24 Ώρες Le Mans: Η ιστορία του εμβληματικού αγώνα αντοχής στον μηχανοκίνητο αθλητισμό που συμπληρώνει φέτος 100 χρόνια.
Ένας εμβληματικός αγώνας αντοχής, το 24 Hours of Le Mans δημιουργήθηκε το 1923, με πρωτοβουλία του Automobile Club de l' Ouest. Από την πρώτη κιόλας έκδοση, αυτός ο αγώνας έχει καθιερωθεί ως το πιο σκληρό και απαιτητικό από τα μηχανοκίνητα αθλήματα, κάτι που δεν έπαψε ποτέ να είναι από τότε.
24 Ώρες Le Mans: Η ιδέα πίσω από τον αγώνα
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όταν το Grand Prix de Vitesse είχε ήδη σημαντική επιτυχία, συγκεντρώνοντας έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό θεατών, ο μηχανικός Georges Durand, ο δημοσιογράφος Charles Faroux και ο βιομήχανος Emile Coquille, όλοι μέλη της Automobile Club de l’ Ouest (ACO) αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος διοργάνωσης, βασισμένο στην αντοχή.
Η ιδέα τους ήταν να μην βασίζονται πλέον στην ικανότητα των οδηγών να οδηγούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αλλά στην ικανότητά τους να αντέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε μια πίστα, οδηγώντας τα αυτοκίνητά τους. Αυτό εφαρμόστηκε ήδη για πρώτη φορά από το 1911 στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τον αγώνα Indianapolis 500 μίλια. Στη συνέχεια θα αναπτύξουν τον πρώτο αγώνα που διαρκεί 24 συνεχόμενες ώρες, χωρίς διακοπή ή διάλειμμα.
Η πίστα Sarthe επιλέχθηκε γρήγορα για να φιλοξενήσει αυτό το γεγονός, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί η πραγματική ιστορία των 24 ωρών του Le Mans είναι λίγο πιο παλιά. Το 1906, το σιρκουί Sarthe ορίστηκε από το ACF (Automobile Club de France) για να οργανώσει ένα Grand Prix αυτοκινήτου, το οποίο τα μέλη του Automobile Club de la Sarthe, της λέσχης που δημιούργησαν για αυτήν την περίσταση, πέτυχαν έξοχα τον σκοπό τους, σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη επιτυχία. Λίγο μετά, άρχισε να κερδίζει έδαφος η ιδέα ενός ετήσιου αγώνα που διοργανώνεται στο Le Mans.
Οπότε, λίγα χρόνια αργότερα, το 1922, ο Georges Durand, γενικός γραμματέας της A.C.O., ο Charles Faroux, δημοσιογράφος που κάλυπτε ειδήσεις για την αυτοκινητοβιομηχανία και ο Emile Coquille, βιομήχανος επικεφαλής των καταστημάτων Rudge-Witworth, αποφάσισαν να επισημοποιήσουν αυτό το έργο. Ο τελευταίος μάλιστα επιθυμεί να δημιουργήσει ένα Grand Prix αντοχής οκτώ ωρών, που προορίζεται για αυτοκίνητα παραγωγής, έτσι ώστε οι κατασκευαστές να μπορούν να δοκιμάσουν τη σταθερότητα και την αξιοπιστία των μοντέλων τους. Στόχος είναι η προώθηση της τεχνικής προόδου και η ανάπτυξη του αυτοκινήτου.
Ως εκ τούτου, ένας διήμερος διαγωνισμός, που δεν έχει ξαναεμφανισθεί στη σύντομη ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού μέχρι τότε, υπόσχεται να είναι ιδιαίτερα θεαματικός, προσφέροντας συγκινήσεις σε αγωνιζόμενους και θεατές φαίνεται να είναι ο πιο κατάλληλος για την περίσταση. Οι 24 Ώρες του Λε Μαν γεννήθηκαν.
