Το αγαπημένο γαλλικό εστιατόριο Chez Lucien επιστρέφει, με νέο του «σπίτι» το Bios στην Πειραιώς
Την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τον Lucien είχαμε ανταλλάξει μερικά «γαλλικά». Χρόνια πριν, στο δημοφιλέστατο γαλλικό κουτούκι του στα Πετράλωνα, είχα τολμήσει να ζητήσω την entrecote μου λίιιιγο πιο καλά ψημένη. Την τρίτη φορά που η δύστυχη μπριζόλα έκανε τη διαδρομή κουζίνα-σάλα στην ίδια... ματωμένη κατάσταση, εγώ, η πελάτισσα, είχα γίνει μπαρούτι, ο δε σεφ βγήκε φουριόζος και δείχνοντάς μου τα παπούτσια του με κατακεραύνωσε με χείμαρρο γαλλικών: «αν την ήθελες σόλα έπρεπε να το πεις από την αρχή», ήταν η ελεύθερη απόδοση όσων μου έσουρε, ανάλογων… γαλλικών ήταν και η δική μου απάντηση. Από αυτή την παθιασμένη μας συνάντηση περάσαν χρόνια και προχτές ανεβαίνω ευδιάθετη τη σκάλα της παλιάς πολυκατοικίας της Πειραιώς. Μεσοτοιχία με το Bios, το παλιακό διαμέρισμα του 1ου ορόφου στεγάζει την Bios Home Kitchen, με pop up projects που εξερευνούν την αθηναϊκή γαστρονομία. Τούτη τη σεζόν φιλοξενεί το γαλλικό μπιστρό του Lucien, αυτό που διατηρούσε στα Πετράλωνα και είχε κλείσει μετά τον θάνατο της αγαπημένης Αγαθής, της ελληνίδας συζύγου του.
Chez Lucien
Ο χώρος είναι χωρισμένος σε δωμάτια, υπέροχος σαν αίσθηση, ατμοσφαιρικός, χωρίς να έχω να σας μιλήσω για ντεκόρ-υπερπαραγωγή και τίποτα ιδιαίτερα στολίδια. Ωραία, «ασύνδετα» σε πρώτη ματιά μεταξύ τους έπιπλα, παράταιρες καρέκλες παλιού, καλού, γαλλικού design, τραπέζια που εύκολα ξεκινούν επαφές με τους άλλους θαμώνες ή και όχι άμα δεν επιθυμείς, vintage φωτιστικά, μια ανοιχτή κουζίνα που θες - δεν θες τη χαζεύεις και σ’ αρέσει.
Η ομάδα, ίδια και απαράλλαχτη όπως παλιά, ο Lucien αρχηγός και μαζί του η Patricia, η Valentina, η Violette και η Ασπασία. Όλοι τους μορφές! Η Patricia (με τον τόνο στο -α) παίρνει τις παραγγελίες και είναι αυτή που σηκώνει επάνω της όλο το παιχνίδι της σάλας. Το κάνει θαυμάσια. Μας καθοδηγεί, προτείνει συνδυασμούς, επικροτεί την επιλογή μας στο κρασί. Μας βάζει με τη μία στο κλίμα, άμεσα, αβίαστα, λέει τις χαριτωμένες, τονισμένες όλες στη λήγουσα κουβέντες της. Ακολουθούν ένα πεντανόστιμο (πλην… «περιληπτικό») φουά γκρα, μια σαλάτα με πρασινάδες, ωραίο ντρέσινγκ και κατσικίσιο τυρί με φρυγανισμένα ψωμάκια, μια entrecote –ω, ναι, entrecote!– με sauce café de Paris και πατάτες dauphinoise. Μου φαίνονται και είναι όλα υ-πέ-ρο-χα!
Η νοστιμιά των πιάτων είναι απλή, αυθεντική, σπιτική, χορταστική. Από κοντά έρχεται και ο Lucien, είναι πια αργά και πιάνουμε κουβέντα ζωηρή και χαρούμενη, ναι, δεν του αρέσουν οι σύγχρονες μοντερνιές-δηθενιές της γαλλικής κουζίνας και οι φανφάρες, προτιμάει το στοργικό, φτηνό φαγάκι των παλιών γαλλικών μπιστρό.
Chez Lucien
Μας λέει και τις βασικές αρχές που ακολουθεί πάντα με τους πελάτες του: 1. Να μην τους σκοτώσεις (ποιότητα)! 2. Να τους ταΐσεις καλά (να χορτάσουν, δηλαδή) 3. Να τους δώσεις χαρά, το φαγητό είναι ευχαρίστηση. Του λέω για τον παλιό «καβγά» μας, ούτε που τον θυμάται, και γελάμε. Κάθε τόσο ακούμε τον δυνατό ήχο της κουδούνας, βαράει εκκωφαντικά κάθε που κάποιο τραπέζι αφήνει πουρμπουάρ, μαζί με ένα «merciiii…» απ’ όλη την ομάδα.
Αυτά για το αυθεντικό γαλλικό μπιστρό της πόλης, πληρώσαμε €30 εκάστη (υπάρχει μενού με €24) μαζί με ένα ωραίο μπουκάλι ξινόμαυρο, περάσαμε τέλεια, χαλαρά και φύγαμε χορτάτες, σύντομα είπαμε να το επαναλάβουμε. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα…
