Το μικροσκοπικό μαγαζάκι της οδού Καρόρη, είχε φτάσει στα αυτιά μου από καιρό. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που με έπεισε περισσότερο από όλες τις προτροπές μαζί ήταν μια μυρωδιά μοσχομυριστού κιμά που απλωνόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μικρού στενού.
Εκείνη τη μέρα είχε διαολεμένο κρύο. Το Feyrouz ήταν μισογεμάτο. Μια παρέα τριών αγοριών περίμενε μπροστά από εμένα. «Σάββα, τρία λαχματζούν. Από τα συνηθισμένα!». Η ευγένεια του Σάββα πίσω από τη βιτρίνα και το ταμείο ξεπερνά τα συνηθισμένα. Σε βοηθά να διαλέξεις λιχουδιές, έπειτα τις βάζει στο μικρό φούρνο και τις περιποιείται προσθέτοντας συνοδευτικά (μαντάμ πιπερίν, μπαμπαγκανούς, χούμους ή γιαούρτι), με το πιο μελιστάλαχτο χαμόγελο και χωρίς επιπλέον χρέωση.
«Θέλουμε δύο λαχματζούν...»(προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θέλουμε το κλασσικό ή το vegeterian). «Feyrouz;», υποκινεί την απόφαση ο Σάββας. «Αν είναι αυτό που μυρίζει τόσο ωραία, τότε ναι!». Περιμένουμε λίγο στον πάγκο μπροστά στην τζαμαρία που έχει θέα τους περαστικούς. Ένα ζευγάρι καταφθάνει σχεδόν τρέχοντας. Η κοπέλα ανοίγει την πόρτα και φωνάζει: «Σάββα, έμεινε καθόλου;». Μπορώ να δω την απογοήτευση στο πρόσωπό της όταν έρχεται η απάντηση: «Παιδιά, πριν από λίγο έδωσα τις δύο τελευταίες μερίδες». Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που έχει γίνει τόσο ανάρπαστο, αλλά γρήγορα ξεχνιέμαι καθώς ο Σάββας μόλις έχει εναποθέσει ένα αχνιστό λαχματζούν κάτω από τη μύτη μου.
Με κρεμμυδάκι, μυρωδικά και κυρίως αυτόν τον εξαίσιο κιμά, τα έχει όλα. Η χειροποίητη ζύμη είναι σκέτο ποίημα. Θα προτιμούσα λίγο περισσότερο κιμά, αλλά αυτό είναι μια προσωπική άποψη. Και έτσι, είναι απλά υπέροχο. Με εντυπωσιάζει κυρίως το πόσο σπιτικά μαγειρεμένος είναι ο κιμάς. Εντελώς μαμαδίστικος. Με τα όλα του δηλαδή. Και δεν πέφτω καθόλου έξω, αφού στην κουζίνα αρχηγός είναι η μαμά Φεϊρούζ. Μεγαλωμένη στην Αντιόχεια, ξέρει τα τερτίπια και όλα τα μυστικά της μεσανατολίτικης κουζίνας από πρώτο χέρι. Το μαγαζί έχει πάρει το όνομά της, αποδίδοντάς της το φόρο τιμής (που της αξίζει άλλωστε), αλλά στα άλλα πόστα στέκουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ιδιοκτήτης ο Αντρέας, ο Σάββας είναι αδερφός του, ενώ βοηθός στην κουζίνα η αδερφή τους Ιωάννα και ο μπαμπάς... «Ο μπαμπάς τι ρόλο έχει, αλήθεια;»
«Α, μα είναι ο υπουργός τσαγιού!», μου απαντά ο Αντρέας με ένα κλείσιμο του ματιού, καθώς μου δίνει ένα ποτηράκι ζεστό μαύρο τσάι Κεϋλάνης, με κανέλλα, γαρύφαλλο και αποξηραμένο τριαντάφυλλο. Μετά την πρώτη γουλιά, νιώθω για πρώτη φορά την ανάγκη να συγχαρώ υπουργό.
«Ο καθένας μας», λέει ο Αντρέας, «έκανε άλλες δουλειές. Εδώ είναι το σημείο, που βρεθήκαμε όλοι. Η κεντρική ιδέα ήταν αυτή: να υπάρχει καλό, σπιτικό φαγητό στο δρόμο και ενώ περιμένεις για να το φας, να συζητάς με τους διπλανούς σου».
Το μικρό μαγαζάκι θυμίζει κυριακάτικη μάζωξη. Στην κουζίνα η Φεϊρούζ, και εμείς όλοι τα παιδιά της, να περιμένουμε τις λιχουδιές, που ετοιμάζει. Ακόμα και το vegetarian λαχματζούν, κάπως έτσι βγήκε σύμφωνα με τον Αντρέα: «Έρχονταν στο σπίτι φίλοι μου, που είναι χορτοφάγοι, η Φεϊρούζ τους έβγαζε τους μεζέδες της και όταν εκείνοι της έλεγαν ότι δεν μπορούν να τους φάνε, στενοχωριόταν και αμέσως σκεφτόταν «τι να φτιάξω του παιδιού;»
Δεν βρίσκεις μόνο λαχματζούν. Αυτό το οικογενειακό τραπέζι έχει από όλα τα καλά. Σαλατούλες (€2,50-3,50), πεϊνιρλί σε πέντε εκδοχές (€2,80), πίτες (ξεχωρίζουμε τη ζάαταρ με μείγμα μπαχαρικών, μυρωδικών, ξηρών καρπών και ντομάτας-εννοείται με χειροποίητη ζύμη) και ένα ακόμη σουξέ: το πιλάφι Βοσπόρου (ρύζι μπασμάτι με ρεβύθια και ψιλοκομμένο κοτόπουλο με κάρυ και κανέλα) κατευθείαν από τα στενά της Κωνσταντινούπολης. Έχει μόλις €4 και το βρίσκετε καθημερινά από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το απόγευμα. (Μια ματιά στο ρολόι επιβεβαιώνει τις υποψίες μου: αυτό εδώ αναζητούσε το προαναφερθέν ζευγάρι).
Στην επιστροφή χιονίζει. Αυθόρμητα μου έρχεται στο μυαλό ο Αντρέας να λέει ότι τις επόμενες μέρες θα κάνουν το ντεμπούτο τους και οι σούπες. Χώνω τα χέρια βαθιά στις τσέπες και μου ανοίγει η όρεξη καθώς φαντάζομαι τη γλυκιά Φεϊρούζ πάνω από την καινούργια σουπιέρα. Τελικά, αυτός που μαγειρεύει καλύτερα, είναι αυτός που ξέρει να αγαπά.
Σερβίρει το πιο αυθεντικό και πεντανόστιμο λαχματζούν της Αθήνας. Η μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμένου μαμαδίσιου κιμά θα σε οδηγήσει από μόνη της στο μικρό στενό. Αν κάνει κρύο πάρε και μια από τις άπαιχτες σούπες σε χάρτινο κυπελάκι για το δρόμο. Σκέτη απόλαυση. Κυριακή κλειστά.
13°
