«Δε θυμάμαι πολλά. Μόνο ότι οδηγούσα κι έκλαιγα. Το λόγο τον έχω απωθήσει. Έχω συγκρατήσει μόνο ότι από το πολύ κλάμα και τα νεύρα, αυτόματα και μηχανικά έθεσα σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες. Λες και θα σκούπιζαν τα δάκρυα. Όταν σταμάτησαν οι σκέψεις και μπόρεσα να κάνω ζουμ άουτ και να απολαύσω λίγο κάτι άλλο εκτός από το οδικό δίκτυο της Τενερίφης, την είδα. Μόνη, αβοήθητη, να κάνει ωτοστόπ... doggy style.
Ήταν κάρμα, χάρμα, μαγεία, έρωτας με την πρώτη ματιά. Έκανα στην άκρη, βγήκα από το όχημα περπάτησα προς το μέρος της και κοιταχτήκαμε. Καμία άσκηση υποταγής, κανένα βλέμμα δεν χαμήλωσε. Την πήρα αγκαλιά και την έφερα κοντά μου. Με φίλησε στα μάτια. Πώς να της εξηγήσω στα ισπανικά ότι στη δική μου χώρα, όταν φιλάς τον άλλον στα μάτια σημαίνει αποχωρισμός; Φαίνεται στην Τενερίφη, όταν φιλάς τον άλλον στα μάτια, σημαίνει μαζί για πάντα, για όσο χτυπάνε οι καρδιές μας.
Hola, Teide. Βαφτίστηκε αμέσως από το ηφαίστειο του νησιού. Βαφτίστηκε αμέσως στα ίδια μου τα δάκρυα. Hola, Teide. Όλα ή τίποτα, Teide. Μίσησα αυτόν που της είχε περάσει το λουρί για τόσο καιρό που της πλήγιασε το δέρμα και την παράτησε στη μέση του πουθενά. Θα την έφερνα Ελλάδα. Δεν είχα βρει τον τρόπο, αλλά ήξερα ότι το μέλλον μάς ανήκει. Κι όντως. Κάνε καλό και θα σου ανταποδοθεί. Λίγη ώρα μετά, μόνη μου έννοια εκείνη. Οι πληγές της, η συντροφιά της, εγώ κι αυτή.
Νομίζω ότι εκείνη με έμαθε να αγαπώ πραγματικά, ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένω ανταπόδοση. Δεν μπορεί κανείς να το καταλάβει, αν δεν το βιώσει. Δεν υπήρχε πια εγώ, υπήρχε μόνο εμείς (Nosotros). Είχα βρει την καλύτερή μου φίλη. Σ' αυτή τη φιλία, την αληθινή, εκεί που δε μπορεί να υπάρξουν ψεύτικα λόγια, μόνο πράξεις, βρήκα εμένα. Η Teide με φιλούσε και με ευγνωμονούσε κι αφηνόταν στη φροντίδα μου. Μεγαλείο.
Μία φίλη που κάποιος είχε παρατήσει κι ήθελε τη συμπαράστασή μου. Μόνο που αυτή τη φορά η φίλη ήταν τετράποδη. Την παίρνεις στην αγκαλιά σου, δίνεις ό,τι μπορείς σε υλικό και συναισθηματικό απόθεμα και τη φέρνεις στην Ελλάδα, είσαι δίπλα της σε όλα τα χειρουργεία που χρειάζονται για να ξεπεραστεί η κακοποίηση, είναι κομμάτι της ζωής σου σε όλα τα νέα επεισόδια. Στις επόμενες φορές που θα κλάψεις και δεν θα θυμάσαι αργότερα τον λόγο, στις επόμενες φορές που θα γελάσεις, θα είναι εκεί, πλάι σου, κουνώντας την ουρά της, ευτυχισμένη που είσαι κι εσύ ευτυχισμένη. Εγώ της στάθηκα στη λύπη, αυτή μου στέκεται και στη χαρά. Αληθινή, κερδισμένη, ανόθευτη, παντοτινή φιλία. Κι όλα ξεκίνησαν με μία περιπέτεια σ’ ένα μακρινό νησί, με γραφειοκρατίες σε προξενεία (o Νίκος και η Οράντζα με βοήθησαν να την έχω σήμερα μαζί μου), με πληγές που κακοφόρμιζαν.
Για να καταλήξουν σ’ ένα lived happily ever after, που ελπίζω να εμπνεύσει πολλούς να υιοθετήσουν μία ψυχή, πλασμένη για να δίνει.
Σύμπτωση είναι η μοίρα στα μάτια του τυφλού… Όταν δεις κι εσύ στην «άκρη του δρόμου» δύο αβοήθητα υγρά μάτια να σε κοιτάνε ικετευτικά, απλά πάτα τα alarm και άσε να σου φιλήσουν τα μάτια.
Μην προσπεράσεις. Μη φύγεις. «Το πάμε μία μαζί και όπου βγει;» Ναι. Σίγουρα ναι.
15°