Αρχικά ονομαζόταν «Grand Prix d' Endurance», και η πρώτη έκδοση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27 Μαΐου 1923 στη μόνιμη πίστα Sarthe, μήκους λίγο πάνω από 17 χιλιόμετρα. Στην αφετηρία, κάτω από πολύ δυνατή βροχή, παρατάχθηκαν τριάντα τρία πληρώματα που το καθένα αποτελείτο από δύο πιλότους που θα εναλλάσσονταν για δύο ημέρες και θα έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους για να κερδίσουν το Rudge-Whitworth Cup, με τον Emile Coquille να είναι ο πρώτος χορηγός του αγώνα.
Πολύ γρήγορα, ο Τύπος ενδιαφέρθηκε για αυτό το γεγονός, η πρόταση του οποίου ήταν αρκετά πρωτότυπη για να συνεπάρει το ευρύ κοινό, όπως αποδεικνύεται από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο La Journée Industrielle, στις 29 Μαΐου 1923: «Παρά τον κακό καιρό που ήρθε να αναστατώσει την εκδήλωση, οι αγωνιζόμενοι ξεπέρασαν με θαυμαστό τρόπο τις δυσκολίες, και έτσι ο πρώτος γύρος του Κυπέλλου Rudge-Whitworth που έγινε στη μόνιμη πίστα LaSarthe, σημείωσε πλήρη επιτυχία», ήταν τα λόγια με τα οποία ξεκίναγε το άρθρο!
Αυτός ο εικοσιτετράωρος αγώνας επέτρεψε την καθιέρωση όσων βιώνουμε σήμερα. Όλες οι προβλέψεις ξεπεράστηκαν σε μεγάλο βαθμό και οι ανταγωνιστές σημείωσαν αρκετά αξιόλογα ρεκόρ. Οι Chenard και Walcker, νικητές, κάλυψαν τα 2.000 χιλιόμετρα σε 21:16:36 και τα 2.205 χιλιόμετρα σε 24 ώρες, που ήταν τότε το παγκόσμιο ρεκόρ στο δρόμο.
Κάθε πλήρωμα έχει μια ελάχιστη απόσταση να διανύσει, έναν «στόχο χιλιομέτρου» που πρέπει να πετύχει ανάλογα με την ισχύ του οχήματός του. Στην εκκίνηση συναντούσε κανείς τα καλύτερα αυτοκίνητα που παρήχθησαν εκείνη την περίοδο όσον αφορά την μηχανική, Chenard και Walcker, Lorraine-Dietrich, Bugatti, Brasier, Salmson, Bentley, Amilcar, Delage και Excelsior.
Εκτός όμως από την κακοκαιρία, οι αγωνιστικές συνθήκες δεν είναι καλές… Την προηγούμενη μέρα, η πίστα καλύφθηκε με ένα στρώμα από χαλίκι, χώμα και πίσσα που απειλούνταν να μετατραπεί σε παχύρρευστη λάσπη αν συνέχιζε να πέφτει η βροχή. Επιπλέον, τα συστήματα φωτισμού των οχημάτων δεν ήταν τόσο αποτελεσματικά όσο οι σύγχρονοι προβολείς και έβγαζαν αμυδρό φως, καθιστώντας δύσκολη την οδήγηση τη νύχτα. Ήταν τότε, που κατά γενική ομολογία «ήρθε η ώρα για τους γενναίους»! Η ώρα που η κούραση, το κρύο, ο αέρας, η υγρασία, το σκοτάδι, η πίεση θα δοκιμάσουν οργανισμούς και μυαλά. Η ώρα που θα πρέπει να υπομείνεις τα πάντα για να ελπίζεις να τελειώσεις. Και ακόμη λίγο περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι οδηγοί επέλεγαν να οδηγούν με το παρμπρίζ κατεβασμένο, ώστε το αυτοκίνητό τους να προσφέρει λιγότερη αντίσταση στον αέρα, για να κερδίσουν έτσι ταχύτητα. Συνθήκη ακραία παράλογη λαμβάνοντας υπόψη τις καιρικές συνθήκες.
