Μια όπως μπαίνεις και μια όπως βγαίνεις. Το αυτό ισχύει και για την πρόεδρο της Βουλής, η οποία πολύ πριν αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της Χρυσής Αυγής (σκηνοθέτα, το βίντεο), κατά την προεκλογική περίοδο του 2012 έκανε το ντεμπούτο της σε κανάλια που παλιά τα λέγαμε trash, παρέα με παγανά του δημόσιου χώρου, κακοφωτισμένη, στριμωγμένη και ολόιδια. Με τον μπαμπά ή με τη μαμά;
Τα γονίδια, ως γνωστόν, κάνουν τα δικά τους δυσανάγνωστα ντιλ αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το έθεσε λίγο αργότερα ο Θοδωρής Μαργαρίτης της ΔΗΜΑΡ, εαν δεν με απατά η μνήμη μου, όταν της ζήτησε σημάδια του κορμιού, δηλαδή μια ελάχιστη αποδειξη ότι δεν ήρθε σαν τηλεκατευθυνόμενο drone αλλά ότι συμμετείχε στην ψυχοφθόρα ρουτίνα της Αριστεράς. Δυστυχώς, βρέθηκαν μόνον κάτι πανάκριβες σπουδές σε αμερικάνικα πανεπιστήμια οι οποίες την καθιέρωσαν ως δικηγοράντζα ολκής με αποκορύφωμα τη γνωστή υπέρ βιαστών συνηγορία που την πήρε κατόπιν ο αγαπημένος σκιτσογράφος Χαντζόπουλος, την έκανε pole dancing και ντίλι ντίλι ντίλι που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι το βράδυ στο καντήλι.
Η μιντιακή επέλαση της Ζωής δεν είναι προϊον τύχης. Χωρίς να πατησει ποτέ το πόδι της στην άσφαλτο, χωρίς την παραμικρή συνάφεια με την πλέμπα που εκείνη την εποχή ήταν προνομιακός συνομιλητής των συριζαίων, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έφτιαξε την πολιτική της καριέρα πατώντας από μοκέτα σε μοκέτα, στους κλιματισμένους χώρους των media και στις μπουαζερί του ελληνικού κοινοβουλίου.
Με αυτό το authority χαρακτήρισε δημοσίως «κυρία» τον Νικήτα Κακλαμάνη της ΝΔ αλλά τότε η ελληνική κοινωνία διψούσε, βλέπεις, για γυναίκες πολιτικούς με το θάρρος της γνώμης τους.
Σας χρωστάω όμως μια απάντηση και για την άλλη πόρτα της Ζωής, όχι έτσι όπως την περιγράφει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου αλλά έτσι όπως το πάει φιρί-φιρί η ίδια. Δεν ξέρω αν απέξω θα την περιμένει o Καιάδας κι αν η Ζαρούλια με την Ουρανία την πλακώσουν στα φιλιά. Καμιά παθολογία δεν πάει χαμένη σε αυτή τη χώρα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το κόμμα της δεν βλέπει την ώρα να την ξεφορτωθεί γιατί εντωμεταξύ, από τo εξωτερικό κουλουάρ, σπριντάρει κι ένα άλλο κορίτσι, ξανθό, λαϊκό και πολύ τσίφτικο.
Τη λένε Ρένα και δεν προσέρχεται ποτέ ακάλεστη σε δίκες όπως της Κανελλη με τον Κασιδιάρη παρά ξεροσταλιάζει έξω από τα δικαστήρια για να χαϊδέψει το μαγουλάκι του Βαξεβάνη, χοροστατούντων των τηλεοπτικών συνεργείων.
Το κορίτσι του λούνα-παρκ. Να μια ταινία που θα βλέπει και θα ξαναβλέπει ο Τσίπρας όταν δεν θα έχει πια τίποτα καλύτερο να κάνει.
