Το χωριό Τείχιο δεν το είχα ξανακούσει. Για την ορεινή Ναυπακτία πάλι μου μιλούσε συχνά ένας παλιός αγαπημένος συνάδελφος, ο Δημήτρης Πριμηκύριος, φανατικός κυνηγός, από αυτούς όμως που το κυνήγι είναι η αφορμή για να βγει στη φύση. Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν βετεράνο και τον πείραζαν για την σκοπευτική του δεινότητα. Ο Δημήτρης λοιπόν μας έλεγε ιστορίες με αγριογούρουνα και ζαρκάδια και περιέγραφε κατάφυτα, σχετικά ανέγγιχτα βουνά, μακριά από τις τουριστικές διαδρομές. Τι καλύτερο για όσους θέλουμε να διατηρούμε την ψευδαίσθηση αυτής της άλλης Ελλάδας.
Όταν έμαθα λοιπόν ότι διοργανώνεται αγώνας στην περιοχή, ήμουν ήδη προδιατεθειμένος θετικά. Προσθέστε και τις καλές κριτικές όσων τον έτρεξαν την πρώτη φορά, το 2016 και νάμαστε 5 η ώρα το πρωί της Κυριακής με Θανάση, Στέφανο και Νίκο, στην νέα Εθνική για Πάτρα. Εντάξει εγκαινιάστηκε χωρίς να είναι έτοιμη αλλά κι έτσι, με τμήματα σε αναμονή, η διαφορά με το παρελθόν μεγάλη. Σε 3 ώρες και 30 λεπτά είμαστε στο Τείχιο, 26 χιλιόμετρα από Ναύπακτο, σε υψόμετρο 600 περίπου μέτρα.
Η ζέστη φαίνεται από την αρχή ότι θα είναι πρόβλημα. Πόσω μάλλον που η εκκίνηση δίνεται σχετικά αργά, στις 10, για να προλάβουν να έρθουν τα αυτοκίνητα και τα πούλμαν με τους αθλητές από την Αθήνα. Συνολικά υπολογίζω πάνω από 300 άτομα! Ανάμεσα τους πολλοί φίλοι και οι Ymittos Runners που συναντιόμαστε στις προπονήσεις μας, φυσικά στο Υμηττό. Στον αγώνα πηγαίνουμε μαζί στα πρώτα λίγα χιλιόμετρα και μετά τους χάνω. Έχουν την ευγένεια να μη μου το θυμίζουν.
Η διαδρομή του αγώνα πάντως ήταν συναρπαστική. Σχεδόν από την αρχή μπαίνουμε σε ένα δάσος με θεόρατες δρύες, από τα πιο όμορφα που έχω δει. Μου κάνει εντύπωση η αίσθηση του κύκλου καθώς συνυπάρξουν πεσμένοι κορμοί από δέντρα που έχουν πεθάνει και πάμπολλα μικρά δεντράκια έτοιμα να πάρουν την θέση τους. Το ίδιο παρατηρώ και αργότερα όταν μπαίνουμε στη ζώνη του έλατου κι αυθόρμητα ο νους μου πηγαίνει στην Πάρνηθα, όπου τα καμένα παραμένουν νεκρά. Όταν φτάνουμε στην κορυφή η θέα σου κόβει την ανάσα. Όλος ο Κορινθιακός στα πόδια μας με την γέφυρα του Ρίο να ξεχωρίζει, το πιο ωραίο γλυπτό χώρου που διαθέτουμε. Στο βάθος ξεχωρίζει και η Ζήρεια με την κορφή ακόμα χιονισμένη. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής περνάμε δίπλα από γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες, το μέγεθος τους και η αποψιλωμένη επιφάνεια γύρω τους κάνει το τοπίο σχεδόν σουρεαλιστικό, θυμίζει ταινία science fiction. Κάποιους μπορεί να τους ενοχλεί, προσωπικά όχι και σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι αξίζει αν είναι να προστατευθεί το περιβάλλον.
