Όταν ο Ανδρουλάκης αντιγράφει την Παπαρήγα

Τελικά στο ΠΑΣΟΚ φλερτάρουν με τον βουδισμό – δεν εξηγείται αλλιώς. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν πως όλοι έχουμε μια δεύτερη ζωή, πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε ως κάτι διαφορετικό. Tα στελέχη του, για παράδειγμα, έφτασαν στο χείλος της καταστροφής ως ΠΑΣΟΚ, καθώς σήκωσαν το βάρος του πρώτου και πιο δύσκολου μνημονίου. Και τώρα επιστρέφουν ξανά στην πολιτική ζωή ως στελέχη του ΚΚΕ.

Νομίζετε ότι πρόκειται για υπερβολές; Καθόλου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, για παράδειγμα, μας εξήγησε ότι οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους επειδή τους κλείνουν τα σπίτια. Δεν θέλησε να μας πει ότι αυτό το είχε πει πρώτη η Αλέκα Παπαρήγα το 2010. Ναι, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου καλούσε τους αγρότες να ανοίξουν τους δρόμους και να προσέλθουν σε διάλογο. Μετά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, λοιπόν, και Αλέκα Παπαρήγα. Αναρωτιέται κανείς ως πού θα φτάσουν.

Πάντως, αν κρίνουμε από τη συμπεριφορά βουλευτών του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκφράζει ένα γενικότερο πνεύμα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Την κυρία Αποστολάκη, για παράδειγμα, υπουργό στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία θεώρησε «ερώτηση-παγίδα» το αν συμφωνεί με τους κλειστούς δρόμους! Το επόμενο βήμα, φαντάζομαι, θα είναι να υπαγορεύει στους δημοσιογράφους ποιες είναι οι σωστές ερωτήσεις. Και να κάνει παρέα, βέβαια, με τον κύριο Φάμελλο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος οδήγησε τον διευθυντή της «Αυγής» σε παραίτηση επειδή δεν του άρεσε ο τίτλος της εφημερίδας για τον Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός, πάντως, με την «Ιθάκη» του φαίνεται πως είναι το κλειδί της αναστάτωσης. Και στον μεν ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους: μια θέση στον εξώστη και πολύ τους είναι. Αυτά παθαίνεις όταν είσαι ετερόφωτος· υποθηκεύεις και την αξιοπρέπειά σου.

Στο ΠΑΣΟΚ το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Έχει να κάνει με τη στρατηγική του κόμματος. Με δυο λόγια: ο στόχος είναι να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Για να το πετύχει όμως αυτό, πρέπει πρώτα να επικρατήσει στην αναμέτρηση με τον Τσίπρα για το ποιος θα είναι ο κύριος εκφραστής της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης. Η επιλογή που έχει κάνει είναι η στροφή προς τα αριστερά. Να υπερισχύσει δηλαδή στον αγώνα για τα ντεσιμπέλ. Κάνει πολλές ενδιαφέρουσες επιμέρους προτάσεις για θέματα όπως το κυκλοφοριακό ή την κοινωνική κατοικία. Το πολιτικό του στίγμα, ωστόσο, το δίνουν οι τοποθετήσεις στη συγκυρία, η υπερβολή στην κριτική και η άκριτη υποστήριξη σε κάθε αίτημα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επικοινωνιολόγος για να καταλάβει ότι πρόκειται για μια συνταγή αποτυχίας. Αντιστρατεύεται το πολιτικό DNA και το συγκριτικό πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ. Ότι είναι, δηλαδή, ένα κόμμα εξουσίας το οποίο μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.

