Μια γιατρός εξομολογείται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των τροχαίων
Η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα των Τροχαίων Δυστυχημάτων καθιερώθηκε το 1993 από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων (FEVR) και τιμάται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου. Δώδεκα χρόνια αργότερα έλαβε παγκόσμιο χαρακτήρα, όταν υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (ψήφισμα 60/5 της 26ης Οκτωβρίου 2005).
Στόχος της ημέρας αυτής είναι να φέρουμε στη μνήμη μας και να τιμήσουμε τους νεκρούς από τροχαία και να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την αποφυγή στο μέλλον θανάτων και τραυματισμών, που μπορούν να αποφευχθούν. Ειδικότερα τα στοιχεία για τη χώρα μας είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά: Από το 1965 έως και το 2008 είχαμε 150.000 νεκρούς και 1,5 εκατομμύριο τραυματίες.
Κάθε χρόνο, κατά μέσο όρο, έχουμε 3.650 νεκρούς, πάνω από 10.000 ανθρώπους που μένουν ανάπηροι, 45.000 τραυματίες και περίπου 2.500 μικρά παιδιά να συνεχίζουν τη ζωή τους με μόνιμες αναπηρίες.
Η Δρ. Ανατολή Παταρίδου, MD, χειρουργός ωτορινολαρυγγολόγος κεφαλής-τραχήλου, παιδο-ΩΡΛ, επιστημονική συνεργάτης του Νοσοκομείου ΥΓΕΙΑ-ΜΗΤΕΡΑ (www.pataridou.gr), εξομολογείται: «Πριν από πολλά χρόνια έχασα τον αδερφό μου σε τροχαίο. Πέθανε ακαριαία, ήταν μόλις 21 ετών. Τον συνάντησα στο νεκροτομείο της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης, εκεί που την προηγούμενη χρονιά κάναμε το μάθημα της Ιατροδικαστικής και όλοι οι φοιτητές αμέριμνα μελετούσαμε ανατομία του ανθρώπινου σώματος.
Έζησα την απώλεια, όχι μόνο του δικού μου ανθρώπου, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με χιλιάδες φιλοσοφικές ερωτήσεις σε μια ηλικία 23 ετών, που νόμιζα ότι στύβω την ζωή με τα χέρια μου. Γεγονός είναι ότι, όταν ζεις μια αιφνίδια απώλεια, είναι σα να σου σκίζουν το σώμα εν ψυχρώ, σου βγάζουν όλα τα σπλάχνα, αιμορραγείς από παντού και πρέπει να βρεις το θάρρος να τα ξαναβάλεις μέσα, να τα ταξινομήσεις και να ράψεις και το τραύμα.
Το πιο τραγικό είναι ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ τους δικούς σου ανθρώπους, δεν θα μπορέσεις ποτέ να τους ξανα-αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις. Μένει μέσα σου ένας βουβός πόνος, ένα βουβό κλάμα και κάποιες φορές θες να ουρλιάξεις και να πεις "έφυγες για πάντα και δεν πρόλαβα να σου πω ένα αντίο. Γιατί;". Ποτέ δεν είσαι ίδιος μετά από μια τέτοια εμπειρία, όμως η ζωή έχει τη δική της μαγική δύναμη και σε ξαναβάζει σε τροχιά. Χρειάζεται πίστη, αποδοχή, αγάπη, υπομονή και πολύ χρόνο».
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας (2016), κάθε χρόνο μια μεγαλούπολη 1,4 εκατομμυρίου ανθρώπων εξαφανίζεται από τον παγκόσμιο χάρτη, μια πόλη 25.250 ανθρώπων εξαφανίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα χωριό 700 ατόμων χάνεται στην Ελλάδα. Το ετήσιο κόστος των τροχαίων ατυχημάτων για τη χώρα μας κυμαίνεται στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι, εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα, το 2030 τα τροχαία θα προκαλούν 2.400.000 θανάτους ετησίως.
«Όταν έχασα τον αδελφό μου, κατάλαβα ότι είμαστε περαστικοί σ' αυτόν τον κόσμο κι όλο αυτό με έβαλε σε ένα μονοπάτι διερεύνησης, για να βρω τους άξονές μου, το πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου», θυμάται η κυρία Παταρίδου. «Ανακάλυψα το μονοπάτι της πίστης, της ουσιαστικής πίστης, και θαυμάζω τους γονείς μου για την στάση τους, που, αντί να γίνει μίζερη και πικρόχολη, είχε μια λεβεντιά και συνέχισαν να στηρίζουν εμένα και την αδελφή μου. Όλα άλλαξαν κι εμείς, “σημαδεμένοι”, έπρεπε να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε τα πάντα χωρίς αυτόν. Με την καρδιά και το μυαλό κομμάτια μείναμε μαζί και βρήκαμε τον δρόμο μας, μόνο με αγάπη, με πίστη στον Θεό, με χαμόγελο και αποδοχή», ολοκληρώνει την αφήγηση που συγκλονίζει η γιατρός.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις της ΕΛΣΤΑΤ, τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα, θανατηφόρα και μη, έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και πάλι διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα. Ο μέσος όρος θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην ΕΕ, ανά εκατομμύριο κατοίκων, είναι 50, ενώ στην Ελλάδα φθάνει τους 69. Να σημειωθεί ότι το 82% των τροχαίων ατυχημάτων συμβαίνει μέσα στις πόλεις, με μέσο όρο ταχύτητας τα 60 χλμ./ώρα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, που ασχολούνται με το θέμα, για να μειωθεί ο αριθμός των τροχαίων ατυχημάτων, δεν αρκούν μόνο οι πιο σύγχρονοι και οργανωμένοι δρόμοι, αλλά πρέπει να αλλάξουμε και την νοοτροπία μας. Όταν πίνουμε, ας γυρίσουμε με ταξί στο σπίτι. Όταν δε νιώθουμε καλά, είμαστε κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι, ας πάρουμε πάλι ένα ταξί.
«Δεν μπορεί να σανιδώνουμε το γκάζι στο αυτοκίνητο, σα να είμαστε σε πίστα με συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, όχι δεν έχουμε το δικαίωμα να συμπεριφερόμαστε έτσι στον δρόμο - η ζωή είναι ένα θείο δώρο, ας μην τη χαραμίζουμε», καταλήγει η Δρ. Ανατολή Παταρίδου.
13°