Αυτά ως προς την ομορφιά της διαδρομής. Γιατί αγωνιστικά ήταν ένα σκέτο βασανιστήριο. Η πρωτοτυπία της τα συνεχή και απότομα ανεβοκατεβάσματα σε τμήματα που θεωρητικά νομίζεις εύκολα, καθώς έχεις τελειώσει πια με τις μεγάλες ανηφόρες. Ανεβοκατεβάσματα που σε συνδυασμό με την ζέστη, μιλάμε για 28 βαθμούς στα 1000+ μέτρα υψόμετρο, επιβαρύνουν δρομείς περιορισμένης ικανότητας όπως ο γράφων. Αποτέλεσμα, όλα τα μέλη της ομάδας, να χρειαστούμε 5 περίπου ώρες για τα 28 χιλιόμετρα. Στο τέλος να νιώθουμε εξαντλημένοι αλλά βέβαια και ικανοποιημένοι από την δοκιμασία. Πρώτης τάξεως προπόνηση για τον Όλυμπο. Αυτή την φορά πάντως η ομάδα πήρε κύπελλο στην ηλικιακή κατηγορία άνω των 60 ενώ στην κλήρωση των δώρων, ο Στέφανος, κέρδισε διήμερο σε πολυτελές ξενοδοχείο. Όχι άσχημος απολογισμός.
Φυσικά μέσα στο πρόγραμμα και η τούμπα. Σε ένα σημείο της διαδρομής που το μονοπάτι σκεπαζόταν από ξερά φύλλα γλίστρισα χωρίς να καταλάβω πώς. Δεν χτύπησα αλλά σύρθηκα πάνω στα φύλλα και σηκώθηκα σκεπασμένος από την κορφή ως τα νύχια με φυσικό καμουφλάζ. Ναι ακόμα και στο στόμα μου. Περιέργως αυτές τις τούμπες, όταν δηλαδή δεν τραυματίζομαι, τις έχω ενσωματώσει στα θετικά της εμπειρίας. Δεν νομίζω οτι μαθαίνεις ποτέ να πέφτεις, όλα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Νιώθω όμως ζωντανός, σαν να παίρνω αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα σε τέτοιου είδους δυσάρεστες καταστάσεις. Φυσικά όχι σε απόκρημνα σημεία που το πέσιμο μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο. Εκεί δεν παίζεις.
Στο σημείο αυτό τρέχουμε μαζί με μια νέα κοπέλα. Έχει κι αυτή πέσει, χωρίς να χτυπήσει, λίγο πριν από μένα. Την ώρα που ανεβαίνουμε μια πλαγιά, ένας παράξενος δυνατός ήχος τραβά την προσοχή μας. Έρχεται από μια ρεματιά με πυκνή βλάστηση 50 περίπου μέτρα μακριά μας. Δεν διακρίνουμε κάτι.
Τι ήταν αυτό αναρωτιέται δυνατά. Μάλλον αγριογούρουνο απαντώ, χωρίς να γνωρίζω βέβαια, απλώς υποθέτω επειδή βρίσκονται παντού. Στον τερματισμό μιλώντας με εθελοντές που μας προσφέρουν εξαιρετικά σουβλάκια, μου λένε ότι στο βουνό εκτός από αγριογούρουνα έχει και ζαρκάδια. Όταν γυρίζω σπίτι αναζητώ τους ήχους αγριογούρουνου και ζαρκαδιού στο Ίντερνετ και καταλήγω ότι μοιάζει με το δεύτερο. Αυτή θα ήταν ωραία συνάντηση.
Την επομένη το πρωί, φυσικά, είμαι πιασμένος. Χειρότερα στη μέση όπου οι διατάσεις αποδεικνύονται και πάλι θαυματουργές. Για τρέξιμο αποκατάστασης ούτε κουβέντα, ένα ήπιο περπάτημα ωστόσο αποδείχθηκε ευεργετικό. Μου έχει μείνει η αίσθηση ενός γεμάτου Σαββατοκύριακου που ήδη έχω αρχίσει να νοσταλγώ
