Respect στο τερκενλίδικο τσουρέκι και την Αριστοτέλους, στα μπιφτεκοβομβίδια του Μοδιάνο, στα μπουγατσάδικα της Εγνατίας ή το μπουγατσάν του «Estrella», κλάσικ πράματα εννοείται. Μα Θεσσαλονίκη ήταν, είναι και θα είναι το φρέσκο πράμα που σαλεύει. Η πρωτοπορία που δημιουργεί, και ονειρεύεται, και παλεύει να αναδυθεί και, αφού το καταφέρει, γίνεται πρώτη είδηση πανελλαδικά, αλλά εσύ το παίρνεις χαμπάρι πρώτος και καλύτερος. Γιατί, ορίστε, να, οι νέοι και οι καλύτεροι. Τώρα που συμβαίνει, όχι μόνο χθες!
Έργο του Νίκου Σίσκου, από την έκθεση «Παραμύθια με όνομα» στην γκαλερί Artis Causa.
Ειρήνη Βακαλοπούλου. Τσέκαρε όπως+δήποτε την καινούργια της ποιητική συλλογή με τίτλο «She’s in Parties» (Γαβριηλίδης). Γιατί η νέα γενιά των Θεσσαλονικέων ποιητών έχει παππού τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και μπαμπάδες τους Παυλίδη και Αγγελάκα, μα δεν της φτάνει το ένδοξο παρελθόν, εξού και το ίδιο ανήσυχα υποσκάπτει το μέλλον: «Γαλάζια πόλη/ τα ηλιοτρόπια γύρισαν πλάτη/ φούσκωσε ο ήλιος και τα ψάρια μιλούν/ οι κορδέλες ξεθάρρεψαν/ οι παρέες, πουκάμισα χορεύουν/ μέχρι και η θάλασσα καλοκαίριασε/ όσο μένουν θυμωμένα τα πουλιά/ εμείς δεν θα ξαναφανούμε».
Η ποιήτρια Ειρήνη –«She’s in Parties»– Βακαλοπούλου
«Παραμύθια με Όνομα». Ποπ, σουρεαλιστική, ονειροπαρμένη και επικίνδυνη ζωγραφική, φόρος τιμής στον Τιμ Μπάρτον και τα δάση του, όπου εντός παραμονεύουν κορίτσια με μεγάλα μάτια και αγόρια που μοιάζει να δραπέτευσαν από τους πίνακες του Μαρκ Ράιντεν. Υπογράφουν οι Κατερίνα Χαϊδουλού και ο Νίκος Σίσκος, ζωγράφοι νέας γενιάς που ξέρουν να τιμούν από Pierre et Gilles έως Πινόκιο και pulp movies. Στην γκαλερί Artis Causa (Μητροπόλεως 97).
Έργο της Κατερίνας Χαδουλού, από την έκθεση «Παραμύθια με όνομα» στην γκαλερί Artis Causa.
Η Βέρμαχτ στον Βαρδάρη, η Κομαντατούρ στην Αγίας Σοφίας, ναζίδες στην Καμάρα και προπαγάνδα στα εναπομείναντα ανοιχτά λαϊκά σινεμά. Μια σπάνια έκθεση φωτογραφίας με ασπρόμαυρα ενσταντανέ και σπάνιες εικόνες από τη Θεσσαλονίκη της Κατοχής σε περιμένει στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού («Στο περιθώριο του πολέμου: η Θεσσαλονίκη της Κατοχής», Λεωφόρος Στρατού 2). Πρόκειται για την ανεκτίμητη συλλογή του Βύρωνα Μήτου, αποκτηθείσα από Γερμανό στρατιωτικό που περισυνέλεξε υλικό, διασώζοντας έτσι πολύτιμες μνήμες. Και μετά βουρ για το Μουσείο Ύδρευσης, όπου το φλασμπάκ θα σε πάει ακόμα πιο πίσω: η κοσμόπολη του 1900, ήτοι Θεσσαλονίκη όλων των φυλών και γειτονιές χωρίς σύνορα, καθώς χάρτες και καρτ ποστάλ καταγράφουν τον παλμό μια πόλης γεμάτης προπολεμικά καφέ, πλανόδιους πωλητές πάγου ή παγωτού, τουρκικά κουρεία, Αρμένους οργανοπαίκτες κι όλη την ομορφιά μιας αστικής γεωγραφίας πριν τη διαλύσει ο μεσοπόλεμος («Θεσσαλονίκη 1900», 28ης Οκτωβρίου 19, στάση Φιξ).
