Ο φούρνος Ρεμούνδος λειτουργεί στην Κυψέλη από το 1953
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η Κυψέλη ήταν μια αριστοκρατική γειτονιά της πόλης. Το φανερώνουν ακόμη και τώρα οι προσεγμένες πολυκατοικίες της, ο απόηχος της κοσμοπολίτικης Φωκίωνος Νέγρη και οι παλιοί Κυψελιώτες που έχουν πολλές ιστορίες να πουν για θέατρα, βόλτες και στέκια αθάνατα. Μερικές από αυτές ξεκινούν κάπως έτσι: «Θυμάμαι τη μάνα μου που με έπαιρνε κάθε πρωί από το χέρι για να ψωνίσουμε ζεστό ψωμί και μουστοκούλουρα από τον Ρεμούνδο». Ο Γρηγόρης Ρεμούνδος άνοιξε τον φούρνο του στη γωνία των οδών Κυψέλης και Τήνου το 1953. Εδώ ακριβώς που συνεχίζει να λειτουργεί το ίδιο μοσχομυριστός ακόμη και σήμερα, δύο γενιές μετά. Μόνο που τώρα πια, πίσω από τον πάγκο βρίσκουμε τα εγγόνια του παππού Ρεμούνδου: τον Γρηγόρη και τον Γιώργο Ρεμούνδο.
Κάθε φορά που ανηφορίζω την Κυψέλης για τον φούρνο του Ρεμούνδου, πρώτα με υποδέχεται μια μικρή ουρά. Από τη μία τα μέτρα της πανδημίας που επιτρέπουν την είσοδο μόνο δύο ατόμων κάθε φορά, από την άλλη το μικρό μέγεθος του φούρνου, είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα περάσω λίγα λεπτά στο πεζοδρόμιο. Σε αυτά τα λεπτά μ´ αρέσει να παρατηρώ την πελατεία του Ρεμούνδου. Είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών: η νεαρή κοπέλα με τα τατουάζ, ο γκριζομάλλης μπαμπάς με το πιτσιρίκι του, η ηλικιωμένη κυρία με το ταγέρ. «Με συγκινεί αληθινά που βλέπω παλιούς πελάτες να έρχονται ακόμα. Είναι δύσκολο επάγγελμα, αλλά αυτή είναι η ανταμοιβή μας», λέει ο Γρηγόρης. Σκληρό επάγγελμα, πράγματι, αλλά και τόσο οικείο για τον Γρηγόρη που έχει μεγαλώσει μέσα σε αυτόν τον φούρνο. «Μία από τις πιο παλιές αναμνήσεις που έχω», μου λέει «είναι να παίζουμε με τον αδερφό μου μέσα στην αποθήκη με τα αλεύρια».
Ο Γιώργος (αριστερά) και ο Γρηγόρης Ρεμούνδος
Στο Ρεμούνδο θα βρεις γύρω στα 15 διαφορετικά είδη ψωμιού
Ο Γρηγόρης και ο αδερφός του ο Γιώργος σπούδασαν στο Λονδίνο την τέχνη του αρτοποιού και δούλεψαν εκεί δύο χρόνια πριν γυρίσουν στην Αθήνα για να αναλάβουν τον φούρνο του παππού τους. Οπότε, στα χέρια της τρίτης γενιάς ο φούρνος έχει εξελιχθεί ξεφουρνίζοντας πλέον καθημερινά γύρω στα 15 διαφορετικά είδη (φανταστικού) ψωμιού -θα βρεις από προζυμένιο ψωμί με πιτιά γιαουρτιού μέχρι καλαμποκόψωμο, χαρουπόψωμο και γαλλική μπαγκέτα-, αλλά κι ένα σωρό ακόμα λιχουδιές: αφράτα κέικ (υπάρχουν και νηστίσιμα), τσουρέκια, μπισκότα και βουτήματα, κριτσίνια για κάθε γούστο, και πολλά εποχιακά γλυκά. Φυσικά υπάρχουν και συνταγές του παππού Ρεμούνδου (όπως τα μουστοκούλουρα ή τα βουτήματα), που τα αγόρια διατηρούν ίδιες κι απαράλλαχτες όπως τότε. Προσωπικά, έχω πάθει πλάκα με τα μελένια και λεπτοδουλεμένα Ισλί (φανταστείτε κάτι σαν μελομακάρονο γεμιστό με καρύδι), ενώ ποτέ δεν παραλείπω να πάρω και μια χειροποίητη πίτα για τον δρόμο (δοκιμάστε τις, το φύλλο τους είναι τρομερό και η γέμιση εντελώς σπιτική).
Κριτσίνια και βουτήματα
Πέρα από όλα αυτά όμως, χαζεύοντας τα ράφια του φούρνου, όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύψεις ανάμεσα τους (ας πούμε την τελευταία εβδομάδα μόλις ξεμύτισε ένα καινούργιο ψωμάκι από όσπρια!). Κι αυτό γιατί όπως λέει ο Γρηγόρης: «Μας αρέσει να πειραματιζόμαστε συνέχεια, ενώ ακόμη και το πιο απλό ψωμί θα βρούμε τρόπο να το φτιάξουμε κάπως αλλιώς, να μην είναι αδιάφορο, ούτε συνηθισμένο, αλλά πολύ νόστιμο!». Και αυτή τη νοστιμιά, πάντα την πετυχαίνουν με ακρίβεια, λες και την έχουν κληρονομήσει.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
