Οι βιοποριστικές μου εργασίες μου επιτρέπουν, ευτυχώς, να μην είμαι δεσμευμένος τα πρωινά σε κάποιο μόνιμο χώρο παραγωγής. Μπορώ να ρεγουλάρω τα ωράριά μου και να τριγυρνάω στην πόλη. Βρέθηκα λοιπόν, πρωί Δευτέρας 6 Ιουνίου, σε κάποια ωραιότατη αθηναϊκή Λαϊκή (φωτογραφία). Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είχα κάνει το ίδιο. Εκτός από τ’ αναμενόμενα (ποικιλία, ποιότητα και διστακτικοί αγοραστές, βασικά νοικοκυρές και συνταξιούχοι), μου έκανε εντύπωση ότι υπάρχουν πλέον πολλές μανάβισσες και πολλοί αλλοδαποί πωλητές. Εκείνο που δεν έχει αλλάξει είναι το λαϊκό χιούμορ. Σταχυολογώ με τον τρόπο του φίλου μου του Γιάννη του Νένε: «Πάρτε τα, πάρτε τα να πάω για μπάνιο. Στην μπανιέρα μου», «Βερίκοκα από το Δου Νου Του», «Τέλος τα κεράσια, τέλος» (κι ας έχει ένα βουνό μπροστά του), «Χαίρετε, κυρία μαντάμ, τι κάνετε;», «Αυγά φρέσκα. Μερσέντες και Φεράρι, αυγά φρέσκα», «Για να ξυπνάμε, για να ξυπνάμε. Με την τσίμπλα στο μάτι ήρθες κύριος, εσένα δεν σου πουλάω», «Ο γαύρος δεν είναι για πούλημα» (ήταν η επαύριο του τελευταίου αγώνα στα πλέι οφ του μπάσκετ, όπου ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα).
«Μπούκα»
Φαγητάδικο με τεράστιες μερίδες, καλή ποιότητα (ειδικά: πατάτες φούρνου με σαφράν) και χαμηλές τιμές. Παράδειγμα: τέσσερα άτομα (οι τρεις κρέας) συν ισάριθμες μπίρες, € 33. Και παράδειγμα κλιμάκωσης: μακαρονάδα € 2,30, με σάλτσα € 3, με κιμά € 4, καρμπονάρα € 5. Τα φαγητά στη βιτρίνα, κατά τον πατροπαράδο τρόπο. Δίνει και πακέτο, δουλεύει όλες τις μέρες. Κατά πάσα πιθανότητα, είναι η ομώνυμη σαλονικώτικη «Μπούκα», που κατηφόρισε. Σολωμού 29, Εξάρχεια, 210 3800.365 (ευχαριστώ το φίλο μου Γιώργο Γ. που μου το ’μαθε).
Γκεστάπο στο Κολωνάκι;
Αν βρεθείτε στο Κολωνάκι, εκεί πίσω από το Υπουργείο Εξωτερικών, στους ημιπεζόδρομους Σέκερη και Μέρλιν, ίσως να προσέξετε ένα μνημείο με μια επιγραφή που πληροφορεί ότι εκεί βρισκόταν, επί Κατοχής, το αρχηγείο της Γκεστάπο, όπου είχαν μαρτυρήσει πολλοί πατριώτες. Το μνημείο είναι σεμνό, αλλά η επιγραφή είναι ανιστόρητη: γιατί εκεί, στο συγκρότημα της επιταγμένης βίλας Μέρλιν και της διπλανής της, ήταν το αρχηγείο των Ες Ες, όχι της Γκεστάπο· της Γκεστάπο ήταν στην Κοραή, με τα εξίσου φρικτά ανακριτήρια στο υπόγειο, στην αριστερή πόρτα όπως κοιτάμε το «Άστυ». Αναρωτέμαι, τόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσουν οι επίγονοι των αντιστασιακών την Γκεστάπο από τα Ες Ες; Ψύλλοι στ’ άχυρα θα μου πείτε, και οι δύο Γερμανοί ναζί ήτανε. Όμως με τέτοια μυαλά δεν γράφεις την ιστορία της πόλης σου.
Έλαβα και δημοσιεύω το εξής ευγενέστατο μέιλ: «Αγαπητέ κύρε Φύσσα, διάβασα το κείμενό σας για το λιμανάκι στην Πειραϊκή, αλλά μάλλον δεν γνωρίζετε τον ακριβή λόγο της ύπαρξης του “αντιαισθητικού σταυρού”, όπως γράφετε. Ο σταυρός αφορά ένα ναυάγιο που έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και ο κόσμος από εκεί έβλεπε το πλοίο να βουλιάζει στ’ ανοιχτά… Το συγκεκριμένο μέρος ο περισσότερος κόσμος το γνωρίζει σαν “Σταυρό” και όχι σαν “όρμο της Αφροδίτης”. Νομίζω επίσης πως οι παλαιότεροι το ξέρουν και σαν “λιμανάκι του Μπαϊκουτσή”. Ευχαριστώ. Ένας φίλος της στήλης. Γιώργος Β.». Όντως δεν τα ήξερα, κι ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου. Όμως η γνώμη μου για την αντιαισθητικότητα του μεγάλου, διπλού, τσιμεντένιου σταυρού παραμένει.
Προς όσους προ(σ)καλούν
Ξαναγράφω ότι ούτε η στήλη είναι διαφημιστική, ούτε ο συντάκτης δελεάζεται με προσφορές. Γράφω για τόπους και χώρους που μου αρέσουν από φιλαθηναϊκή - φιλοαττική διάθεση. Και όχι, δεν τα παίρνω, ποτέ και από πουθενά. Όποιος επιζητεί να προβληθεί, παρακαλείται ν’ απευθυνθεί επίσημα στο διαφημιστικό μας τμήμα.
17°
