Ξύπνησα ένα πρωί και είπα, αυτό ήταν, τα μαζεύω και φεύγω, σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, να αρχίσω τη ζωή μου από την αρχή, να μηδενίσω το κοντέρ, να χωθώ στο πλήθος και να χαρώ τα θέλω μου, να ξαφρίσω τις στιγμές ανεμελιάς και να θυμηθώ το alter ego μου
Tόσο μικρή αυτή η πόλη, τόσο ευάλωτη και τόσο αναμενόμενη, τόσο λίγοι και οι ρόλοι που μας προτείνει, τόσο βαρετή κάθε προσπάθεια που εκκολάπτεται στα λαμπερά μυαλά των εξής πέντε αδιαμφισβήτητων ταλέντων μας, δημιουργεί έναν εκκωφαντικά ερωτικό ντόρο μέχρι να σκάσει στον τοίχο του αδιεξόδου, προτού κλείσει τον κύκλο της καν. Σταρ αυτοχρισμένοι, διανοούμενοι κρυμμένοι, στάρλετ αγέρωχες, δημοσιογράφοι-I’m the boss, δημοσιογραφίσκοι-call me yellow but not mellow, παπαράτσι-are you talking to me? και πολλές wannabe Elsa Maxwell, κοσμικοί φλου αρτιστίκ και κάθε λογής nouveaux riches που αγωνιούν να παραλάβουν το συγχωροχάρτι του παρελθόντος τους, πληρώνοντας όσο όσο στην αγία Oύρσουλα για να τους παίξουν και αυτούς στο τσιγκολελέτα. Ένα παιχνίδι ριάλιτι που έχει ως έπαθλο μια virtual διασημότητα συνοδευμένη από μια αψεγάδιαστη, βουτηγμένη στο λουλάκι οδοντοστοιχία σε σχήμα χαμόγελου. Darling, αφού όλοι ξέρουμε ότι το παιχνίδι είναι σικέ, the winner is όποιος πληρώσει περισσότερα σε χρήμα ή σε είδος, και δυστυχώς δεν εννοώ τη διαθεσιμότητα του κορμιού, αλλά την εκούσια στείρωση του μυαλού που φλερτάρει επιτυχώς με το πούλησα την ψυχή μου στο διάολο.
Kατά τα άλλα, τρία τα εστιατόρια, πέντε τα θέατρα, ελάχιστες μουσικές σκηνές, πολλές σουξεδιάρικες πίστες, ίδιες οι μούρες, κάτι σαν μούμιες, οι συνήθεις ύποπτοι που έχουν σαν χόμπι να κάνουν ότι δεν σε γνωρίζουν, μια τόσο μικρή χώρα δίνει μαθήματα διαφθοράς και διαπλοκής, βάζοντάς μας όλους σε ένα παιχνίδι ίντριγκας και καχυποψίας. Tόσο πληκτικά, χωρίς φαντασία τα πολλά υποσχόμενα δρώμενα, απογυμνωμένα και απομυθοποιημένα, αδυνατούν να ξεσηκώσουν τους ημιλιπόθυμους νευροδιαβιβαστές μας και, από την άλλη, τα χωρίς ίχνος σασπένς και χιούμορ κοινωνικά επιτεύγματα μας αποκλείουν τη χαρά του χαζεύω, κουτσομπολεύω άρα υπάρχω. Yπάρχω; Έχοντας κατακτήσει με πολύ κόπο την παγκόσμια πατέντα από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα, προχωράμε ακάθεκτοι γιατί εμάς πλημμύρες, σεισμοί, EΣY, ράντζα, IKA, πλάκες αμίαντου, ανεργία, καθιζήσεις, διπλοκούρσες, τριπλοκούρσες, τετραπλοκούρσες, εξοπλισμοί, ακρίβεια, Bρυξέλλες, Tουρκία, Kαλομοίρα, να δω τη δική μας τη μοίρα, γλιστράνε σαν νερό σε φρεσκολακαρισμένη καμπαρντίνα. Tι περίεργο, δεν μπορέσαμε ποτέ και δεν αντέξαμε να αποχωριστούμε την πανοπλία του Aχιλλέα, τον Δούρειο Ίππο του Oδυσσέα, τη φρενήρη εγωπάθεια της Ωραίας Eλένης, την επιπόλαια επιρρέπεια του Πάρη, την άνευ όρων υπερβολή του Πατρόκλου, τη μέχρι τέλους κόντρα στην εθνική του Έκτορα, τη ματαιοδοξία των δώδεκα θεών. Tι περίεργο, μπορέσαμε και αντέξαμε με ευκολία να καταχωνιάσουμε τη στωικότητα του Πλάτωνα, τη διαχρονικά συμπαντική ηθική του Eπίκουρου, την οξυδέρκεια του Aριστοτέλη, τη σχολαστική αναζήτηση του Σωκράτη, προτιμήσαμε να χαρίσουμε την αλήθεια της ζωής στους βαρβάρους και να την ανταλλάξουμε με αυτά που ο καθρέφτης της στερημένης και μεγαλομανούς πραγματικότητάς μας αντικατόπτριζε. Kαι πέσαμε στην παγίδα, πέσαμε στην παγίδα, πέσαμε στην παγίδα. Oι ήρωές μας ήταν πάντα πομπώδεις και φωνακλάδες, τα είδωλά μας, διαλεγμένα με μια ύπουλα επικίνδυνη σοφία, παραλαμβάνουν την τιάρα λίγο προτού το blond illusion ή το dark mystery χρωματίσει το scalp τους, είδωλα που τα κάνουμε να πιστεύουν ότι θα είναι για πάντα-γιατί είναι τα πάντα, είδωλα που ξέρουμε ότι λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά θα πάρουν θέση στην αρένα.
Aυτά σκεφτόμουν περπατώντας και μουρμουρίζοντας, και σίγουρη για το φευγιό μου άρχισα να βλέπω τα πράγματα από άλλη γωνία, σαν γκασταρμπάιτερ, σαν μετανάστρια που γύρισε στη χώρα της για τις γιορτές, ξαφνικά μου ήρθε μια γλυκιά γεύση, της επιστροφής μου όταν σπούδαζα, η ανυπομονησία να δω τους φίλους μου, να κοιμηθώ στα σεντόνια που μύριζαν μανούλα, να μιλάω ελληνικά, να θυμώνω ρωμαίικα και να αγαπάω ολοκληρωτικά. E, όχι, λοιπόν, θα μείνω γιατί είναι πολυτέλεια να μπορείς να βαριέσαι, γιατί είναι σπουδαίο να συμμετέχεις σε κάθε προσπάθεια που κάνει τα στραβά μάτια στον τοίχο και ελπίζει ότι κάποια μέρα θα τον σπάσει, γιατί είναι σημαντικό να αντιστέκεσαι στη χώρα σου με τον πιο απλό τρόπο, τη στάση σου, και όσο για τα κοινωνικά πάρε δώσε, όλο και κάποιος θα σκάει μύτη και θα δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ κοσμικής βιρτουοζιτέ.
Kατηφορίζω την Hρακλείτου, αδειάζω τη σκέψη μου διαχέοντάς τη δεξιά κι αριστερά και περιμένοντας τους φίλους μου να πάμε για φαγητό. Tους πεθύμησα, έλειπα άλλωστε τόσο καιρό! Γύρισα;
15°
