Garcon Brasserie: Breakfast και brunch αξιώσεων, καθώς και η μεγαλύτερη μπουγάτσα της Θεσσαλονίκης
Μέρες Δεκαπενταύγουστου, η Θεσσαλονίκη αδειάζει και μοιάζει σαν, εκτός από τους ανθρώπους, να την έκαναν στις θάλασσες ως και τα συνθήματα στους τοίχους (κοτσάρω λίγη ποιητική παραπάνω για να περιγραφεί επακριβώς το φετινό πανέρημο του άστεως). Τέτοιες μέρες, που λέτε, είναι που την Garcon Brasserie του Ηλία Βιολίδη την αγαπώ ακόμα περισσότερο. «Ακόμα περισσότερο», γιατί το τοπόσημο Garcon το αγαπώ και το τιμώ και τις καθημερινές, ούτως ή άλλως, εδώ πίνω τον καφέ μου, μπρεκφαστάρω, μπραντσάρω, διαβάζω, γράφω, κάνω ραντεβού ή απλά κάθομαι και κοιτάζω τη θάλασσα.
Με τέτοια θέα, το Garcon ίσως να είναι (όχι ίσως, σίγουρα το μπαλκόνι του Garcon είναι) το ωραιότερο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη, για φαγητό, ποτό, καφέ, απεριτίφ και ρεμβασμό επί του ορίζοντα, με Όλυμπο και περιπατητές της παραλίας στο πιάτο. Όμως τις μέρες της αδειοσύνης είναι που και το ισόγειο και το μπαλκόνι του έχουν άλλη χάρη. Διαρκώς σφύζοντα από κόσμο, μιας και το Garcon δεν κλείνει ποτέ, κρατούν ψηλά τη σημαία της θεσσαλονικιώτικης μητροπολιτικής ζωής, της οποίας απαράβατος κανόνας είναι πως όση αργία, γιορτή και σχόλη και να μοιράζει το ημερολόγιο, κάποια σποτ πρέπει να παραμένουν ανοιχτά για τον ντόπιο (καλή ώρα!) που, επειδή ξέμεινε και λιώνει στις ασφάλτους, δε σημαίνει πως θα απωλέσει και τις αγαπημένες του καθημερινές συνήθειες. «Θα έχουμε πάντα το Garcon», σκεφτόμουν τον Δεκαπενταύγουστο, απολαμβάνοντας το ωραιότερο πρωινό (σας το υπογράφω) της πόλης.
Κάπου εδώ, βέβαια, οφείλω να σας προειδοποιήσω: Ο συνδυασμός του πρωινού για δύο άτομα που λανσάρει ο κατάλογος, συνδυασμένος με το έξτρα πιάτο αλμυρής ή γλυκιάς μπουγάτσας Θεσσαλονίκης, απαιτεί τουλάχιστον τέσσερις παίκτες στο τραπέζι, που επιζητούν απόλαυση και θερμίδες μαζί με τις σπέσιαλ καφεΐνες, τα σμούθις, τα μέλια, τα ταχίνια, τα αυγά, τα υπέροχα φρυγανισμένα ψωμιά, τα κρουασάν και ένα ακόμα κάρο πράματα που περιέχει ο δίσκος. Όσο για την μπουγάτσα τους, αποδομημένη, μεταμοντέρνα και προχώ όπως καταφθάνει, συνιστά αρχιτεκτονικό και οπτικοακουστικό (wtf, lol και δέκα ουάου) αριστούργημα. Το κρατσανιστό κυματοειδές φύλλο της (σαν στέγαστρο σχεδιασμένο από τον Καλατράβα) σκεπάζει το πλούσιο εκχύλισμα του τυριού ή της κρέμας, μοιράζοντας θαυμασμούς, παροξυσμούς και δέκα ποστάκια στο ίνσταγκραμ, όπως είδα να κάνουν σήμερα τρεις Τούρκοι επισκέπτες που την αντιμετώπισαν σαν αυτό που πραγματικά είναι: υπερθέαμα!
Ok, το Garcon έχει την υπογραφή του Ηλία Βιολίδη, που σημαίνει ότι, όπως σε όλα τα μαγαζιά του, το κουλέρ λοκάλ που πουλά είναι άλφα κλάσης (δοκιμάστε και τα αυγά ποσέ ή σκραμπλ με κουλούρι Θεσσαλονίκης), όμως τη συγκεκριμένη μπουγάτσα υπερθέαμα, σε αλμυρό ή γλυκό, δε θα τη βρεις πουθενά αλλού στη Θεσσαλονίκη.
Εγγυημένα πράγματα κι ένα μικρό (τόσο δα!) μάθημα ιστορίας: Το Μέγαρο Τυρολόη όπου στεγάζεται η μπρασερί χτίστηκε το 1931 από τον Γ. Μανούσο. Από τους πιο διάσημους που το κατοίκησαν ήταν η οικογένεια Δημητριάδη, που το 1926 επιμελήθηκε τις εγκαταστάσεις της 1ης Διεθνούς Έκθεσης, και ο μηχανικός Αριστομένης Βλάβης, που την ίδια περίοδο στη συμβολή της Τσιμισκή με την Ίωνος Δραγούμη ανέγειρε την Εθνική Τράπεζα. Το 1983 κηρύχτηκε διατηρητέο, ενώ αργότερα οι επάνω όροφοι του Garcon χρησιμοποιήθηκαν από τον Αγγελόπουλο για σκηνικά του Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Παλαιότεροι αναγνώστες, ίσως και να θυμάστε τον ιστορικό Τόττη!
12°
