«Ξέρεις τι δύναμη πρέπει να ’χεις για να έχεις Dragonair, είναι τα πιο δυνατά τα Dragonair, έχουν τρομακτική ενέργεια!» φωνάζει δίπλα μου 12χρονος μαθητής σε άλλον, αντιστοίχου φυράματος μαθητή.
«Ναι ναι, κι αυτό επειδή είναι 50% αρσενικά, 50% θηλυκά!» σκέφτομαι να φωνάξω κι εγώ… αλλά δεν το κάνω, ήδη με κοιτάζουν περίεργα που κρυφακούω, και τι δουλειά έχω εγώ με τέτοια παιχνίδια; Καμία δουλειά, ούτε που τα ξέρω.
Δηλαδή τα ξέρω από τα 90s ως κόμικς που έβλεπε με τρέλα ο μικρός τότε γιόκας μου, και από τα κουκλάκια που αγοράζαμε με ακόμα περισσότερη τρέλα, μπας και πέσει έλλειψη στην αγορά. Τα είχαμε όλα μια δόση, κοντά, χοντρά, ψηλά, στραβά και ίσια, περίεργα μεταλλαγμένα ζωάκια με μεγάλα ντισνεϊκά μάτια και γούνινες κοιλίτσες. Εκτοπίστηκαν από τα σκληρά Digimon σε κάποια φάση, και μετά από τα γκομενιλίκια, υποθέτω.
Το Dragonair λοιπόν είναι ένα κλασικό Pokemon παλαιάς εσοδείας και η εξέλιξή του ήτανε από Dratini-Dragonair-Dragonite. Σε γούνινο ημι-ζωάκι είχαμε μόνον το Dragonite, κάτι ανάμεσα σε κροκόδειλο, φίδι, Πλούτο και εξωγήινο. Οι άλλοι δύο ήτανε πολύ φιδέ, έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες να μην τους αγοράζω γιατί με χάλαγε η μούρη τους…
Η δεύτερη, ακόμα καλύτερη ζωή των Pokemon, είναι εντυπωσιακή. Έχουνε γίνει υπερ-φίρμες, digital, virtual, gaming kings/queens και άλλα τέτοια ακατάληπτα – τα προτιμούσα γούνινα αλλά οκ, δεν είναι θέμα που χάνω ύπνο, και αποκλείεται να τα κυνηγήσω ποτέ στον αιώνα τον άπαντα. Με ενδιαφέρουν όμως οι δεύτερες ζωές, εκτός που βρήκα ξαφνικά από το πουθενά ένα μαγικό τρόπο να συνδέσω τα κροκοδειλο-φιδάκια με το… μπαρ: συγκλονιστικό, σούπερ μπαρ που δεν σταματάς να το χαζεύεις, το «Buba bar» είναι μεν στην Κηφισιά, θα μπορούσε δε να βρίσκεται οπουδήποτε στον κόσμο. Ταϊλανδέζικη ελαφριά κουζίνα που κάτι μας θυμίζει, επειδή η (Ταϊλανδή) κυρία Μαρία που φιλοτεχνεί τα πιάτα ήτανε παλιά στο «Guru Bar» στην Πλατεία Θεάτρου. Το οποίο ήταν του Κωνσταντίνου Ζουγανέλη, όπως και το τωρινό «Buba Bar», που λειτουργεί με παρόμοιο πλην όμως εξελιγμένο concept. Πώς τα Pokemon έγιναν virtual-γουατέβα-game, έτσι το «Guru» έγινε «Buba», στα ίδια γράδα αλλά πιο προχώ, ακόμα καλύτερο, εστέτ και ζεστό ταυτόχρονα, καλλιτεχνικό χωρίς να σε κομπλάρει, ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο…
Πήγαμε αργά ένα Σάββατο που χαζο-ψιχάλιζε. Το μαγαζί (σε δύο επίπεδα όπως μπαίνεις, όροφο και οριένταλ κήπο) ήταν γεμάτο – αριστερά καθόταν ο Τζίμης Πανούσης με την ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ παρέα του (το φωνάζω επειδή η παρέα του είναι φίλος μου, εκτός από τη γυναίκα του που κι αυτή είναι φίλη. Εννοώ γυναίκα Τζιμάκου, όχι γυναίκα ωραίου φίλου μου που κι αυτή είναι ωραία, το έχω λίγο μπερδέψει οπότε επιστρέφω στο μενού. Στο οποίο δεν είχα πατήσει πριν, αλλά ποτέ δεν είναι αργά).
Το μενού είναι ταϊλανδέζικο-ασιατικό-fusion, όταν το κοιτάς σκέφτεσαι «spring rolls» και τα παίρνεις, και είναι πολύ διαφορετικά από τα στάνταρ – ελαφριά και πικάντικα… Φάγαμε ορεκτικά, που ταιριάζουν καλύτερα σε lounge bar και στην ώρα: veggie Vietnamese rolls, fresh Thai rolls, won ton, chicken satay. (Οι τιμές είναι από 7-8 ως 18-28 ευρώ το πιάτο, ανάλογα.) Πήρα κοκτέιλ «Captain Sparrow» (10 ευρώ), τέλειο, με ρούμι και αυτό το lemongrass που συνηθίζεται στις ασιατικές κουζίνες και το χρυσοπληρώνεις εδώ, αν υποθέσουμε ότι θέλεις να φτιάξεις κάτι σπίτι σου – εκτός που δεν φτιάχνεις τελικά, και το φουντάρεις επειδή έχει ανθίσει στο συρτάρι του ψυγείου σου.
Σε γενικές γραμμές το Guru, σόρι, ήθελα να πω το Buba, είναι ένα εξωτικό μαγαζί με ευχάριστα νοσταλγική, αόριστα ελληνική στο βάθος ατμόσφαιρα. Ταπισερί και έπιπλα αλεξανδρινής προέλευσης μαζί με ταϊλανδέζικους ελέφαντες, Βούδες και θολές ινδουιστικές θεότητες διακοσμούν τα πάντα, αλλά δεν σε βαραίνουν, αντίθετα σε κάνουν να χαμογελάς. Ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης μετέτρεψε την κρυμμένη νοσταλγία του για μέρη μακρινά (έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, τα καλοκαίρια του στη Μύκονο), την έφτιαξε τελοσπάντων κάτι ανεβαστικό, ευχάριστο, χαλαρωτικό και επικοινωνιακό όπως ο ίδιος. Πωωω, τα γράφω κομπλικέ αλλά κι ο Κωνσταντίνος έτσι είναι, από αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν τους κανόνες όσο καλά χρειάζεται για να τους περιφρονούν με άνεση και χωρίς υπεροψία… χωρίς μελαγχολία, καν. Τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε τόσο το «Buba bar» επειδή συνδέει το παλιό «Guru bar» με το σήμερα… και το κάνει με λοξό χαμόγελο, με διάθεση «πάμε για άλλα», σαν να το θυμάται μεν, να μη θέλει δε και πολλά-πολλά με το ένδοξο παρελθόν.
Ίσως επειδή με εκφράζει αυτό, η ελαφριά ανυπομονησία με το παρελθόν, το αίσθημα του «θυμάμαι τεχνικολόρ, με εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις αλλά δε θα σκάσω, ορίστε κι άλλες, καλύτερες εικόνες-μυρωδιές-γεύσεις, και μάλιστα σε 3-D!».
* Buba bar restaurant, Παπαδιαμάντη 4, Κηφισιά, 2106231151. Ανοιχτό και Σάβ.-Κυρ. μεσημέρι από 12.00, για οικογενειακά brunch. www.bubabistrotexotique.com
12°
