Τελευταία Κυριακή του χρόνου. Μέρα απολογισμών εξ ορισμού, δρομικών και μη. Απολογισμών και αθροισμάτων από εκείνα που γίνονται στην ευεργετική μοναξιά των δρόμων, εκεί που η ανάμνηση ανακαλείται πιο εύκολα και οι συνδέσεις είναι ταχύτερες, κάποτε αυτόματες.
Πρωινά χιλιόμετρα σε γνώριμα μέρη, σε διαδρομή τόσο δική μου που θα μπορούσα να την ακολουθήσω με τα μάτια κλειστά. Οικεία όσο χρειάζεται για να μην παρεμβαίνει ο έξω κόσμος στο μέσα, στις άλλες «διεργασίες» των ημερών.
Βήματα και αναμνήσεις, πρώτα στο σώμα, έπειτα στο συναίσθημα, πολύ αργότερα στην επεξεργασία της λογικής. Χρονιά με αρκετά χιλιόμετρα παρά τη συνθήκη – και όλα έξω. Ούτε ένα βήμα στον διάδρομο, στην άνευρη επιφάνεια του μουντού τάπητα. Χιλιόμετρα στο φως και στο σούρουπο, στην ώρα που ο ήλιος βγαίνει ή πέφτει. Χιλιόμετρα στην πόλη, παλιά και καινούργια. Στο Λυκαβηττό και στους κήπους του Ζαππείου, στου Φιλοπάππου και στην αρχαία πόλη πέριξ της Ακρόπολης, στα ίχνη των αρχαίων δρόμων και στην Πλάκα, στο καρβουνάκι του Καλλιμάρμαρου μα και στη βοή της πόλης μέρα μεσημέρι. Χιλιόμετρα στις εξοχές -λιγότερα φέτος και πολύτιμα. Στις μαλακές ανηφόρες της Ολυμπίας, της πατρίδας μου, μέσα σε αμπέλια και κάμπους κατάφυτους, και στα μονοπάτια της Ύδρας πλάι στη θάλασσα και στα βράχια.
Χιλιόμετρα μοναχικά στο περισσότερο, στην ησυχία που τόσο αποζητώ. Με ήχους της πόλης ή της φύσης, συχνότερα με τις μουσικές μου στα ακουστικά. Μουσικές που υπομνημάτισαν το χρόνο και φώτισαν τις στιγμές του, φανερά ή αφανέρωτα. «Μην περιμένεις άδικα» και «Μακριά σου ένα χρόνο δεν ανάσανα» και «Ο δρόμος είσαι εσύ» και «Του φθινοπώρου τα φιλιά» και Cole Porter και τα ρεμπέτικα του Σ. Κάποτε με αόρατους συνοδοιπόρους που σαν να πλησίαζαν στον αέρα να ακούσουν, που τρέχουν χιλιόμετρα μακριά μα πρόθυμα θα τους έδινα το ένα ακουστικό να μοιραζόμαστε: ο Μανώλης, ο Παναγιώτης, ο Γιώργος.
Χιλιόμετρα με παρέα μοναδική τον Οδυσσέα, στα πρώτα του χιλιόμετρα μαζί μου –αρχικά χέρι-χέρι κι έπειτα ελεύθερος, όπως θα ήθελα να τρέχει στη ζωή. Μαζί σε αφετηρίες και τερματισμούς που σημαίνουν μικρές νίκες. Χαρά και μάθημα εμπεδωμένο στο δρόμο, σε κοινές προσπάθεις, κοινά βήματα και μοιρασμένη κούραση.
Χιλιόμετρα στη μνήμη όσων δεν είναι πια εδώ -μα όμως είναι- και χιλιόμετρα της προσμονής όσων θα΄θελα να υποδεχτώ στα μυστικά μου μέρη. Χιλιόμετρα της σκέψης και της αναζήτησης εντός, χιλιόμετρα της χαλάρωσης και της ομορφιάς εκτός. Με το βλέμμα να πέφτει μια στον μεγάλο κόσμο και μια να γυρίζει μέσα, ανάποδα.
Παλιότερα, μετρούσα τις χρονιές με χιλιόμετρα. Σκέτα. Ήθελα να γράψει το κοντέρ περισσότερα, πιστεύοντας πως περισσότερα χιλιόμετρα είναι περισσότερη χαρά, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δική μου ζωή. Χαιρόμουν όταν ξεπερνούσα το στόχο, στενοχωριόμουν όταν υπολειπόμουν. Μεγαλώνοντας, με περισσότερα χρόνια στους δρόμους, το μέτρο μου αλλάζει. Ζητώ ωραιότερες διαδρομές και ευρύτερους ορίζοντες για να χαθεί το βλέμμα, περισσότερες βουτιές στις στιγμές, λιγότερα νούμερα στο αριθμητάρι και πιο πολύ χρόνο στους δρόμους. Ζητώ δρόμους ανοιχτούς και χρόνο για να χαίρομαι, να θυμάμαι και να μετράω όσα φτιάχνουν τη ζωή. Και είχε πολλά η χρονιά να θυμάμαι, κι ας ήταν καμουφλαρισμένα. Στην τρέλλα των ημερών τα ξεχνώ μα στην ησυχία των διαδρομών μου τακτοποιούνται. Φίλοι και όμορφες συζητήσεις, αγκαλιές, βουτιές στα δροσερά νερά, γέλια πηγαία όπως παλιά, η ησυχία που φέρνουν στις μέρες οι αγαπημένοι, επιδιώξεις και –ναι- όνειρα, βιβλία που αλλάζουν τη διαδρομή μου, πολλή μουσική. Στιγμές δεμένες αόρατα από τη μια μέρα στην άλλη, με μέτρο παντοτινό το χρόνο. Και με καμβά τους ανοιχτούς δρόμους που φιλοξένησαν τα βήματά μου. Το τέλος του χρόνου δεν είναι παρά αρχή του επόμενου γύρου. Πατάω χρονόμετρο...
13°
