Η Αντίπαρος για κάποιο ανεξήγητο λόγο λείπει από τον χάρτη των κυκλαδίτικων διαδρομών μου, δεν έχω πάει ποτέ. Όμως, εδώ και λίγες μέρες τα τηλέφωνα πέφτουν βροχή και οι φίλοι μου αναγγέλλουν με φωνή λαχανιασμένη «άνοιξε ο Lollo στην Αθήνα, τρέχα…». Μου μιλάνε για σκηνές ειδυλλιακές, για τα προσέκο που ήπιαν ένα αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα, για τις πίτσες που «δεν έχουν φάει καλύτερη», για τον Stefano (Gentili) και τη Sabrina (Ciarpelloni) –«…φίλοι μας, κολλητοί»–, για τα πλήθη που μαζευόντουσαν κάθε απόγευμα εκεί για να χορτάσουν α λα ιταλικά την πείνα τους, για τους κοσμικούς που ερχόντουσαν με τα σκάφη από τα διπλανά νησιά και δεν έβρισκαν τραπέζι, μου μιλάνε με δυο λόγια για το καλύτερο ιταλικό όχι μόνο των Κυκλάδων αλλά της υφηλίου ολόκληρης!
Το τελευταίο χτύπημα έρχεται από φίλη «μπλαζέ», έχει φάει παντού και τίποτα πια δεν της κάνει εντύπωση, εδώ όμως με φωνή που κρύβει υπονοούμενα μου δηλώνει: «Πήγαινε τώρα που μόλις άνοιξε, γιατί σε λίγες μέρες που θα μαθευτεί πως ήρθε ο Lollos στην Αθήνα, δεν θα πέφτει καρφίτσα εκεί μέσα». Προχτές, Σάββατο με βροχή, κρύο και μποτιλιάρισμα φτάνω στο Χαλάνδρι περίπου στην ίδια ώρα που θα έφτανα και στη Ρώμη. Έχω μιλήσει με την πιο γλυκιά μου φωνή παρακαλώντας για ένα τραπέζι –φυσικά δεν υπάρχει–, όμως κάπως με στριμώχνουνε και... 4.30 το απόγευμα διασχίζω τον κήπο μιας ρομαντικής μονοκατοικίας του ’50 και επιτέλους κάθομαι στο τραπέζι μου.
Ο κόσμος πολύς, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να δω το χάρμα οφθαλμών ντεκόρ που έχουν επιμεληθεί οι ΑΚ-Α architects (Κατερίνα Αποστόλου και Μίννα Κολάκη). Μέχρι το ύψος του περβαζιού των παραθύρων είναι βαμμένο πράσινο σαν βουτηγμένο στο λάδι, από εκεί και πάνω είναι ολόλευκο, το παιχνίδι συνεχίζεται και στις πανέμορφες καρέκλες, κάποιες είναι πράσινες και στο τελείωμα λευκές. Όλα έχουν μια φρεσκάδα, τα φωτιστικά είναι καταπληκτικά και τα έχουν σχεδιάσει ειδικά για τον χώρο, σε κυρίαρχο σημείο είναι η κουζίνα, ανοιχτή σαν βιτρίνα για να χαζεύεις τον Stefano και την ομάδα του επί το έργον. Παράθυρα ολόγυρα κοιτούν τον κήπο, επικρατεί μια ευχάριστη αλεγκρία ανακατεμένη με μπόλικη ιταλική φινέτσα και μια, να το πω, ακαθόριστη αντιπαριώτικη αύρα – ίσως το φωτεινό λευκό, η (μελετημένη) απλότητα, οι παρέες που φωνάζει από μακριά η σχέση τους με τον Lollo της Αντιπάρου.
