Είχα να τρέξω σχεδόν δεκαπέντε μέρες. Για την ακρίβεια, στις τελευταίες δεκαπέντε μέρες δεν έτρεξα παρά μόνο δύο φορές, κι αυτές με βαριά καρδιά.
Δεν ήταν μόνον το ότι δεν είχα χρόνο. Χρόνο δεν έχω παρά σπάνια, αν θεωρήσουμε το χρόνο μέγεθος αντικειμενικό, μια δυνατότητα που υπάρχει και τη χρησιμοποιούμε πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό που κυρίως μου έλειπε ήταν η διάθεση. Δεν είχα διάθεση να «χαθώ», όπως συχνά αγαπώ να κάνω τρέχοντας. Δεν είχα διάθεση να τα αφήσω όλα πίσω μου, να τα ξεπεράσω για λίγο, να τα υπερβώ -έστω στιγμιαία. Αντίθετα, παρά τη συνήθεια ετών και κόντρα στις παραινέσεις από το περιβάλλον, όπως στο τρυφερό «γιατί δε βγαίνεις για τρέξιμο» του Κωστή που στην ουσία σημαίνει «μα γιατί δεν βγαίνεις για λίγο να ησυχάσεις», επέμενα αλλιώς. Να παρακολουθώ ειδήσεις με σχεδόν υστερική εμμονή, να διαβάζω, να κρέμομαι από λέξεις, να διυλίζω τις κουβέντες φίλων και γνωστών, να διυλίζω γενικώς –κι ας ήξερα πως δεν βγαίνει πουθενά, πως τα πράγματα έχουν τη δική τους τάξη που κάποτε (συχνά) μας υπερβαίνει.
Μα σήμερα βγήκα στο δρόμο. Νωρίς. Νωθρή και μουδιασμένη σαν να ξύπνησα από πολύωρο λήθαργο, έκαμψα τις όποιες αντιστάσεις και βγήκα.
Ξεκίνησα αργά, όπως πρέπει μετά από μια απουσία. Σχεδόν αμέσως θυμήθηκα. πώς τρέχεις, πώς νιώθει όταν τρέχεις, πώς συνταιριάζεις το ένα βήμα μέχρι το άλλο μέχρι να λιώσουν το ένα μέσα στο άλλο. Θυμήθηκα. Τρέχω σημαίνει πρώτα-πρώτα «θυμάμαι με τη μνήμη του σώματος», την αταβιστική. Το σώμα θυμάται, ακόμα κι όταν εγώ αντιστέκομαι. Θυμάται τις κινήσεις, τη διαδοχή και την επανάληψή τους. Κρατά την αίσθησή τους φυλαγμένη σε αθέατους νευρώνες, ακόμα κι όταν εμείς νομίζουμε πως η μνήμη ξεφτίζει. Θυμάται την αίσθηση των πραγμάτων, κρατά φυλαγμένο τον μηχανισμό της διαχείρισής τους. Ξέρει κι ας καμώνεται πως ξεχνά.
Τρέχω ξανά σημαίνει ξυπνώ. Τρέχω ξανά σημαίνει υπάρχω. Σημαίνει ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, τον χαμένο «μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες» των ημερών. Θυμάμαι τι με συνιστά, ποια είμαι, τι θέλω.
Ξαναβγαίνω στο δρόμο. Τίποτα γύρω δεν θυμίζει αυτό που ξέρω. Η πόλη αλλάζει μέρα τη μέρα αυτήν την εβδομάδα, σαν τη διάθεση των ανθρώπων της. Ανησυχεί και ησυχάζει, θυμώνει και γλυκαίνει, και πάλι από την αρχή. Μια αλληλουχία υψηλής έντασης. Μέσα στις κουβέντες για το τι θα γίνει, μέσα στις αναλύσεις των καταστροφών που ήρθαν κι εκείνες που ίσως θα έρθουν, μέσα στην ανάγκη να ξανακάνω ταμείο της ζωής και, ενδεχομένως, να ξαναρχίσω –για πολλοστή φορά- από άλλη αφετηρία, θυμάμαι πως ό,τι χρειάζομαι το κουβαλάω. Κεφάλαιο άλλου είδους δεν είχα έτσι κι αλλιώς να χάσω. Κεφάλαιο, εκτός από τους πολύτιμους αγαπημένους μου, είναι μόνον ό,τι έχω στην καρδιά και στο μυαλό. Κεφάλαιο είναι η επιμονή και η επιμονή μου, δοκιμασμένες σε δύσκολες ώρες. Κεφάλαιο είναι η διάθεση να δοκιμάζω ξανά, όταν τίποτα δεν μοιάζει να πετυχαίνει –και παραδόξως κάποτε να πετυχαίνω Κεφάλαιο είναι να μη σταματώ να ελπίζω, αλλά να ξέρω τι χρειάζεται να κάνω γι΄αυτά που λαχταρώ. Κεφάλαιο είναι να διαχειρίζομαι την αλλαγή βήμα-βήμα, σαν τα χιλιόμετρα του μεγάλου δρόμου. Κεφάλαιο είναι να είμαι ξανά στην αρχή, όπως μετά από τραυματισμό ή πολύχρονη αποχή, και να ξέρω ότι θα τα καταφέρω ξανά να τερματίσω, κι ας μην ξέρω πώς ακριβώς. Βγαίνω στο δρόμο σημαίνει θυμάμαι, υπάρχω και προσπαθώ. Σημαίνει είμαι εγώ, με τις λιγοστές αποσκευές μου, σε άλλη αφετηρία κάθε φορά.
12°
