Πριν βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν σαν σνομπ ή ανθέλληνα, να ενημερώσω πως για αρκετά χρόνια έκανα διακοπές και σε ελληνικά νησιά. Σίγουρα δεν έχω πάει σε όλα, αλλά ξέρω τουλάχιστον γιατί τα απέρριψα. Η συνηθισμένη «διαδρομή» μου αρχικά ήταν κάποιο ελληνικό νησί για μερικές μέρες και μετά κατευθείαν Αγγλία για βόλτες, clubbing και φεστιβάλ (με μια ιδιαίτερη προτίμηση στο Reading Festival). Κάνοντας απολογισμό στο αεροπλάνο της επιστροφής μου, πάντα κατέληγα ότι τελικά είχα περάσει καλύτερα στο εξωτερικό. Γιατί; Γιατί στις διακοπές μου στην Ελλάδα είχα βρει ένα σωρό λόγους να εκνευριστώ, ενώ στην Αγγλία είχα περάσει μαγικά…
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές κατηγορίες και υποκατηγορίες ελληνικών νησιών, αλλά ας μείνω στα βασικά: απεχθάνομαι τους χίπηδες και τη χίπικη ζωή, και ακόμα περισσότερο τους νεο-χίπηδες. Άρα η εναλλακτική ενός νησιού σαν τη Δονούσα ή την Ηρακλειά, ας πούμε, σίγουρα δεν είναι για μένα που μου αρέσει να έχω μία σχετική άνεση στις διακοπές μου και να μη νιώθω πως περνάω κάποιου είδους μαζοχιστική δοκιμασία τον εαυτό μου (σίγουρα έχω μπουχτίσει από αυτές όλο τον υπόλοιπο χρόνο). Άσε που έχω πολύ τρυφερή σχέση με το πιστολάκι μου. Λογικό να πει κάποιος, «αν δεν σου αρέσει αυτό, πήγαινε στη Μύκονο». Ε, ούτε αυτό μου πάει, γιατί δεν γουστάρω όλο αυτό τo ψευτο-glamorous lifestyle. Δοκίμασα ακόμα και νησιά που είναι μεσαίες λύσεις (Πάρος, Νάξος, Αντίπαρος, Ιόνιο κ.λπ.) και είχα την ίδια γεύση: υπερτιμημένη λίγδα και ελληνικό κιτσαριό. Άσε που στα χρόνια που συνδύαζα εξωτερικό κι ελληνικά νησιά, είχα φτάσει στο τέλος να ξοδεύω λιγότερα στο Λονδίνο απ’ ό,τι λίγες μέρες πριν στο Αιγαίο! Και κανείς δεν έβαζε μυαλό τα επόμενα καλοκαίρια, μέχρι που φυσικά σταμάτησα να πηγαίνω. Δεν κατάλαβα ποτέ πως ήταν δυνατό να πληρώνω τόσα λεφτά για ένα τέτοιο ενοικιαζόμενο δωμάτιο, για μπόμπες στα clubs, για να τρώω στη μάπα τον κάθε αγενή υπάλληλο… Στην τελική σε ένα ξερονήσι είχα έρθει, όχι στα νησιά Φίτζι… Και βέβαια στις 7 το πρωί, εκεί κοντά στην πλατεία, με θυμάμαι να χαζεύω τα γελοία βλαχοπεσίματα σε διάφορες γκόμενες και να χαμογελάω ειρωνικά. Είναι βλέπεις η τελευταία τους ευκαιρία να γαμήσουν πριν πάνε σπίτι. Φαντάζομαι επίσης πως θα βρω κάποιους supporters ανάμεσά σας στο ότι ρακέτες και υπόλοιπα παραλιακά σπορ είναι απλά τραγικά και γελοία και από την άλλη σε ερημική παραλία δεν μπορώ να κάτσω πάνω από μισή ώρα (εκτός κι αν είναι αυτή σε ένα συγκεκριμένο μέρος της Σάντα Μόνικα στο Λος Άντζελες).
Συνεχίζω, ποιο το νόημα να πας διακοπές όταν εκεί που θα πας θα δεις τους ίδιους και τις ίδιες που συναντάς στα στέκια σου στην Αθήνα; Αλλά το χειρότερο που με απωθούσε (και φυσικά το έκοψα μαχαίρι) ήταν η Αδράνεια. Δεν την αντέχω. Ακόμα και όταν είμαι εξαντλημένος, μία μέρα ξεκούρασης αρκεί για να έρθω στα καλά μου. Στα νησιά ζούσα μια συνεχή αδράνεια και ρουτίνα που καταλαβαίνω πως σε άλλους ανθρώπους ίσως είναι γοητευτική και τη χρειάζονται (και φυσικά δεν τους αδικώ). Εμένα όμως τη δεύτερη μέρα που ήμουν εκεί, άρχιζε να μου λείπει το DJing, σκεφτόμουν ότι το βράδυ ήθελα να διασκεδάσω κόσμο και όχι να ρισκάρω το πώς θα περάσω εγώ. Ήθελα να πάω κάπου κοντά σε αυτό που είμαι και κάνω κι ένιωθα τελικά δέσμιος σε ένα νησί χωρίς ουσιαστικές επιλογές. Στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Λιουμπλιάνα, το Παρίσι ή τη Βιέννη, είχα επιλογές. Είναι μέρη που ένιωθα και νιώθω πιο κοντά μου από οποιοδήποτε ελληνικό μέρος και δεν με ενδιαφέρει πώς ακούγεται αυτό. Περίεργο πάντως να θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου φορά στο Reading στις αρχές των 90s: να έχει βγει ο ήλιος για 15 λεπτά πριν ξανασυννεφιάσει, να πίνω cider, να βλέπω όλα τα συγκροτήματα που ήθελα να δω τότε και να λέω στην παρέα μου «γαμώτο, αυτές είναι διακοπές.
Ο Γιώργος Φακίνος φοράει μαύρα και πλατφόρμες, είναι ο gothfather των Αθηνών και το χειμώνα παίζει μουσική σε διάφορα bar-clubs, κατά κανόνα στο Second Skin. Διακοπές θα κάνει τον Δεκέμβριο στο LA, στις 2/12 είναι guest DJ στο Das Bunker club…
11°
