίστες που απολαμβάνουν ψητό ψάρι δίπλα στην προβλήτα του λιμανιού μπορείς όντως να πειστείς ότι βρίσκεσαι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων.
Επίσκεψη στο Γκάζι. Το 2003, με αφορμή τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, η Αθήνα φιλοξενούσε πολλές εκθέσεις έργων τέχνης. Μία ακόμα απόδραση από την καθημερινότητα στην Αθήνα-εργοτάξιο, είναι η επίσκεψη σε εκθέσεις και μουσεία. Το 2003 στο Γκάζι, οι Αθηναίοι έρχονται σε επαφή με τη μοντέρνα τέχνη. Πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά και φωτογραφίες από όλο τον κόσμο προσπαθούν να μεταβιβάσουν το μήνυμα του κάθε καλλιτέχνη. Στο ύφος των επισκεπτών μπορείς να αντικρίσεις την συγκατάθεση ή τον προβληματισμό για τα ασυνήθιστα έργα. Έτσι, στην Αθήνα του 2003, το Γκάζι, εκθέτοντας ένα νέο είδος τέχνης συμβάλλει στη μοναδική ατμόσφαιρα της αλλαγής που κατακλύζει ολόκληρη την πόλη.
Τελικά όμως πόσο διαφορετική ήταν η Αθήνα το 2003; Πόσο διαφορετικός ήταν ένας περίπατος στο Θησείο ή στο Μοναστηράκι τότε από τώρα; Κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα στο τοπίο της Αθήνας ανεξάρτητα από το πότε τα ανακαλύπτεις. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι η Αθήνα και μαζί της όλη η Ελλάδα βρίσκονταν μετά από πολύ καιρό στο κέντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, έφερνε μια ατμόσφαιρα ευθυμίας και υπερηφάνειας σε όποια γωνιά της Αθήνας και να επισκεπτόταν ένας περιπατητής. Όλες αυτές οι αλλαγές έδωσαν στο μέσο Αθηναίο το μέτρο για να συγκρίνει το πόσο είχαμε προοδεύσει ως χώρα. Να δει ότι είχαμε ξεφύγει από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και ότι δικαιωματικά, μετά από πολύ καιρό, μπορούσαμε να συγκριθούμε ως κράτος με τους Ευρωπαίους εταίρους μας και να αποκαταστήσουμε τη συμβολική θέση της χώρας μας στο διεθνές περιβάλλον. Με άλλα λόγια, η Αθήνα το 2003 ενέπνεε πρόοδο και αισιοδοξία στους πολίτες της. Συνεπώς, η μεγάλη διαφορά της εικόνας του τότε από το τώρα περιορίζεται σε μία: την προοπτική των ανθρώπων για το μέλλον και το γεγονός ότι οι πολίτες, έστω και για λίγο, μπορούσαν να ελπίζουν.
17°