Από την έκθεση «Στο περιθώριο του πολέμου: Η Θεσσαλονίκη της Κατοχής (1941-1944) μέσα από τη φωτογραφική συλλογή Βύρωνα Μήτου», στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού
Από την έκθεση «Η Θεσσαλονίκη του 1900 μέσα από κάρτες και εικόνες», στο Μουσείο Ύδρευσης
Kled Moné. Δαιμόνιος παραγωγός και remixer που είτε εντιτάρει το «Blue Monday» των New Order χρησιμοποιώντας τα φωνητικά του Stephan των Big Sleep, είτε το «Ready or Not» των Fugges, γράφει την ιστορία του νέου τοπικού-παγκόσμιου ήχου. Αλλά και συνθέτης γκράντε, ειδικά στο δικό του «They are Everywhere», ο ήχος σήμα κατατεθέν του ακούγεται πλέον παντού. Free listening στο soundcloud.com/Kled Mone και ζήτα τη φιλία του στο fb, ω, ναι, είναι τούτο το παιδί η απόλυτη γκρουβ αρμάδα της Θεσσαλονίκης.
Ο μουσικός παραγωγός Kled Moné (φωτογραφία: Sylia K.)
Fly 104. Έκλεισε ήδη ένα μήνα εκπομπών και το ραδιόφωνο της πόλης δεν είναι πλέον το ίδιο. Με απόλυτα ηλεκτρονική μουσική σφραγίδα και με σημαία-κόνσεπτ στιλ και ζωής το «Radio Days» του Fred Falke feat. Shotgun Kelly, ο σταθμός που παίζουν τα πιο ζόρικα παιδιά της πόλης (Κόγιας, Βλαχοπούλου, Σταυρουλάκης, Σκαράκης, Κορδιάος και σία) είναι το cool as fuck της «φτωχομάνας», αυτής που βγάζει τα καλύτερα ηλεκτροπαιδιά.
Fly 104: η τελευταία ραδιοφωνική τρέλα του Αντώνη Κανάκη που την ακούει όλη η Θεσσαλονίκη.
«Hostel 9», και τα μυαλά στη νέα cocktail culture, το μάτι στον ορίζοντα, τα αυτιά στον Cockney Lama που γκρουβάρει μαγικά και Eastλονδρέζικα, και να η νέα είσοδος. Ειδικά μετά το τέλος της ταινίας, μιας και απέχει μια ανάσα από τις αίθουσες του φεστιβάλ, αυτό είναι το νέο στέκι της πόλης, όπου speed fingerfood, καφεΐνη, κλάμπινγκ, all day θέα και all night ρυθμός φτιάχνουν ήλιους και βασιλέματα γεμάτα συγκινήσεις. Στη Λεωφόρο Νίκης 9.
«Hostel 9»: Το κοκτέιλ τους Tango Aquatico είναι η τελευταία τρέλα της πόλης
«High School pizza bar». Ποπ pastas, κουλ πίτσες, απίστευτα «πρώτα», όπως το κανταΐφι τυλιχτέν με τύρο ροκφόρ, και μακράν η καλύτερη καρμπονάρα αυθέντικα με φόντο τον Όλυμπο και τη θάλασσα. Μια μεγαλειώδης κουζίνα ζυμαρικών, ένα urban class περιβάλλον, μια συνεχής πάρτι αίσθηση, εφόσον μουσική και γεύση πάνε πακέτο, και ένα χρυσό τιπ: αν σε βγάλει ο δρόμος για φαγητό ή ποτό, στοίχημα «σε» πάω πως δεν θα αποθεώσεις μόνο τον σεφ μα και τον dj Loui, που μακράν τον θεωρώ ως τον πιο γνήσιο lounger της πόλης. Στη Λεωφόρο Νίκης 9.
