Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να αντιληφθεί κανείς τα προχθεσινά συνταγματικά και κοινοβουλευτικά έκτροπα στη Βουλή. Από το να τα θεωρήσει με μια μεγάλη δόση κυνισμού «business as usual» (το άκουσα κι αυτό!) μέχρι να αισθανθεί ντροπή και απογοήτευση από το επίπεδο της αντιπαράθεσης. Προσωπικώς, δεν ξέρω πότε αισθάνθηκα χειρότερα: Όταν είδα τη δεύτερη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου να έρχεται σε διάστημα ενός μηνός από την «πρώτη-φορά-αριστερά» κυβέρνηση ή όταν άκουγα τα ουρλιαχτά, τις ύβρεις και τις εκδηλώσεις των βουλευτών-χούλιγκαν που συμμετείχαν στο show της πρωινής συνεδρίασης. Σίγουρα, αισθάνθηκα ντροπή όταν άκουσα ότι όλη αυτή η σκηνή εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μαθητών. Υποθέτω ότι η επόμενη επίσκεψη τους στο γήπεδο δεν θα τους ξαφνιάσει.
Η δική μου αντίληψη είναι, ωστόσο, διαφορετική. Θεωρώ ότι τέτοιου τύπου ανομική συμπεριφορά δεν μπορεί να εκδηλωθεί εκεί όπου υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες στην οργάνωση και λειτουργία της Πολιτείας. Της Πολιτείας που δεν είναι οργανωμένη μόνο γύρω από την κυβέρνηση –και τον πρωθυπουργό– και λειτουργεί χωρίς αντίβαρα. Οι δικλείδες ασφαλείας μπορεί να είναι λειτουργικές και οργανωτικές. Εν προκειμένω, η δική μας πολιτειακή τάξη χρειάζεται αντίβαρα παρόμοια με εκείνα που διαθέτουν κι άλλες χώρες που δοκιμάστηκαν σκληρά από κρίσεις, εκτροπές και περιπέτειες. Το δεύτερο νομοθετικό σώμα/Γερουσία και το Συνταγματικό Δικαστήριο είναι τα πιο γνωστά απ’ αυτά.
Για να προλάβω τις αντιδράσεις εκείνων που θα σπεύσουν να με επικρίνουν ως δομο-λάγνο, πρέπει να δεχτώ ότι «στα χαρτιά» υπάρχουν και σήμερα αντίβαρα αλλά δεν λειτουργούν. Για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπρούσε να αρνηθεί να υπογράψει τις αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου οι οποίες το μόνο που δεν κάνουν είναι να νομοθετούν. Απλά χαρίζουν πρόστιμα ή «βάζουν χέρι» κατά το κοινώς λεγόμενο στα διαθέσιμα. Αλλά δεν το έκανε. Το ΣτΕ θα μπορύσε επίσης να αμφισβητήσει τις ειδικές και εξαιρετικές περιστάσεις που επικαλείται ο συντάκτης των ΠΝΠ. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει.
Εντέλει, η ευθύνη της παραβίασης του Συντάγματος ανήκει στην κυβέρνηση.
Η πρόταση, όμως, των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για να εκσυγχρονιστεί το σύστημα λήψης δημόσιων αποφάσεων ανήκει στην αντιπολίτευση. Κι από το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης εκείνο που έχει σημαία του τις μεταρρυθμίσεις είναι το Ποτάμι. Και είναι, ακριβώς, το Ποτάμι που πρότεινε και επέμεινε για την συνταγματική αναθεώρηση προ των τελευταίων εκλογών με συγκεκριμένες προτάσεις. Και είναι, πάλι, το Ποτάμι που πρότεινε συγκεκριμένα μέτρα για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης ώστε να μη φθάνουν στο υψηλότερο επίπεδο «σκουπίδια» που θα έπρεπε να είχαν αποβληθεί πολύ νωρίτερα.
Καλώ, λοιπόν, όλους εκείνους που πιστεύουν ότι οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν τη βασιλική οδό εξόδου όχι απλώς από την κακοδιοίκηση αλλά και από τη διαφαινόμενη διολίσθηση σ’ έναν αυταρχικό κρατισμό, να πυκνώσουν τις τάξεις μας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
