Το Σάββατο έγραψα στο twitter το εξής: «Μία άλλη λύση θα ήταν να κάνουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με δικά μας λεφτά και να τους στείλουμε στο διάολο». Αν το χιούμορ που κάνεις δεν γίνεται αντιληπτό, το πρόβλημα είναι δικό σου και δικό του, δεν είναι κανενός άλλου. Στάθηκα, λοιπόν, αμήχανος, ανάμεσα σε επευφημίες και αφορισμούς. Κανένας δεν κατάλαβε το αστείο μου. Κάποιοι μου είπαν ότι μπήκα στο σωστό δρόμο. Άλλοι διέκριναν τη θεαματική τροχιά της κωλοτούμπας μου. Αρκετοί έκαναν fav το tweet. Οι τύποι που με ξεφώνισαν ήταν σαφώς λιγότεροι από εκείνους που με πήραν απολύτως στα σοβαρά. Δεν μπορώ να τα βάλω με κανέναν. Οι μεν άκουγαν πάλι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι δε έβλεπαν τη λογική να τρώει μπουνιές στα σχοινιά. Δεν ζούμε όλοι στον ίδιο κόσμο. Χώρο μοιραζόμαστε, όχι πραγματικότητα. Επτά στους δέκα ανθρώπους γύρω σας επιβραβεύουν τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης απέναντι στους εταίρους.
Σήμερα πολλοί περισσότεροι ορκίζονται στα δάκρυα του Αλέξη. Θα ήθελα να είμαι ανάμεσά τους, αλλά, δυστυχώς, αδυνατώ να δω το σχέδιο και να αντιληφθώ την τακτική. Όμως είναι όλα τόσο νωπά, όσο και η εντολή στον Αλέξη. Κλείνω τα μάτια και φέρνω μπροστά μου τον Στρατούλη να κοιτάζει την κάμερα και το χέρι του να ανεβατοκατεβαίνει τονική κλίμακα: «Έχουμε σχέδιο και πρόγραμμα κο-στο-λο-γη-μέ-νο». Θα ήθελα να τον ρωτήσω γιατί το κρατάνε ακόμα κρυφό. Δεν θα μου απαντούσε, μαζεύτηκε μακριά από τα μικρόφωνα. Άλλωστε αρμόδιος είναι ο Γιάνης. Ο Γιάνης έχει το πουκάμισο έξω από το παντελόνι γιατί στην κωλότσεπη είναι ο χάρτης που οδηγεί στο θησαυρό. Ζητάνε χρόνο για να παρουσιάσουν σχέδιο. Και τι στο διάολο έκαναν δύο χρόνια; Αφού έλεγαν ότι είναι έτοιμοι. Μήπως να φύγει ο Ντάισελμπλουμ και να έρθει ο Παπαδάκης, να νιώσουν καλύτερα; Ο Καμπουράκης με τον Οικονομέα; Ο Λυριτζής με τον Οικονόμου; Αν δεν καταθέσουμε προτάσεις στο Eurogroup, μπορούμε να τους δώσουμε βίντεο. Θα έχουν να βλέπουν μέχρι το καλοκαίρι. Μετά θα είμαστε έτοιμοι. Για μπάνια, διάσωση και ανάπτυξη.
Η κοινή γνώμη είναι ευτυχής και υπερήφανη. Ο Βαρουφάκης είναι πια τόσο ψηλά, που φοβάμαι μην καεί μπαίνοντας πάλι στην ατμόσφαιρα. Είμαστε στην καρδιά του χειμώνα, αλλά στο Σύνταγμα έχει άνοιξη. Αν το δεις συναισθηματικά, αφήνεις το χαμόγελο να ανθίσει. Η λογική, όμως, σε χώνει μέσα στις λάσπες. Φοβάμαι ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί δεν είναι η απογοήτευση. Το πολύ να χρεωθεί μερικές δημοσκοπικές μονάδες ο Τσίπρας. Η μεγαλύτερη απειλή από αυτό που συμβαίνει, είναι το φούσκωμα της άλλης, της διαφορετικής πραγματικότητας, εκείνης που πρέπει να ξέρεις ελληνικά για να τη δεις να σκεπάζει την αλήθεια όπως η ομίχλη το φως. Σχεδόν έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της καταιγίδας, η κυρίαρχη αφήγηση υιοθετεί τη διαλεκτική των «αγανακτισμένων». «Αυτό που μας συμβαίνει είναι τεχνητό, δημιουργήθηκε από τους ξένους και από μία ολιγαρχία ντόπιων συμφερόντων. Η χώρα είναι θύμα τοκογλύφων, ενώ Ρώσοι και Αμερικανοί προσφέρουν ώμο να ακουμπήσουμε και λεφτά για να ξοφλήσουμε». Πρέπει να είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην παγκόσμια ιστορία όπου ένας λαός δεν γνωρίζει πού στην πραγματικότητα να αποδόσει τα αίτια των δεινών του. Και είναι βαθιά διχασμένος για αυτό. Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει στους υποστηρικτές της μίας αλήθειας το δικαίωμα να απαιτήσουν το σκασμό από τους άλλους. Και σε γενικές γραμμές το καταφέρνουν, καθώς τα περισσότερα μέσα έχουν τεράστιες οφειλές στις, κρατικές πλέον, τράπεζες. Όποιος διαβάσει με προσοχή αυτά που γράφονται στην κοινωνική δικτύωση θα διαπιστώσει ότι για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας τα πάντα είναι μια διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού. Του άσπρου και του μαύρου. Και όλα μπορούν να διορθωθούν με μια φωνή, με το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι ή, εν ανάγκη, σε κανένα κεφάλι. Είμαστε εμείς και οι άλλοι. Και καλά θα κάνεις να μην είσαι με τους άλλους.
10°
