Σκέψεις για τη Μεγάλη Εβδομάδα και την προσωπική ενδοσκόπηση
«Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι. Μείνε δίπλα στο τραπέζι σου και αφουγκράσου. Μην αφουγκράζεσαι καν. Περίμενε μόνον. Μην περιμένεις καν. Να είσαι απόλυτα σιωπηλός και μόνος. Ο κόσμος θα σου προσφερθεί για να τον αποκαλύψεις, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, θαμπωμένος θα κουλουριαστεί μπροστά σου». Ο Κάφκα τα λέει αυτά, όχι εγώ. Στους αφορισμούς του. Εγώ είμαι αυτή που διαβάζοντας, έφερα μπροστά μου την εικόνα του θαμπωμένου κόσμου. Αυτού που κουλουριάζεται μπροστά σου.
Την αξιώθηκα την αίσθηση αυτή. Εμένα όταν μ’ επισκέφθηκε ήμουνα νέα πολύ, κι ο κόσμος μου είχε ακόμα μάγια. Ήταν μικρά και λίγα τα αντικείμενα και μεγάλα όλα τ’ άλλα. Μεγάλες ήταν κυρίως οι σιωπές. Και οι εκτάσεις. Κι οι μοναξιές, μεγάλες και παράφορες. Εσωτερικές πολύ, με κάτι βέβηλα εικονοστάσια φτιαγμένα από ποιητές.
Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι λέει, αλλά μάλλον δεν είχε υπόψη τα σπίτια μας, με τις ηχομονώσεις, και τις ηλεκτρικές συσκευές που λειτουργούν ασταμάτητα και που βγάζουν εκείνους τους οξείς ήχους κάθε τόσο, σαν πλάσματα που ζουν με εφιάλτες.
Αλλού εγώ τον βρίσκω τον θαμπωμένο κόσμο. Εδώ και χρόνια μετράω το μέγεθος της απόλαυσης μιας εκδρομής (ή μιας απόδρασης, όπως την ονομάζουν τα κανάλια) από το απόλυτο αντίστροφο του πλήθους. Εκεί που αραιώνουν οι άνθρωποι, εκεί που τα σπίτια σταματούν. Μετράω την ξεκούραση του μυαλού και του βλέμματος με το χρόνο που μεσολαβεί από το ένα μέρος της διαδρομής μέχρι το άλλο, δίχως οικοδόμηση.
Εκεί όπου μπορείς να αφουγκραστείς. Κι όμως «μην αφουγκράζεσαι καν» λέει ο Κάφκα. «Περίμενε μόνον. Μην περιμένεις καν. Να είσαι σιωπηλός και μόνος». Είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτή τη σιωπή. Μόλις αρχίσεις να κοιτάς κοντά. Τα πιο ωραία και μεγάλα και οριστικά πράγματα συμβαίνουν στο κάθε τώρα. Κι είναι ωραίο όταν σου αφήνουν τον χρόνο να το ψηλαφίσεις.
Τούτο είναι το μόνο νόημα που βρίσκω σε όλες τις αργίες. Μα στη Μεγάλη Εβδομάδα ακόμα πιο πολύ. Όπου το έαρ είναι γλυκύ. Κι η ασχήμια, η βία, κι ο πόνος του κόσμου, όχι μόνον τώρα μα στους αιώνες των αιώνων παρέμενε μεγάλη.
Μόνο που τώρα μείναμε απέναντι στο κακό δίχως κανένα ξόρκι. Με γλώσσα βγαλμένη κοροϊδευτικά, χείλη σουφρωμένα, δάχτυλα με σύμβολα της νίκης. Δίχως αυταπάτες, δίχως τελετουργικά, δίχως ρωγμές στις βεβαιότητες.
Κι όμως δεν χρειάζεται παρά μια μοναχική στιγμή, μια απελπισία ή μια θαλπωρή που θα ‘ρθει να μας βρει, εκεί όπου σταματάει του κόσμου η βοή κι αρχίζουν οι γητειές της σιωπής.
16°
