Είμαι από αυτούς που δεν αισιοδοξούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει κωλοτούμπα. Πριν ακόμα τις προγραμματικές δηλώσεις, οι αρχικές εξαγγελίες στελεχών της νέας κυβέρνησης συνηγορούν σε αυτή την κατεύθυνση: Λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία, η Ελλάδα ήρθε ήδη σε ρήξη με όλους τους εταίρους της στην Ε.Ε. για τη Ρωσία, ενώ υπάρχουν δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι εξετάζεται η πλήρης διαφοροποίηση από την κοινή στάση της Ε.Ε. ως προς τις κυρώσεις στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα την άρση του εμπάργκο στα ελληνικά προϊόντα. Παρά την πρόσκληση Δραγασάκη, η νέα κυβέρνηση άρχισε ήδη να αποθαρρύνει τους επενδυτές, ακυρώνοντας προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις.
Ανακοινώθηκε επίσης η επαναπρόσληψη στο Δημόσιο όσων είχαν απολυθεί με καθεστώς διαθεσιμότητας, καθώς και η άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα και η κατάργηση του νέου διευρυμένου ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων – τα δύο τελευταία μέτρα θα έχουν κόστος σε θέσεις εργασίας.
Δρομολογείται η κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου για την ανώτατη παιδεία και αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες, όπως η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και η ανοχή στους αιώνιους φοιτητές, με ισχύ από φέτος. (Προσέξτε ότι τα περισσότερα μέτρα που συζητήθηκαν οδηγούν είτε σε αύξηση των εξόδων του κράτους είτε σε μείωση των εσόδων του). Τέλος, ετοιμάζονται να αλλάξουν τις διοικήσεις των τραπεζών, ένα βήμα που θα μας φέρει σε σίγουρη σύγκρουση με την ΕΚΤ και το σύνολο των δανειστών.
Με την επιφύλαξη των προγραμματικών δηλώσεων και της εφαρμογής των εξαγγελθέντων στην πράξη, φαίνεται λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει μία αντιευρωπαϊκή, αντιδυτική πολιτική, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Αντί να διορθώσει τον «καπιταλισμό των ημετέρων» (δική μου απόδοση του “crony capitalism”) που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, θα δοκιμάσει με κάθε κόστος ένα σύστημα όπως στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που, παρά τον πλούτο τους σε φυσικές πρώτες ύλες, δεν καταφέρνουν εδώ και δεκαετίες να ανέλθουν στο επίπεδο του πρώτου κόσμου. Όπως στη Βενεζουέλα, τον πρέσβη της οποίας περιέφεραν προεκλογικά ανά την Ελλάδα.
Απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα να υπάρχει μία σοβαρή, ευρωπαϊκή, κεντροδεξιά παράταξη, φιλελεύθερη και με κοινωνική ευαισθησία. Αυτή θα μπορούσε να είναι η ΝΔ, αλλά όχι η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.
Από τα δύο κόμματα που κατ’ εξοχήν ευθύνονται για την κατάντια της Ελλάδας που μας έφερε στην κρίση, μόνο το ΠΑΣΟΚ, ελέω Καστελλόριζου, το πλήρωσε εκλογικά – σχεδόν εκμηδενίστηκε. Η ΝΔ, όμως, στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012 συγκράτησε σε γενικές γραμμές τα ποσοστά της. Αυτό έγινε μόνο και μόνο λόγω της «απειλής» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το χαρτί έπαιξε προεκλογικά και η ίδια η ΝΔ και χιλιάδες πολίτες τη στήριξαν «κλείνοντας τη μύτη τους», για να αποφύγουν το χειρότερο και βρίζοντας για τον ΕΝΦΙΑ, τοφορολογικό στραγγαλισμό των επιχειρήσεων και της μεσαίας τάξης, την υποβάθμιση των ατομικών δικαιωμάτων, την απαράδεκτη προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης, την ξενοφοβία, την άρνηση να αναμετρηθεί με τις συντεχνίες και τις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, και τόσα άλλα.
Αυτή είναι η ΝΔ του κ. Σαμαρά, και γι αυτό ο κ. Σαμαράς και οι περί αυτόν πρέπει να φύγουν. Όχι επειδή απέτυχαν, αλλά για να δώσουν τη δυνατότητα και τον αέρα στο κόμμα να ανασάνει, να ξαναβρεί την ευρωπαϊκή του ταυτότητα, να βαδίσει δίπλα στα άλλα μεγάλα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης. Να επαναπροσελκύσει τους ψηφοφόρους που απομακρύνθηκαν, μερικοί απογοητευμένοι και παραπλανημένοι ότι «δεν έχουν τίποτα να χάσουν».
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από αυτή την ανανέωση, έχει ανάγκη από μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας που δεν θα ψηφίζεται από φόβο για το άλλο αλλά θετικά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει ανάγκη για να ωριμάσει μέσα από την αντιπαράθεση και να γίνει ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα. Η δημοκρατία μας θα γίνει καλύτερη.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