Ο κατάλογος που πιάνω στα χέρια μου έχει της …Μαντόνας τα μάτια! Είναι μεγάλος, ξεκινάει με μια σειρά μπρουσκέτες –bianca, rossa, piccante, burratina, tartufata–, φοκάτσιες, antipasti, σαλάτες, φτάνει στις πίτσες, περνάει στις πάστες –αρκετές χειροποίητες και φρέσκες–, καταλήγει στα secondi, κυρίως πιάτα με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι, και στα dolci. Στο θέμα «πίτσα» ας σταθούμε λιγάκι μια και είναι 40 τον αριθμό και είναι το αδιαμφισβήτητο σουξέ του εστιατορίου. Τις λένε «pinse» (pinsere= πιέζω), είναι οβάλ και όχι στρογγυλές, έχουν πολύ λεπτό ζυμάρι από βιολογικά άλευρα που ζυμώνονται και αφήνονται για να ωριμάσουν τουλάχιστον 36 ώρες, είναι αυθεντικά ρωμάνικες.
Ρωμαίοι και οι Stefano και Sabrina, οι οποίοι άφησαν τις δουλειές τους για να ακολουθήσουν το πάθος τους για τα ταξίδια και τη γαστρονομία και τυχαία έριξαν άγκυρα στο πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί. Στην αθηναϊκή εκδοχή του Lollo’s συνεργάζονται με τον Αντώνη Ζωγράφο και τη γυναίκα του Όρσα Ρεμπούσκου. Πελάτες στην Αντίπαρο και στη συνέχεια φίλοι με το ζευγάρι των Ιταλών, σπουδαγμένοι κι οι δυο στην Ιταλία, με άλλες καριέρες επίσης, πρώτα αγάπησαν τις γεύσεις και στη συνέχεια εκπαιδεύτηκαν σε κάθε τι ιταλικό και γαστρονομικό.
Φάγαμε πολλή pinsa εκείνο το απόγευμα. Για την ακρίβεια, φάγαμε τις πρώτες, συνεχίσαμε με τέλειες σαλάτες και πάστες, ξαναγυρίσαμε σε πίτσες! Στην κατηγορία Margherite, για να πάρετε μια ιδέα, υπάρχουν 5 εκδοχές: η κλασική, με bacon, με bufala, με prosciutto di Parma, με prosciutto arrosto. Υπάρχουν οι Rosse με σάλτσα ντομάτας, οι Bianche, οι Gourmet –υπέροχη και εξαιρετικά φίνα η Strega με μοτσαρέλα, πουρέ κολοκύθας, guanciale, gorgonzola–, οι Piccanti (μη τυχόν και δεν πάρετε τη Nduja di Spilinga με το κρεμώδες πικάντικο σαλάμι), οι Vegane όπως η καταπληκτική Miranda με σάλτσα ντομάτας, τοματίνια, μελιτζάνα, κάπαρη, ελιές σκόρδο.
Συνοδέψαμε με λευκό κρασί Greco di Tufo της Καμπανίας, μαθαίνω από τον Αντώνη πως στη λίστα υπάρχουν κρασιά που καλύπτουν την Ιταλία από Βορρά μέχρι Νότο και καλές ελληνικές ετικέτες πάλι με το ίδιο σκεπτικό. Καθίσαμε για τσιγάρο και κουβεντούλα με το συμπαθέστατο κουαρτέτο των ιδιοκτητών στα τραπεζάκια της βεράντας, μέσα δεν καπνίζεις αλλά γοργά ετοιμάζεται η στέγαση της βεράντας για τους καπνίζοντες. Μας μίλησαν για τον ξυλόφουρνο που ήρθε από την Ιταλία και ζυγίζει 2,5 τόνους, για το μενού που προσαρμόζεται στα εποχικά προϊόντα, για την έννοια τους να κάνουν σε όλα το καλύτερο και γι’ αυτό είναι συνέχεια όλοι τους εκεί, για τον κοινό τους έρωτα για οτιδήποτε αυθεντικά ιταλικό. Τις Κυριακές θα έχουν και πιάτα που χαρακτηρίζουν το ιταλικό κυριακάτικο τραπέζι. Να πάτε, είναι όλα τους εξαιρετικά, και οι τιμές επίσης, περίπου €25 το άτομο.
Εθνικής Αντιστάσεως 3α, Χαλάνδρι, 2106801040, κάθε μέρα 18.30-23.00, Σάββατο 15.30-23.00, Κυριακή 13.30-17.00, Δευτέρα κλειστά
15°
