Το Χατίρι στο Παγκράτι σερβίρει ελληνική κουζίνα το μεσημέρι και γαλλοιταλικά πιάτα το βράδυ
Από πάντα, πλάι στα επαγγελματικά εστιατόρια με τον αυστηρό προσανατολισμό και την απολύτως καθορισμένη γραμμή, υπήρχαν και κάποια πιο αυθόρμητα, πιο σπιτικά, πιο χαλαρά στη διάθεσή τους. Οι επαγγελματίες της εστίασης συνήθως αντιμετωπίζουν με αποτροπιασμό τη συνύπαρξη του μουσακά με μια γαλλική αντρεκότ, κατηγορώντας για ερασιτεχνισμό την εστίαση που κάνει τα δικά της, χωρίς να κόπτεται για τις ταμπέλες. Το κοινό, όμως, όχι μόνον δεν έχει κανένα πρόβλημα, αλλά φαίνεται να αγαπά ιδιαίτερα το ελεύθερο πνεύμα μιας κουζίνας που σου μαγειρεύει εκπλήξεις, όσα της αρέσει να τρώει ή όσα ξέρει να μαγειρεύει καλύτερα. Έτσι, στο αλάτι του φαγητού, προστίθεται και λίγο αλατοπίπερο από ταξίδι, από περιπέτεια και ελευθερία.
Όταν πρωτοάνοιξε το Χατίρι, κεντρικότατα και Παγκρατιώτικα στη γειτονιά μας, το 2012, όλοι με ενθουσιασμό του κάναμε το χατίρι. Ο Μάριος Παπαδήμας, που είχε περάσει από πολλά μαγαζιά της Αθήνας, αποφάσισε να πάει σε σχολή μαγειρικής, να σπουδάσει το θέμα που αγαπούσε και να ανοίξει το δικό του μαγαζί. Το οποίο λατρέψαμε για το χαμηλό προφίλ του, το συκώτι με δεντρολίβανο, το όσο μπούκο με τις χειροποίητες ταλιατέλες και το σπιτικό ραβιόλι, πιάτα που ακόμη νοσταλγούμε όχι μόνο για τη νοστιμιά αλλά και τις πεντανόστιμες τιμές τους. Σε κείνο το πρώτο μαγαζί δεν είχες και πολλά να πεις για το ντεκόρ, το οποίο ούτε καν θυμάμαι, πέρα από τα κόζι τραπεζάκια του εξώστη που σε ταξίδευαν με δικά τους λόγια σε κάτι από παριζιάνικη μπιστρό αύρα.
Το 2020, το Χατίρι ξαναγεννήθηκε. Γέμισε έπιπλα της δεκαετίας του '60, απέκτησε το chic του διαμερίσματος της Πασταφλώρας, μια κινηματογραφική αίσθηση παλιού αθηναϊκού στιλ με φωτισμό της θαλπωρής, ένα σύνολο που δεν σου αποκαλύπτει τίποτα από το μενού, καμιά πληροφορία για αυτό που θα γευτείς στο πιάτο, σαν ένα ωραίο αμπαλάζ που κρατά μυστικό το περιεχόμενο του νόστιμου δώρου. Το καινούργιο Χατίρι δεν είναι πια μόνον ο Μάριος. Από πελάτης, ο Γιώργος Κωστόπουλος, προβιβάστηκε σε φίλο, συνιδιοκτήτη και συν-μάγειρα στην κουζίνα. Ο Γιώργος έχει περάσει από τον κλασικό Σπύρο και Βασίλη, διδάχτηκε τη γαλλική αντρεκότ τους και αυτό είναι από μόνος του ένας λόγος να έρθεις στο Χατίρι, όπου θα την βρεις και σε φιλικότερη τιμή.
Πριν φτάσεις, όμως, στην αντρεκότ, το μικρό μενού-εγγύηση νοστιμιάς, έχει να σου προσφέρει και μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες στάσεις. Όπως τα υπέροχα σπαράγγια σχάρας με την αυθεντική μπεαρνέζ. Από το Παρίσι, θα περάσουμε με έναν μικρό διακτινισμό από Μαρόκο με την λιτή, πλην ζουμερή και αρωματικότατη καροτοσαλάτα με καυτερό πιπέρι και σκορδάκι για να προσγειωθούμε κέντρο Νάπολη με μια πίτσα απόλυτα νοτιο-ιταλιάνα Μπούφαλα, με τα σωστά της υλικά, σε σωστές ποσότητες, τραγανό και αφράτο ζυμάρι. Τόσο ιταλική που ευχαρίστως θα αντιμετώπιζες το Χατίρι σαν την αγαπημένη σου πιτσαρία. Σε ιταλικό έδαφος δοκιμάζουμε και ένα σπαγγέτο με μπρόκολο και γκοργκοντζόλα, που περαστική γειτόνισσα φίλη ενθέρμως μας σύστησε. Μια μεσογειακή πράσινη ολόδροση σαλάτα με πορτοκάλι, αβοκάντο, κόλιαντρο και κολοκυθόσπορο είναι το ευχάριστο τράνζιτ πριν επιστρέψουμε Γαλλία στα πιο κλασικά και αγαπημένα της, με ένα φιλέτο με σος πιπεριού και την ποθητή αντρεκότ με σος μπεαρνέζ και τις τραγανές γαλλικές τηγανητές πατάτες τους. Ό,τι και να πάρεις, στην πίσω σελίδα της γεύσης θα σου μείνει ο απόηχος μιας σπιτικής κουζίνας, που μαγειρεύει ένα-ένα πιάτο ξεχωριστά και με τη φροντίδα που του αξίζει, μια κουζίνα για λίγους και καλούς πελάτες, που μετράνε ξεχωριστά και όχι σαν μια «σάλα» εν γένει και απρόσωπα.
Την κουζίνα της ελληνίδας μαμάς δεν την ξέχασα αλλά θα τη θυμηθείς εσύ που θα πας για μεσημεριανό. Τότε που το τοπίο αλλάζει και ο Μάριος μαγειρεύει με ό,τι φρέσκο και λαχταριστό θα βρει στην αγορά: όσπρια, μαγειρευτά, σαρδελάκι με ντομάτα και ό,τι απλό και σπιτικό από το ελληνικό ρεπερτόριο.
Δεν γίνεται, όμως, να κλείσω χωρίς δυο λέξεις για την τάρτα λεμόνι, με την πλούσια, βελούδινη, αφράτη λεμονάτη κρέμα, ένα γλυκό που θα έστεκε στα καλύτερα γαλλικά ρεστοράν, άντε και στα δικά μας τα «καλά» και με επώνυμους σεφ-πατισιέ.
16°
