Εδώ και δύο μήνες περίπου, στην οδό Via Clusone στην καρδιά του Μιλάνου κυλάει …λάδι ελληνικό. Στη Vasiliki Kouzina ή αλλιώς στην κουζίνα της Βασιλικής, οι κατσαρόλες μαγειρεύουν τον κιμά για τον μουσακά, οι κουτάλες ανακατεύουν το σπανακόρυζο και το λάδι στα τηγάνια τσιτσιρίζει γλυκά κάθε φορά που πετάγεται μέσα του ένας ρεβυθοκεφτές. Μπάστα. Πώς έφτασαν όλα τούτα ως εδώ;
Η αρχή αυτής της ιστορίας βρίσκεται στην Καλαμάτα. Εδώ μεγάλωσε η Βασιλική, εδώ έβλεπε τον παππού της κάθε Δεκαπενταύγουστο να μαγειρεύει για το «Μεθυσμένο Χελιδόνι», την ερασιτεχνική ταβέρνα που στηνόταν έξω από το μοναστήρι του Βουλκάνου. Χελιδόνι και η Βασιλική, ένα φθινόπωρο άνοιξε τα φτερά της για το πανεπιστήμιο της Πάτρας. Λίγο που έβλεπε τα καράβια να φεύγουν από το λιμάνι, λίγο που ο μπαμπάς ήταν καπετάνιος, λίγο που ένας έρωτας την πλήγωσε, δεν το σκέφτηκε πολύ. Μάζεψε τα πράγματά της, στρίμωξε στην άκρη της βαλίτσας την ερωτική απογοήτευση και κίνησε για Ρώμη. Επόμενη στάση το Λονδίνο και μετά πάλι πίσω σε ιταλικό έδαφος, στο Μιλάνο αυτή τη φορά.
Να, εδώ ήταν που είδε αυτόν τον φινετσάτο χώρο με τους μπορντό τοίχους και τη μεγάλη βιτρίνα και αποφάσισε πως είχε έρθει ο καιρός να αφήσει κάτω την Ελλάδα που κουβαλούσε μέσα της. Μαζί με τον (καταπληκτικό) Γιάννη Μπαξεβάνη λοιπόν, στήνουν ένα πρωτότυπο μενού γεμάτο με ελληνικά αρώματα. Στον κατάλογο μια γραμμή χωρίζει τα ιταλικά από τα greeklish, σαν άλλο Ιόνιο πέλαγος: «melitzanosalata/ crema di melanzane», «marinarismenes elies/ olive nere di Kalamata», «kakavia/ zuppa di pesce alla greca», «piperies sto furno/ insalata di pepperoni al forno», «galaktompoureko/ tipico dolce Greco a base di semolina in pasta fillo» και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί οι ιταλοελληνικοί διάλογοι βρήκανε ταίρι ταιριαστό στα κρασιά από όλη την Ελλάδα.
Αυτά τα ωραία σε περιμένουν στη σάλα με τους βελούδινους πράσινους καναπέδες. Εδώ θα βρεις τη Βασιλική κάθε μέρα (εκτός Τρίτης), σωστή καπετάνισσα που βάζει ρότα για ένα ταξίδι αστείρευτης γεύσης. Αν σε βγάλει ο δρόμος, πιάσε λιμάνι.
23°
