Όταν μπαίνει η άνοιξη κι έρχονται οι πρώτες μέρες με κοντομάνικα –αυτές οι ηλιόλουστες εμβόλιμες στιγμές μέσα στη μουντάδα, σαν αυτές τις τελευταίες– αρχίζω να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αλλιώς. Για την ακρίβεια, αρχίζω να με παρατηρώ πιο προσεκτικά, αντί για τις βιαστικές καθημερινές ματιές πριν βγω στο δρόμο.
Δεν με απασχολεί όσο με ένοιαζε παλιότερα –κάπως εμμονικά, παραδέχομαι– αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν με νοιάζει η εικόνα μου, ιδιαίτερα στην προοπτική των ελαφρύτερων ρούχων. Δεν θέλω να γίνω δακτυλοδειχτούμενη, να ακολουθηθεί το πέρασμά μου από ένα «δες τι φοράει αυτή» ή «δες πώς είναι έτσι». Κι επειδή αγαπώ τα στενά τζην και τα αμάνικα μπλουζάκια, επειδή θέλω να μπορώ να τα φορώ χωρίς να το σκέφτομαι και χωρίς να αγωνιώ για το θέαμα, κατέληξα σε έναν προσωπικό οδηγό.
Ήταν πέρσι τέτοιες μέρες που ένιωθα πως πρέπει να κάνω λίγο περισσότερη άσκηση, πέρα από το τρέξιμο. Που έβλεπα πως οι κοιλιακοί μου ήθελαν λίγη βοήθεια και τα μπράτσα μου δεν ήταν έτοιμα για να εκτεθούν σε κοινή θέα. Για γυμναστήριο ούτε λόγος –έχω περάσει τόσα χρόνια στα γυμναστήρια που δεν σκέφτομαι επιστροφή. Τα ατομικά μαθήματα γυμναστικής τα σκέφτομαι ενίοτε, αλλά πάντα βρίσκω κάτι πιο άμεσο ή αναγκαίο να κάνω μ΄αυτά τα 20, ή 25 ή 30 ευρώ. Έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι μόνη μου.
Το σκέφτηκα από εδώ κι από εκεί και αποφάσισα να αυτοδεσμευτώ σ΄ένα δικό μου πρόγραμμα 100 ημερών. Κατέληξα σ’ ένα μικρό αυτοσχέδιο πρόγραμμα γυμναστικής διάρκειας λίγων λεπτών -τόσο απλό που μπορεί να γίνει παντού και τόσο εύκολο που δεν χρειάζεται επίβλεψη.
Εκατό κοιλιακοί και είκοσι push-ups. Ασκήσεις εύκολες και γνωστές, που δεν χρειάζονται ειδικό εξοπλισμό και γίνονται παντού. Σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, σ΄ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, σε μια καλοκαιρινή βεράντα, ακόμα και στην αμμουδιά. Δεν χρειάζονται παρά δύο πράγματα: να αποφασίσεις να το κάνεις και να δεσμευτείς πως θα το κάνεις κάθε μέρα.
Είναι το δεύτερο, κυρίως, που απασχολεί. Μια δέσμευση για 100 ολόκληρες μέρες μοιάζει δύσκολη και ανυπέρβλητη. Δεν στέκεσαι στο «μπορώ», τρέχεις κατευθείαν στο «δεν μπορώ». Προτάσσεις τις μέρες που δεν θα τα καταφέρεις και το υπονομεύεις σχεδόν από την αρχή, πριν καν ξεκινήσεις. Μα σίγουρα μπορείς.
Αυτό είπα κι εγώ, και ξεκίνησα. Κάθε μέρα κάνουμε τόσα πολλά για τους άλλους και τα θεωρούμε δεδομένα -ε, δεν μπορεί να μη βρίσκουμε ένα δεκάλεπτο για εμάς! Και δεν θέλει παρά ένα δεκάλεπτο και μια απόφαση: να ξεκινήσεις και να επιμείνεις. Το μπορείς και, κυρίως, σου αξίζει. Κι αν δεν μπορείς, χρειάζεται να σε απασχολήσει περισσότερο η αδυναμία σου να βρεις λίγο χρόνο για σένα και λιγότερο η ανάγκη σου για άθληση.
Όπως σε όλα τα πράγματα που περιλαμβάνουν κάποιο είδος πειθαρχίας, η καθημερινή επανάληψη κάνει θαύματα. Μέρα με τη μέρα δυναμώνεις, αποκτάς μύες που δεν ήξερες πως είχες, βλέπεις το σώμα σου να αλλάζει. Είναι δικό σου το έργο, δική σου και η ικανοποίηση. Και το κέρδος δεν είναι μόνον η εμφάνιση. Είναι, κυρίως, η βεβαιότητα πως μπορείς: αν θέλεις, αν ξεκινήσεις κι αν κάνεις αυτό που χρειάζεται, κάθε μέρα.
Με κατακτημένα τα 100 και τα 20 των ασκήσεων, τελευταία έβαλα μπρος κι άλλα 20. Τα τελευταία είναι λεπτά τρεξίματος, για τις μέρες που δεν βγαίνει κανονική προπόνηση. Είκοσι λεπτά δεν είναι πολλά, αν το σκεφτεί κανείς. Μα είναι καλύτερα από το τίποτα, «γράφουν» λίγα χιλιόμετρα στο μεγάλο κοντέρ και, κυρίως, προσθέτουν στην αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας. Χτίζουν τη δρομική υπόσταση, με τον πιο σταθερό κι αδιαμφισβήτητο τρόπο. Και παρότι είναι μικρή η απόσταση, είναι πάντα καλύτερη από την απραξία σε αναμονή της προπονητικής τελειότητας. Απλή συνταγή σε καθημερινή επανάληψη – δοκιμασμένο το αποτύπωμα, στο σώμα και στη σκέψη.
