Είχα καιρό να βρεθώ στην αφετηρία μόνη –χωρίς ένα παιδικό χέρι μέσα στο δικό μου, χωρίς ένα χάδι στην πλάτη ξεκινώντας, χωρίς ένα «φύγαμε» σε πρώτο πληθυντικό. Οι τελευταίες φορές σε αγώνες ήταν περισσότερο γιορτή, παρέα και συμμετοχή, και λιγότερο αναμέτρηση. Γι΄αυτό και ένιωθα κάπως άβολα στο κυριακάτικο πρωινό, στριμωγμένη μέσα στο πολύχρωμο πλήθος, περιμένοντας το πρώτο κύμα της άφεσης. Με μια ιδιότυπη αγωνία, ξεχασμένη από χρόνια, να επανέρχεται ατόφια.
Μέσα σε ένα δεκάλεπτο αναμονής που έμοιαζε περισσότερος χρόνος από τον πραγματικό, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω γύρω μου. Πρόσωπα με την προσμονή της πρώτης φοράς, πρόσωπα σίγουρα για το αποτέλεσμα, βλέμματα με αγωνία ή ησυχία -και με όλη την ενδιάμεση γκάμα. Σιωπές και ενδοσκόπηση για τους πιο έμπειρους, κουβέντες για να περάσουν η ώρα και η αγωνία για τους πρωτάρηδες, κάποια λόγια αμηχανίας εδώ κι εκεί. Κι έπειτα, αναγκαστικά, το βλέμμα εντός, στον κόσμο του καθενός –στη χαρά του ανοιχτού δρόμου που απλώνεται μπροστά, στην ανησυχία για αποτέλεσμα, στην αγωνία για το χρόνο.
Κι έπειτα, ξεκινήσαμε. Μαλακά στην αρχή, διερευνητικά, ζυγίζοντας ικανότητες και διάθεση στο πρωινό. Πιο σίγουρα και σταθερά στη μέση, έχοντας ήδη αφήσει χιλιόμετρα πίσω. Γρήγορα και με δρόμους ανοιχτούς στο τέρμα, εκεί που κάθε λεπτό μετράει. Δεν είχα βάλει στόχο συγκεκριμένο, παρά μόνον ένα όριο που έπρεπε οπωσδήποτε να ξεπεράσω. Και το κατάφερα -έστω οριακά- παρά τη δυσκολία μιας ίωσης που φανερώθηκε ύπουλα στη διάρκεια του αγώνα και βάρυνε απελπιστικά, ανησυχητικά τα βήματά μου.
Μετά τον τερματισμό, στην επιστροφή, οδηγώντας δίπλα στη γαλήνια θάλασσα, στην ησυχία που τακτοποιεί τις σκέψεις, μού φανερώθηκε κάτι ξεχασμένο από χρόνια. Ο αγώνας δεν μετριέται μόνον με το προφανές μέτρο του χρόνου. Ζυγίζει εσένα ολόκληρο σε κάθε δεδομένη στιγμή. Είναι μια άλλη αλήθεια. Δεν είναι αυτό που θέλεις και πιστεύεις πως μπορείς να πετύχεις. Είναι εκείνο που πραγματικά πετυχαίνεις. Δεν είναι προσδοκία. Είναι απόδειξη απτή της δυνατότητας εκείνη ακριβώς την ώρα που συμβαίνει. Ένα αποτέλεσμα -άλλοτε καλό κι άλλοτε κακό- που σε προσδιορίζει. Μετράει τη διαδρομή που έκανες για να φτάσεις ως εκεί, την αξιολογεί και τη χαρακτηρίζει. Κάποτε σε γεμίζει χαρά, όταν ο αριθμός στο κοντέρ ταιράζει με τον προσδοκούμενο της προετοιμασίας. Άλλοτε σε απογοητεύει ή σε πεισμώνει να συνεχίσεις, πιο δυνατά, πιο συχνά, με μεγαλύτερη ένταση. Μα είναι μια αλήθεια που δεν μπορείς να παρακάμψεις.
Τρέχοντας ήσυχα, στις διαδρομές της κάθε μέρας, σε προπονήσεις και δρομικές αναζητήσεις, βυθίζεσαι μέσα σου, ακούς και καταλαβαίνεις. Μαθαίνεις και ονειρεύεσαι. Ησυχάζεις από το θόρυβο του κόσμου κι αφουγκράζεσαι τον κόσμο τον δικό σου, κάνεις το ταμείο της ζωής σου. Αυτή η αίσθηση, το απόσταγμα κάθε διαδρομής, σε βρίσκει αβίαστα κάθε φορά που δένεις τα κορδόνια και βγαίνεις. Σε περιμένει στο δρόμο, σε ευθείες και στροφές, σε ανηφόρες και κατηφόρες, σε μαλακά ή δύσκολα περάσματα. Κι έρχεται πάντα. Μα ο αγώνας είναι αλλιώς. Φωτογραφίζει εσένα στη στιγμή, ακτινογραφεί προσπάθεια και δυνατότητα. Κι αν θέλεις να καταλάβεις αυτό που σου λέει, αν αφεθείς να καταλάβεις, μπορείς να τον κάνεις αφετηρία για την επόμενη προσπάθεια κι αρχή για τον επόμενο κύκλο σου. Να τον κάνεις το δικό σου μέτρο –στους δρόμους κι έξω από αυτούς. Στις διαδρομές της ζωής.
12°