«High School Pizza Bar»: Η πιο Ιταλιάνα θεσσαλονικιώτικη caprese.
Gourmet και μπερεκέτ! Μια γρήγορη τουρ στις κουζίνες και τα κατσαρολικά της Θεσσαλονίκης, που το κρατούν ζεστό, αληθινό, υπέρτατα γευστικό και φαντασμαγορικό, μιας και... Σαλόνικα είσαι και κάθε μέρα στο κουτάλι τους και το πιρούνι τους υμνούνται η ζωή και η απόλαυση. Άρα δοκιμάζεις και τεστάρεις: το Animal burger μετά κοκτέιλ του «Be*» στη γωνία Μητροπόλεως και Καλαποθάκη, γιατί σαν την Αμερική και αυτό δεν έχει! Το Κλέφτικο αλλά και τη γιαουρτλού του «Ofto, the Stolen Lamb», στην πλατεία Ναυαρίνου, ενός απόλυτα παραδοσιακού ως προς τον τρόπο παρασκευής και φουρνίσματος του αρνιού εστιατορίου. Το σουτζουκάκι της «Διάβασης», Παύλου Μελά 13, με γαρνίρ την καλύτερη ρωσική σαλάτα της Θεσσαλονίκης και όλον, ναι, όλον τον κατάλογο της «Μασσαλίας». Όλον, ρε παιδί μου, δεν υπάρχει μέτριο, παρά μόνο παραληρηματικά πιάτα σε αυτό το εστιατόριο, γωνία Μανουσογιαννάκη 6 και Φιλικής Εταιρείας. Και εύφημος μνεία στον «Κήπο του Θερμαϊκού», πάρκο Ντορέ, που μεζεδάδικο σαν αυτό δεν έχουν τα πέριξ, προτείνω καραμελωμένη φάβα, τηγανιά και τσιπουράκι Τσιλιλή, για να φύγεις σαν Μπρους Λι.
«Μασσαλία»: Το εστιατόριο που, όταν λέμε «όλον τον κατάλογο», υπακούς και παραγγέλνεις όλον τον κατάλογο!
Ποτόκ-ποτόκ, ποιος είναι; Α, για ποτά και μουσικάρες. Έχουμε και λέμε: στην «Pastaflora» της Ζεύξιδος, στέκι ευγενές και σινεφίλ και ιστορικό μα και φρέσκο σαν τσάι μανταρίνι. Στον «Θερμαϊκό» της παραλίας, που συνεχίζει να θυμίζει, επιμένει να θυμίζει, τι πάει να πει μπάρα με άποψη και κουλτούρα στη μουσική. Στο «On the Road» της Λεωφόρου Νίκης με θέα το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης, και τυχεροί, αν ο ιδιοκτήτης του, ο περίφημος «Πρίγκιπας», είναι εκεί και ανταλλάξετε know how για ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα. Στο «Bor de l’eau» της Εγνατίας, στέκι ανήσυχο και κομψό, με μουσικάρες, αν τρακάρετε να παίζει ο Wicked ή η Νάντια, και φυσικά στην «Εφημερίδα Skg», στον πεζόδρομο της Φιλικής Εταιρείας: βερολινέζικο combo από πλευράς ήχου και αλητήριας street culture διακόσμησης και συνεύρεση των πιο ωραίων παιδιών.
«Εφημερίδα SKG»: Το πιο Berlin culture & urban καφέ-μπαρ της Θεσσαλονίκης
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
12°
