ΠΑΣΟΚ: Η επόμενη μέρα μετά τις ευρωεκλογές και το σχέδιο για το εγχείρημα της «μεγάλης κεντροαριστεράς».
Όχι ότι ο Ανδρουλάκης είναι άμοιρος ευθυνών για τις χαμηλές πτήσεις του ΠΑΣΟΚ, απέναντι μάλιστα σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που λίγους μόλις μήνες πριν ήταν υπό κατεδάφιση με δυο συντριπτικές ήττες, έναν νέο αρχηγό στην ηγεσία, τρεις διασπάσεις κι ένα συνέδριο-παρωδία.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν πείθει, δεν εμπνέει, διοικεί το κόμμα με κολλητούς και μιλάει ξύλινη γλώσσα της δεκαετίας του 1980 όταν από τότε έχουν γίνει τεκτονικές αλλαγές και στην κοινωνία αλλά και στην πολιτική.
Δεν έχει όμως και τελείως άδικο όταν λέει ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι και την ώρα που συνεχιζόταν η καταμέτρηση, κάποιοι έθεταν θέμα ηγεσίας στα πάνελ και δημοσίως πριν καν πάνε θεσμικά στα όργανα.
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία πως υπάρχει ένα σχέδιο που εξυφαίνεται με τελική στόχευση τη «μεγάλη κεντροαριστερά» και με επικεφαλής, κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Το πότε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα της κεντροαριστεράς δεν είναι ακριβώς σαφές αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ερώτημα.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι κάποιοι το πήραν απόφαση ότι ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να νικηθεί αλλιώς γιατί ακόμα και στα εκλογικά χαμηλά του, παραμένει πρώτο κόμμα με πέμπτη κατά σειρά νίκη, με double score από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με μια εκλογική επίδοση που υπερβαίνει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μαζί.
Η ζωή θα δείξει αν το σχέδιο έχει πιθανότητες επιτυχίας, ένα σχέδιο που για πολλούς και διαφόρους λόγους έχει και την ευλογία μιντιαρχών και ολιγαρχών.
Αν και αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, μεταξύ άλλων γιατί το εγχείρημα μυρίζει από μακριά καιροσκοπισμό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ είχαν τώρα ένα ποσοστό κοντά στο 20%, κανείς δεν θα μίλαγε για συμπόρευση αλλά για «ρεύμα νίκης» αυτού που θα το επιτύγχανε.
Δεύτερον γιατί η συμπόρευση καθ’ εαυτή είναι ομολογία αδυναμίας, φορτίζεται άρα με αρνητικό πρόσημο εξ υπαρχής.
Τρίτον γιατί δεν υπάρχει ένα πρόσωπο κύρους που να μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας, να συνθέσει και να εμπνεύσει.
Τέταρτον γιατί κοινό αφήγημα είτε δεν υπάρχει, είτε αφορά μόνο στο να φύγει ο Μητσοτάκης. Αλλά αυτό καθόλου δεν απαντά στα προβλήματα της χώρας ούτε πείθει το μεσαίο χώρο και τους νοικοκυραίους που είναι συνήθως αυτοί που ορίζουν το νικητή.
Πέμπτον γιατί ο εκλογικός νόμος αποκλείει συνασπισμούς κομμάτων από το μπόνους του νικητή, εκτός φυσικά αν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αυτοδιαλυθούν και συμπράξουν σε νέο κόμμα.
Και έκτον γιατί η όποια συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ αποχαιρετά οριστικά το υπόλοιπο κεντρώο ακροατήριο την ώρα που το μισό τουλάχιστον από αυτό συντάσσεται με τον Μητσοτάκη ήδη από το 2019.
Το εγχείρημα της «μεγάλης κεντροαριστεράς», θα είναι ως εκ τούτου είτε μη ρεαλιστικό, είτε θνησιγενές.
Χώρια που αυτό προϋποθέτει και το να φύγουν από τη μέση εκόντες - άκοντες Ανδρουλάκης και Κασσελάκης πράγμα που είναι μάλλον απίθανο.
Και όπως εξελίσσονται τα πράγματα, πιο πιθανές είναι οι διασπάσεις του χώρου παρά οι συμπορεύσεις και οι συμπράξεις.
Και αν αυτό συμβεί, μια τρίτη θητεία Μητσοτάκη θα είναι περισσότερο πιθανή από ποτέ.
Κατά το κοινώς δηλαδή λεγόμενο, κάποιοι θα πάνε για μαλλί αλλά στο τέλος θα βγουν κουρεμένοι.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