Ο Ανδρουλάκης θα έπρεπε να αναζητήσει τους καλύτερους, να φτιάξει μια ισχυρή ομάδα για το αύριο ή, καλύτερα, για να υπάρξει αύριο

Το πρόβλημα έχει γίνει οξύτερο με την επανεμφάνιση Τσίπρα. Όχι μόνο επειδή ο πρώην πρωθυπουργός είναι επικοινωνιακά ένα επίπεδο πάνω από τον Ανδρουλάκη, αλλά και επειδή έχει το μεγάλο πλεονέκτημα της κυβερνητικής εμπειρίας. Αρέσει δεν αρέσει, όποια μπαγκάζια αναξιοπιστίας κι αν κουβαλά, έχει μεγαλύτερο ειδικό πολιτικό βάρος. Το παράδοξο είναι ότι, όσο το ΠΑΣΟΚ τού επιτίθεται προσωπικά, τόσο περισσότερο ενισχύει τον ισχυρισμό του ότι αποτελεί τον βασικό αντίπαλο του Μητσοτάκη. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη το τέλος για τον κ. Ανδρουλάκη, αρκεί να αναγνωρίσει τις αδυναμίες του. Να εγκαταλείψει τις δημαγωγικές κορόνες και να ενισχύσει το κυβερνητικό προφίλ του κόμματος. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να αναγνωρίσει και την ανάγκη δημιουργίας μιας οιονεί κυβερνητικής ομάδας που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις με την κυβέρνηση. Να καλύψει έτσι το προσωπικό του επικοινωνιακό και πολιτικό έλλειμμα αλλά και να ενισχύσει την αξιοπιστία του κόμματος. Να πείσει ότι έχει τα στελέχη μιας αποτελεσματικής αυριανής κυβέρνησης.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Ανδρουλάκης: Εάν είχα κάνει τη ζημιά που έχουν κάνει Μητσοτάκης - Τσίπρας, δεν θα μπορούσα να πιω καφέ στο Σύνταγμα

Newsroom 27.11.2025, 14:19

Για την ώρα, το ΠΑΣΟΚ κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Οι βασικοί διεκδικητές της ηγεσίας έχουν ακροβολιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ομφαλοσκοπούν παρακολουθώντας αν θα «κινηθεί η βελόνα» και δεν χάνουν ευκαιρία ν’ αφήσουν αιχμές για τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους. Ακόμα κι αν κατάφερναν να τα βρουν, ωστόσο, το πρόβλημα δεν θα λυνόταν. Όποιος στοιχειωδώς βλέπει την πραγματικότητα κατανοεί ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της κυβέρνησης είναι η οικονομία. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, δεν έχει ούτε ένα στέλεχος που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί εκεί με τον κ. Χατζηδάκη ή τον κ. Πιερρακάκη. Πόσο μάλλον να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη θέση για ζητήματα όπως το χρέος, τα ελλείμματα και η ανάπτυξη, πέρα δηλαδή από την προσφιλή παροχολογία. Το ίδιο θα μπορούσε να υποστηριχθεί και για άλλους τομείς, ιδίως όπου –τι ειρωνεία!– οι υπουργοί προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ.

Όταν στη δεκαετία του ’90 ο Κώστας Καραμανλής αντιμετώπιζε ανάλογο πρόβλημα, επιστράτευσε τον Γιώργο Αλογοσκούφη. Ένα πρόσωπο εκτός πολιτικής, το οποίο είχε τη φήμη του καλύτερου οικονομολόγου στα μακροοικονομικά. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει σήμερα και ο κ. Ανδρουλάκης. Να αναζητήσει στην κοινωνία τους καλύτερους, να φτιάξει μια ισχυρή ομάδα για το αύριο ή, καλύτερα, για να υπάρξει αύριο. Αντ’ αυτού περιβάλλεται σχεδόν αποκλειστικά από μετριότητες. Στελέχη με παλαιοκομματικό, απλουστευτικό λόγο κατάλληλο μόνο για τα πρωινάδικα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι το κάνει επειδή έτσι αισθάνεται πιο άνετα. Θέλει τους δικούς του, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Κινδυνεύει έτσι να κάνει ξανά το ΠΑΣΟΚ κομπάρσο στον χώρο της κεντροαριστεράς. Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι.