Η Ευστρατία Ζ. Λαμπρούνη (στο εξής ΕΖΛ) είχε εμφανιστεί στη ζωή του Τ. αρκετά χρόνια πριν. Ήταν ένα εξαιρετικά έξυπνο και πολύ όμορφο καστανό κορίτσι. Είχαν μια σύντομη, μα πολύ έντονη διανοητική και σεξουαλική σχέση ομηλίκων, από την οποία ο Τ. κατάλαβε ότι υπάρχουν γυναίκες που τελειώνουν δίχως να έχουν ανάγκη όχι την αντρική διείσδυση, ούτε καν την αντρική παρουσία- μονάχα με τη σκέψη. Μετά η ΕΖΛ εξαφανίστηκε. «Την έψαξα, την ήθελα, αλλά δεν είχα πια τρόπο να τη βρω», μου είπε.
Τελευταία η ΕΖΛ προσέγγισε η ίδια τον Τ. Αντάλλαξαν μηνύματα στο φέισμπουκ, μέιλ, τηλεφωνήματα: ήταν χωρισμένη, μ΄ ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, Κυψελιώτισσα. Ο φίλος μου ταξίδεψε από την άλλη άκρη της Αθήνας στην οδό … δυο φορές, μέσα στη νύχτα, κι ακολούθησαν ισάριθμες σεξουαλικές συνευρέσεις υψηλού επιπέδου, αφού είχαν κοιμηθεί τα παιδιά της.
Στη συνέχεια, η ΕΖΛ αραίωσε, διαμηνύοντας ωστόσο πάντα ότι δεν έτρεχε τίποτα, ότι το σεξ τους ήταν εξαιρετικό (είχε γράψει μάλιστα την πατροπαράδοτη μεταφορά «με απογειώνει») κι ότι σύντομα θα ξαναβρίσκονταν, όταν θα τελείωνε αυτό το θέμα με την υγεία του κοριτσιού ή το άλλο θέμα με το σχολείο του αγοριού. Επίσης, ότι αυτή δεν είναι γκόμενα που καμώνεται και αν ήτανε να πει ότι δεν ήθελε να ξαναβρίσκονταν, θα το ΄λεγε στα ίσα. Εννοείται βέβαια πως τελικά η ΕΖΛ εξαφανίστηκε εντελώς, κατά τον ίδιο τον παλιό τρόπο: καμιά απολύτως επικοινωνιακή ανταπόκριση.
«Τώρα όμως ξέρω», είπε ο Τ., «μόνο για λίγον καιρό την έψαξα και τέλος. Υπάρχει πάλι το χάσμα της άγνοιας σχετικά με το γιατί συνηθίζει να εξαφανίζεται δίχως καμιά εξήγηση, μα τώρα ξέρω ότι αυτό είναι το στιλ της και δεν πρόκειται να επιμείνω κι άλλο. Υπάρχουνε και όρια στο πόσο θέλεις μια γυναίκα. Διέγραψα κιόλας όλα τα μέιλ και τα μηνύματα και τους αριθμούς και τις διευθύνσεις της και τα φέισμπούκ της. Είπαμε, αυτό είναι το στιλ της, τέλος».
Θα μπορούσα να του απαντήσω ότι τώρα τουλάχιστον ήξερε πού μένει η ΕΖΛ, είχε δει το σπίτι της, είχε δει τα παιδιά της να κοιμούνται, μπορούσε να την ψάξει εκεί. Όμως, έχοντας γράψει ο ίδιος παλιότερα στο «Αγύριστο κεφάλι» για το ακατανόητο της εγκατάλειψης χωρίς ορατή (φαινομενικά τουλάχιστον) αιτία, δεν είπα τίποτα.
20°