Γρήγορα, οι οδηγοί André Lagache και René Léonard, οδηγώντας ένα ισχυρό Chenard & Walcker 3.0 L, πήραν το προβάδισμα, και θα άφηναν ξανά την πρώτη θέση. Και θα τερματίσουν τον αγώνα όντας οι μεγάλοι νικητές, αφού οδηγούσαν με μέσο όρο 92 χλμ/ώρα για δύο ημέρες, πραγματοποιώντας 128 γύρους της πίστας, αντέχοντας την κακοκαιρία και το σκοτάδι, σε συνθήκες που ήταν πολύ δύσκολες.
Παραδόξως, υπήρξαν πολύ λίγες εγκαταλείψεις. Μόνο τρία πληρώματα δεν κατάφεραν να περάσουν τη γραμμή του τερματισμού, όντας θύματα μηχανικών προβλημάτων, δηλαδή λιγότερο από το 10% του αριθμού των εκινησάντων.
Ένα είναι σίγουρο. Όλοι οι συμμετέχοντες συμμετείχαν σε έναν πραγματικό μηχανοκίνητο αγώνα «υπερανθρώπων», αγωνιζόμενοι με θράσος, παλεύοντας ακούραστα ενάντια στην κούραση, ξεπερνώντας συνεχώς τα όριά τους και αυτά των οχημάτων τους, μέχρι που κόντεψαν να σπάσουν και να καταρρεύσουν. Η παράσταση που δόθηκε εκεί ήταν όμως μνημειώδης. Ο μύθος γεννήθηκε εκείνη τη νύχτα!
24 Ώρες Le Mans: Ο αγώνας που έγινε σημείο αναφοράς για οδηγούς και εταιρείες αυτοκινήτων
Από εκεί και πέρα, ο αγώνας 24 Hours of Le Mans θα γινόταν σημείο αναφοράς, επιβεβλημένο γεγονός κύρους για όλους τους οδηγούς και όλες τις κατασκευάστριες εταιρείες αυτοκινήτου. Ο αγώνας που πρέπει να κερδίσεις τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου. Για το κοινό, είναι ο αγώνας που πρέπει να έχετε δει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σας. Είναι ένα από τα τρία πιο διάσημα γεγονότα μηχανοκίνητου αθλητισμού στον κόσμο μαζί με το Grand Prix του Μονακό και το Indianapolis 500 μίλια. Σε αυτήν την επιτυχία προστίθεται ένα άλλο φαινόμενο… Από το 1923, οι 24 ώρες του Le Mans αποτελούν εφαλτήριο για πειραματισμούς με τεχνολογίες αιχμής σε πραγματικές καταστάσεις οδήγησης. Ιδιαίτερα σκληρός, ο αγώνας ενθάρρυνε τους κατασκευαστές να βελτιώνουν συνεχώς τα οχήματά τους, χάρη στις καινοτομίες που δοκιμάζονται απευθείας στο σιρκουί, είτε πρόκειται για τα δισκόφρενα, τις ζάντες, την αεροδυναμική, το radial ελαστικό, τον προβολέα LED, το turbo, τον περιστροφικό κινητήρα, τους προβολείς ομίχλης κ.α.… Είναι δίκαιο να πούμε ότι το 24 Hours of Le Mans έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη βελτίωση της απόδοσης των αυτοκινήτων, όλων των αυτοκινητοβιομηχανιών μαζί, σε όλο τον κόσμο.
Με τα χρόνια, και τις διάφορες εκδόσεις του, αυτός ο εξαιρετικός αγώνας θα έχει διαδώσει τους αγώνες αντοχής και θα εμπνεύσει τη δημιουργία πολλών παρόμοιων διοργανώσεων, στην Daytona (στη Φλόριντα), στο Nürburgring (Γερμανία) ή στο Spa-Francorchamps (Βέλγιο). Οι 24 Hours of Le Mans εφαρμόστηκαν μάλιστα σε μια αμερικανική εκδοχή με τα πρωταθλήματα της αμερικανικής σειράς Le Mans.
Ο Σένα, για τους φίλους «Μπέκο», έκανε ό,τι κάνουν όλοι οι πρωταθλητές, αλλά λίγο περισσότερο: πίεζε τον εαυτό του πέρα από τα όρια, μετατόπιζε διαρκώς το σημείο θραύσης
16°
