Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την αντίδραση της κυβέρνησης για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Τελικά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη το οποίο θα συνεχίσει να λειτουργεί και ως μνημείο του δυστυχήματος των Τεμπών. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ο οποίος διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σβήσει τα ονόματα των θυμάτων του δυστυχήματος κι αυτό «για να μην έρθουν οι γνωστοί άγνωστοι προβοκάτορες αλληλέγγυοι οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον πόνο των συγγενών και δημιουργηθεί ακόμα μια ένταση»
Δεν ξέρω πόσο καλό είναι για μια κυβέρνηση να καθορίζει τη στάση της με βάση προβοκάτορες γνωστούς αγνώστους και πολύ περισσότερο να το ομολογεί (είναι βέβαια οπωσδήποτε ειλικρινές) αλλά νομίζω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον δεν εκπλήσσεται κανείς. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτεία, αρνούμενη πεισματικά (και εντελώς βολικά) να επιβάλει τον νόμο παραδίδεται σε «προβοκάτορες γνωστούς αγνώστους» και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχουμε ένα θέμα που τέθηκε από την ίδια την κυβέρνηση η οποία τώρα ομολογεί (εμμέσως αλλά με σαφήνεια) ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα από όσα ισχυρίστηκε δυο μέρες πριν ότι θα κάνει. Μόνο που και αυτό τελικά δεν είναι και τόσο περίεργο όσο φαίνεται.
Πρώτα από όλα ο τσακωμός για τον Άγνωστο Στρατιώτη ωφελεί την κυβέρνηση που σίγουρα προτιμά ο δημόσιος διάλογος να αφορά κάτι που έχει δύο σοβαρά πλεονεκτήματα: α) δεν έχει ουσιαστικά καμία πρακτική σημασία και είναι εντελώς άσχετο με τα προβλήματα της καθημερινότητας και β) η θέση της σε αυτό όχι μόνο συσπειρώνει τους ψηφοφόρους της αλλά ταυτίζεται και με τις απόψεις πολλών περισσότερων. Αν δε σε αυτά προσθέσετε και την προσπάθεια να πάψει ο Νικόλας ο Δένδιας να βγάζει την ουρά του απ’ έξω μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί η κυβέρνηση πυροδότησε μια τέτοια συζήτηση ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν έχει κανέναν σκοπό να κάνει τίποτα για το θέμα (ναι, φυσικά δεν αποκλείω και την πιθανότητα να τα έκανε όλα στην τύχη).
Θυμίζω ότι μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός λίγους μήνες πριν (και μετά τη μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη) έτρεξε να υποκλιθεί στα ονόματα των νεκρών των Τεμπών που έχουν γραφτεί στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και είναι το επίκεντρο της μετατροπής του χώρου του μνημείου σε χώρο αντιπολιτευτικού φεστιβάλ. Θα μου πείτε, τότε ο άνεμος φύσαγε έτσι, τώρα φυσάει λίγο διαφορετικά (πέφτει και η Ζωή), αύριο θα φυσάει κάπως αλλιώς… τουλάχιστον κατάφερε να μεταθέσει τις συζητήσεις για την καθημερινότητα και έκανε μια απόπειρα να υποχρεωθεί ο Δένδιας να πάρει θέση. Και μπράβο του.
