Ο Σωτήρης Παπανικολάου και η Μπλάνκα Αμέζκουα είχαν την ιδέα να αξιοποιήσουν δουλειά από 12 φωτογράφους, ζωγράφους, γλύπτες, graphic designers μέσα στο περιβάλλον κουρείων.
Η λέξη «κούρεμα» μπήκε τόσο για τα καλά στη ζωή μας με την αναδιάρθρωση του χρέους, που πια ο πρώτος συνειρμός δεν έχει να κάνει με την περιποίηση της κεφαλής. Με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μυθολογία τους τα κουρεία, από τα παραδοσιακά μπαρμπέρικα στα μοντέρνα σαλόνια περιποίησης, πάντα σήκωναν πολλή περισσότερη κουβέντα από ένα απλό «καθάρισμα του σβέρκου στα γρήγορα».
Στο πλαίσιο της, καθιερωμένης πλέον, καλλιτεχνικής εξωστρέφειας που βγάζει τα έργα τέχνης από τις παραδοσιακές γκαλερί, ο Σωτήρης Παπανικολάου και η Μπλάνκα Αμέζκουα είχαν την ιδέα. Να αξιοποιήσουν προηγούμενη δουλειά από 12 φωτογράφους, ζωγράφους, γλύπτες, graphic designers μέσα στο περιβάλλον κουρείων. Λέει ο Σωτήρης, «το είχαμε κάνει και στο παρελθόν –εκθέσεις σε δημόσιους χώρους–, τώρα δεν προλαβαίναμε να ορίσουμε κάποια κοινή θεματική, αλλά θέλαμε να τονίσουμε τον κοινωνικό και κριτικό ρόλο της τέχνης απέναντι στην κοινωνική κατάσταση και να εκμεταλλευτούμε την εισαγωγή του λεξιλογίου του κομμωτηρίου στην οικονομική ορολογία».
Όντως, διαμόρφωσαν έναν αρκετά αντιπροσωπευτικό χάρτη του ψαλιδιού στο ευρύτερο κέντρο της πόλης μας, εστιάζοντας στο κουρείο ως χώρο συνάντησης. Συμπεριέλαβαν ρετρό, μοντέρνα, αλλά και έθνικ καταστήματα, στοχεύοντας «σε μια μεγαλύτερη δημοκρατικότητα όσον αφορά στην απορρόφηση της τέχνης. Η ιδέα άρεσε, όσο κι αν ξένισε αρχικά, στους καταστηματάρχες και ενθουσίασε τους καλλιτέχνες. Κι από τις πρώτες μέρες των εκθέσεων μπορούμε να πούμε ότι αρέσει και στο κοινό».
Ο Βασίλης Θεοχάρης, εκτός από ιδιόκτητης του Barber Shop στην οδό Φιλολάου στο Παγκράτι, είναι και προπονητής στην εθνική ομάδα κομμωτών. Ναι, υπάρχει και τέτοια, στην οποία εκπαιδεύονται όσοι διακρίνονται στους πανελλήνιους διαγωνισμούς για να κατέβουν σε διεθνείς αγώνες. Ήταν από αυτούς που πίστεψαν και στήριξαν το εγχείρημα. «Νομίζω, ότι η τέχνη ήρθε σε έναν οικείο χώρο, γιατί και η κομμωτική έχει τη διάσταση της γλυπτικής πάνω στο ανθρώπινο κεφάλι. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι καλοί κομμωτές είναι αυθεντικοί καλλιτέχνες».
Ο Σωτήρης Παπανικολάου επιμένει στην κοινωνική διάσταση του κουρείου, «εκεί δημιουργούνται ιδιαίτερες σχέσεις, ο κουρέας είναι εξομολόγος, συχνά ξέρει τα πάντα για τη γειτονιά», και ο κύριος Θεοχάρης τον επιβεβαιώνει λέγοντας: «Όλοι ανοίγονται, δεν αισθάνονται ότι κινδυνεύουν αν συζητήσουν κάποιο μυστικό, πρόσφατα κάποιος μου αποκάλυψε ότι πάσχει από ανίατη ασθένεια ενώ δεν το είχε συζητήσει ακόμα με την οικογένειά του. Κάποτε λέγαμε ότι το κουρείο είναι “μικρή Βουλή” και ο κουρέας προεδρεύει της συζήτησης. Ισχύει ακόμα και σήμερα, που η κρίση έχει αραιώσει τις επισκέψεις. Κι όμως, για την έκθεση παρατηρώ ότι όχι μόνο οι πελάτες αλλά ακόμα και περαστικοί ή άνθρωποι της γειτονιάς που δεν γνωριζόμαστε πέρασαν να ρίξουν μια ματιά»…
19°
