Έδεσα σφιχτά τα κορδόνια μου, φόρεσα γυαλιά για τον ήλιο, άφησα, όπως πάντα, πίσω το ρολόι μου, και βγήκα στο δρόμο. Όπως εκατοντάδες άλλες φορές, χαράματα ή πρωινά, απομεσήμερα ή βράδια με φεγγάρι.
Λίγο κουρασμένη, λίγο ξενυχτισμένη, μα αποφασισμένη να μη χάσω το πρωινό στην εξοχή, να μην αφήσω τον ήλιο και την άνοιξη να μου ξεφύγουν. Και, αναγνωρίζοντας μια μοναδική προσωπική στιγμή -τα «μεγάλα» γενέθλια-, αποφασισμένη να περάσω το πρώτο πρωινό των πενήντα μου χρόνων με τον τρόπο που από χρόνια έμαθα να μετρώ τις μέρες μου: στο δρόμο.
Πενήντα χρονών, με εικοσιέξι χρόνια στο δρόμο:σε αφετηρίες και τερματισμούς, επίσημους ή άτυπους. Κυρίως, στο μέσο της διαδρομής. Στα πολλά χιλιόμετρα που φτιάχνουν τον καμβά των ημερών. Στη διαρκή αναμέτρηση μ’ εμένα -άλλοτε πιο ήπια, κάποτε πιο πιεστικά. Στην προσπάθεια, πάντα - να μην αφεθώ, να μην εφησυχάσω, να μην κάνω πίσω, να μην εγκαταλείψω. Με οδηγό τη βεβαιότητα που δίνει το τρέξιμο, όπως κάθε εξάσκηση που απαιτεί επανάληψη και πειθαρχία: βεβαιότητα πως τα πράγματα δεν συμβαίνουν, μα τα αλλάζουμε εμείς. Με τη σιγουριά πως το αποτέλεσμα που προσδοκούμε δεν έρχεται αφ΄εαυτού, σαν θεϊκό δώρο, μα κατακτάται -εν προκειμένω βήμα-βήμα.
Έτρεξα όσο χρειάστηκε για να κάνω ταμείο των χρόνων, με τρόπο συνοπτικό, σαν ιδεόγραμμα που αποτυπώνει κίνηση. Το τελευταίο βράδυ των 49, ένας συνομήλικος, φίλος της εφηβείας, μού έλεγε πως έμαθε να αγαπά τις γυναίκες της ηλικίας μας όπως είναι σήμερα, όχι όπως κάποτε τις γνώρισε. Μιλούσε για τις ρυτίδες και τις ατέλειες του κορμιού σαν αντανάκλαση της διαδρομής στο χρόνο, σαν κατάκτηση. «Σαν τα χιλιόμετρα», σκέφτηκα, «μεταφράζοντας» τα λόγια του με τον δικό μου τρόπο. Και βγήκα στο δρόμο, στη μοναχική μου επετειακή διαδρομή, σταχυολογώντας τις αναμνήσεις με τα χιλιόμετρα που πέρασαν. Με το νήμα που συνδέει την πρώτη μου φορά στο δρόμο, ένα καλοκαιρινό απόγευμα στην Ικαρία τόσα χρόνια πριν, με αυτήν εδώ τη στιγμή. Διαδρομή γεμάτη με ό,τι με έφερε ως εδώ: γεγονότα, αισθήσεις, ανησυχίες, όνειρα και σκέψεις. Με συνοδοιπόρους, με ανταγωνιστές στο άθλημα και κυρίως με ευεργετική μοναξιά. Με απλωμένο τον χάρτη των διαδρομών μου, γεμάτο αόρατα σημαιάκια που δείχνουν πού ανά τον κόσμο με οδήγησαν τα βήματα. Με τις εικόνες που συνδέουν το νεαρό κορίτσι που πρωτοέδεσε διστακτικά τα κορδόνια για να βγει στην άσφαλτο με τη μάχιμη αθλήτρια των μεγάλων αποστάσεων και την ώριμη γυναίκα που βρίσκει σήμερα στο δρόμοτην ίδια ελευθερία και την ίδια χαρά, με ή χωρίς ρολόι και μετρητή της απόστασης -συνήθως χωρίς.
«Χρόνια πολλά και καλά χιλιόμετρα» είναι η ευχή που παίρνω συχνότερα, από δρομείς και μη. Όμορφη ευχή και καίρια, καθώς με καλά χιλιόμετρα και ανοιχτούς δρόμους μετρώ κι εγώ τις διαδρομές μου, κι όχι μόνο τις δρομικές. Με χιλιόμετρα που αθροίζονται, με ανοιχτούς δρόμους που ευτυχώς δεν εξαντλούνται, με βλέμμα σταθερά προσανατολισμένο στον ορίζοντα. Κυρίως, με τη μεγαλύτερη κατάκτηση των δρομέων: τη βεβαιότητα πως η ζωή δεν είναι ευθεία γραμμή, αλλά διαρκής εναλλαγή. Έχει ανηφόρες, κατηφόρες και επίπεδα πατήματα. Έχει στροφές και ευθείες που χάνεται το βλέμμα. Έχει γνώριμα περάσματα κι άλλα που τα μαθαίνεις βήμα-βήμα, ακολουθώντας τη διαδρομή. Έχει τη διαρκή σύνδεση ανάμεσα στην κατάκτηση του πριν και στην επιδίωξη της επόμενης μέρας, του επόμενου αγώνα. Έχει τη βεβαιότητα πως τα όμορφα έρχονται, αν τα περιμένεις κι αν τα προσπαθείς. Και τη σιγουριά πως κάθε τερματισμός, κάθε τέλος, έχει τον σπόρο μιας νέας αρχής, μιας νέας αφετηρίας. «Καλά χιλιόμετρα», λοιπόν, με το βλέμμα στην αφετηρία της κάθε μέρας.
14°
