Μικρό διάλειμμα σήμερα από τα «δικά μας», από την κρίση και τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, και σύντομο ταξίδι (μήπως «απόδραση», κατά το μιντιακό κλισέ;) στην κοντινή Κύπρο αλλά και στη μακρινή Βόρεια Κορέα.
Εξανέστησαν δεξιοί και αριστεροί «εθνοπατριώτες» για τις δηλώσεις του Χριστόφια στα Ηνωμένα Έθνη. Μάλιστα, το κόμμα του μακεδονομάχου Σαμαρά εξέδωσε και επίσημη ανακοίνωση για να καταδικάσει ως «αδιανόητες» και «ασυγχώρητες» τις δηλώσεις του προέδρου της Κύπρου. Τι είπε, λοιπόν, ο Χριστόφιας; Τίποτε περισσότερο από το αυτόδηλο: «Η ανάμειξη των εγγυητριών δυνάμεων έπαιξε, δυστυχώς, αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κύπρο. Οι λεγόμενες μητέρες-πατρίδες στην ουσία εισέβαλαν και οι δύο». Εν ολίγοις, η Ελλάδα και η Τουρκία επιχείρησαν, καθεμιά με τον τρόπο της, να καταλύσουν ή να περιορίσουν την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία (υποτίθεται πως) είχαν εγγυηθεί. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς είχε πει και ο Μακάριος το 1974 για το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας, επίσης στα Ηνωμένα Έθνη: «Ήτο μια εισβολή η οποία παρεβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου». Αν, λοιπόν, θέλαμε να πούμε τα πράγματα απολύτως με το όνομά τους, θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε πόσο λερωμένη είναι και η δική μας φωλιά (εκτός από την τουρκική) σε ό,τι αφορά την Κύπρο. Και όχι μόνο για το 1974, αλλά και για παλαιότερα, όπως, για παράδειγμα, όταν τα λεβεντόπαιδα του Γρίβα και άλλοι «εθνοπατριώτες» έδειξαν εμπράκτως τις προθέσεις τους να «μειώσουν δραστικά», ή να περιορίσουν σε θυλάκους, τον τουρκοκυπριακό πληθυσμό – η εισβολή της Τουρκίας αποφεύχθηκε τότε στο παρά πέντε.
Στη Βόρεια Κορέα τώρα, βασιλεύει ως γνωστόν η οικογένεια Κιμ, της οποίας γενάρχης υπήρξε ο Κιμ-Ιλ-Σουνγκ, από τα αγαπημένα παιδιά του πατερούλη Στάλιν. Μοναδικό μέλημα της οικογένειας είναι να φροντίζει ώστε να παραμένει αλώβητη η απόλυτη εξουσία της. Έτσι, ο νέος διάδοχος ονομάστηκε πρόσφατα στρατηγός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στα 28 μόλις χρόνια του. Γιατί; Γιατί έτσι ήθελε ο πατέρας του, ρε. Λογαριασμό θα μας/σας/τους δώσει; Εδώ μιλάμε για σοσιαλισμό στο ανώτατο στάδιο, όχι παίξε-γέλασε. Μάλιστα, το κόμμα που «κυβερνά» τη Βόρεια Κορέα ονομάζεται Κόμμα των Εργατών (sic). Το ότι είναι, βέβαια, και το μοναδικό κόμμα της χώρας δεν χρειάζεται καν να διευκρινιστεί. Σιγά μην πέσουν οι Κιμ, όπως εμείς, στην παγίδα, στην «αστική αυταπάτη» των εκλογών, του πολυκομματισμού και των ατομικών δικαιωμάτων.
«Σοσιαλισμός», λοιπόν, αποκαλείται η πιο απόλυτη σύνθλιψη της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας, σε συνδυασμό με την πιο απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση (σε 2 εκατομμύρια υπολογίζονται οι νεκροί του λιμού στη Βόρεια Κορέα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990). Ανθρώπινα πιόνια παρελαύνουν στην Πιονγκ-Γιανγκ με το βήμα της χήνας, υποταγμένα (θέλοντας και μη) στα κελεύσματα και στα παιχνίδια εξουσίας της «σοσιαλιστικής δυναστείας». Σε μια άλλη εικόνα, εξάλλου, σύνεδροι που έχουν κατέβει μόλις από το τρένο οδηγούνται αγεληδόν στο χώρο του συνεδρίου του κόμματος, όπου σαν ρομπότ, εν μέσω ζητωκραυγών (όποιος θέλει ας μη χειροκροτήσει…), θα επικυρώσουν τις προειλημμένες αποφάσεις του μονάρχη Κιμ-Γιονγκ-Ιλ.
Α, ρε κατακαημένοι πατέρες του Διαφωτισμού, και σεις γεννήτορες της Αριστεράς! Πού να το φανταζόσασταν μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η σκύλευση και ο διασυρμός όρων και εννοιών όπως ο «σοσιαλισμός» και η «εργατική δημοκρατία»; Εσείς, που μιλούσατε για την άνθηση της προσωπικότητας του ατόμου, για τη χειραφέτησή του από το σκοταδισμό και τον ολοκληρωτισμό, σε όλες τις εκδοχές τους και τις εκφάνσεις τους.
Α ναι, και κάτι ακόμα. Μήπως αυτά συμβαίνουν μόνο στην εξωτική Ανατολή; Μπα. Τα παραδείγματα καθεστώτων όπως εκείνα του Χότζα και του Τσαουσέσκου δείχνουν ότι και στη γειτονιά μας τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι στο Κιμιστάν. Είτε μιλάμε για την εξαθλίωση του πληθυσμού, είτε για την πιο απόλυτη ανελευθερία και την πιο αμείλικτη καταστολή.
11°
