Το πιο όμορφο άνθος δέντρου, τουλάχιστον μεταξύ όσων αποτελούν τη χλωρίδα της πόλης μας, είναι το χνουδωτό, κυπελλοειδές, κατακόκκινο λουλούδι της ροδιάς. Τράβηξα τη συγκεκριμένη φωτό την περασμένη Κυριακή, κοντά στην Αγ. Ελεούσα της Καλλιθέας, χαμηλά, λίγο πριν τις Τζιζτζιφιές. Οι ροδιές της Αθήνας είναι τώρα στον (ανθισμένο) καιρό τους. Λίγο ήλιο θέλουν μόνο, ριζώνουν κι ανθίζουν ξερικές, στα χαλάσματα, στις πέτρες και στα όποια άχτιστα οικόπεδα (ευχαριστώ, Αθηνά και Αλέξη).
Διαδικτυακός φιλοαθηναϊσμός
«Η Αθήνα μέσα στο χρόνο» λέγεται το μπλογκ μιας παρέας νεαρών Αθηναίων που ανεβάζουν σύγχρονο και παλιότερο υλικό για την πόλη μας, συνηθέστατα άγνωστο κι απρόσμενο. «Ατενίστας» είναι η ονομασία μιας αξιοσημείωτης ακτιβιστικής κίνησης, με το χαρακτηριστικό υπότιτλο «Αθηναίοι στην πράξη». Τέλος, πολύ ενδιαφέροντα αστικά βιντεάκια και πληροφορίες υπάρχουν στην αγγλόφωνη ιστοσελίδα www.athensliving.gr (με σήμα την αθηναϊκή γλαύκα) κ. το δίδυμο μπλογκ της athenslivingvideos.blogspot.com. (Θυμίζω ότι, ως στήλη, έχουμε πάντα χώρο για τέτοιες αναφορές.)
«Ο Ντάκουλας των Εξαρχείων»
Πρόκειται για ένα σουβλατζίδικο, που βρίσκεται Χ. Τρικούπη 129-131 (210 3800.940). Η περιοχή δεν είναι βεβαίως Εξάρχεια, αλλά Νεάπολη ή μάλλον Παναθήναια. Το αναφέρω όχι τόσο γιατί δείχνει τη συνεχή επέκταση του «Εξάρχεια» σε βάρος των γύρω τοπωνυμίων (πράγμα που έχουμε ξαναεπισημάνει), αλλά γιατί ο ευρηματικός τίτλος παρωδεί επιτυχώς τη γνωστή ταινία «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων»(του Ν. Ζερβού, με τον Κ. Τζούμα).
Δεν ξέρω αν έχετε συνειδητοποιήσει πόσα τοπωνύμια στην πόλη μας ξεκίνησαν ως αστεία –είτε δημοσιογραφικά είτε λαϊκά– και τελικά επιβλήθηκαν ως κανονικές ονομασίες. Μερικά τα έχω κατά καιρούς αναφέρει, άλλα τα βάζω εδώ πρώτη φορά, συνολικά επτά. Λοιπόν, το παλιότερο είναι τα Χαφτεία –δηλαδή το ελάχιστο κομματάκι μεταξύ Σταδίου και Πανεπιστημίου στην αρχή της Αιόλου–, γιατί εκεί, περί τα 170 χρόνια πριν, είχε το καφενείο του κάποιος Χάφτας. Tο είπανε στ’ αστεία «Χαφτεία», έτσι στον πληθυντικό, σα να ήτανε κανένα Μέγαρο, κι έμεινε. Παρόμοια τα Εξάρχεια, από τον μπακάλη Έξαρχο (Σολωμού & Θεμιστοκλέους). Πάλι καλαμπούρι στον καιρό του, αλλά σήμερα δεν το σκεφόμαστε πώς ξεκίνησε. Επίσης, όταν ο μεγάλος Καμπούρογλου, δημοσιογραφώντας τον προπερασμένο αιώνα, αποκάλεσε Κλαυθμώνος (=κλάματος) τη μέχρι τότε γνωστή ως πλατεία Νομισματοκοπείου, μάλλον δεν φανταζόταν ότι γινόταν νονός της (εκεί ήταν το Υπουργειο Εσωτερικών και –κάθε φορά που άλλλαζε η κυβέρνηση– μαζεύονταν στα καφενεία οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και κλαίγανε τη μοίρα τους, μέχρι να ξανάρθει το δικό τους κόμμα και να τους ξαναπροσλάβει. (Εννοείται ότι δεν ίσχυε η μονιμότητα τότε.) Υπάρχει και η περιοχή/στάση Καλογήρων στη Βουλιαγένης, μεταξύ Δάφνης και Αθήνας· αυτό όμως είναι είναι λαϊκή ονομασία: εκεί ζούσαν οι τέσσερις αδερφοί Τριανταφύλλου που μείνανε όλοι ανύπαντροι άρα… καλόγεροι! Θυμίζω, ακόμα, τη Φυτευτή (Πατήσια), επίσης λαϊκή ονομασία: εδώ, κάποιος «λεβέντης» σύζυγος είχε θάψει τα κομμάτια της δολοφονημένης και τεμαχισμένης γυναίκας του. Έλεγε ο κόσμος «εδώ την έκανε φυτευτή» – να τη η ονομασία! Μνημονευτέα επίσης και η λεγόμενη «Στοά της πείνας» (διαμπερής από Ομόνοια προς Πατησίων, επισήμως «Τρικούπη»), όπου η ειρωνεία είναι φανερή: η στοά ήταν γεμάτη φαγητάδικα! Κλείνω με μια πασίγνωστη, μεγάλη πλατεία, στις παρυφές της Κυψέλης, η οποία έχει αλλάξει τέσσερα ονόματα: Ανθεστηρίων, Αγάμων, Αμερικής και Αφρικής (όλα από Α, τα μονά είναι επίσημα και τα ζυγά ανεπίσημα). Αγάμων την είπαν γιατί, έναν αιώνα πριν και βάλε, ήταν το μόνιμο στέκι μιας παρέας αιώνιων μπακουριών/γεροντοπαλίκαρων· και Αφρικής την είπαν στις μέρες μας, λόγω του πλήθους των μαύρων μεταναστών που ζουν πλέον στη γύρω περιοχή.
Άλλα σκωπτικά τοπωνύμια, αγαπητοί αναγνώστες/στριες;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
