Το ξεχασμένο grexit επανήλθε στην επικαιρότητα, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων χτυπούν ταβάνι, το χρηματιστήριο γκρεμίζεται. Η ανεργία δεν υποχωρεί, 1,5 εκατ., κυρίως νέοι και γυναίκες, όλοι από τον ιδιωτικό τομέα. Η φορολόγηση έχει χτυπήσει κόκκινο: τα σπίτια δεν «μας τα παίρνουν οι κομμουνιστές» αλλά η υποτίθεται φιλελεύθερη ΝΔ, που έχει δυσφημίσει την ιδεολογία αυτή στην Ελλάδα όσο πουθενά αλλού στον κόσμο (σε αγαστή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ). Το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει, οι απολυμένοι του μετρό επαναπροσλήφθηκαν με διακομματική συμφωνία προεκλογικά. Ο ιδιωτικός τομέας στραγγίζει πληρώνοντας πρόωρες συντάξεις σε μεσήλικες δημοσίους υπαλλήλους και μισθούς στο Δημόσιο που εξακολουθούν να είναι κατά πολύ υψηλότεροι αυτών του ιδιωτικού τομέα - θα αυξηθούν κι άλλο, καθώς οι μειώσεις ακυρώνονται από τα δικαστήρια η μία μετά την άλλη. Ο υπουργός οικονομίας δηλώνει στη Βουλή (23/12) ότι αν δεν πάρουμε την τελευταία δόση εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων, τότε θα αναγκαστεί να πάρει τα λεφτά των τραπεζών!
Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Πριμικήρης, υπεύθυνος του τομέα απόδημου ελληνισμού του ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτήθηκε «τί έχουν να χάσουν 1,5 εκατ. άνεργοι από τη χρεοκοπία» (Extra 3, 4/1), τονίζοντας ότι η στάση πληρωμών σε περίπτωση αδιεξόδου στην «σκληρή διαπραγμάτευση» δεν είναι προσωπική του θέση αλλά επίσημη θέση του κόμματος. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα του απόδημου ελληνισμού δεν επιλέγει χώρες που εφαρμόζουν τις πολιτικές που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν φάνηκε να προβληματίζει καθόλου τον κ. Πριμικήρη.
Πράγματι όμως, πολλοί που έχουν φτάσει σε επίπεδο απόγνωσης, που βλέπουν κάθε μήνα τις υποχρεώσεις να εκτοξεύονται και τα έσοδά τους να μειώνονται ή να εκμηδενίζονται, πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν αν γίνει κυβέρνηση ένα κόμμα που λέει επισήμως ότι προτίθεται να «ακυρώσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους», που θεωρεί το χρεοκοπημένο Δημόσιο «μοχλό ανασυγκρότησης της χώρας», που, κυρίως, θα διαρρήξει τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη και τους λοιπούς εταίρους της στον κόσμο, καθώς προτείνει την «απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, την αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, και την εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» (ψηφισμένες θέσεις του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ). Ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν από ένα μετά-κομμουνιστικό πείραμα, εικοσιπέντε χρόνια μετά την κατάρρευση του τείχους.
Κάνουν λάθος. Η χώρα οικονομικά στέκεται στα πόδια της αποκλειστικά χάρη στη θυσία του ιδιωτικού τομέα και στον εξωτερικό δανεισμό: εξακολουθούμε να έχουμε έλλειμμα στον υποτίθεται ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, καθώς έχει υπολογιστεί η επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα, που όμως δεν είναι διατηρήσιμο έσοδο. Ωστόσο, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, εισοδηματικών περικοπών και άγριας υπερφορολόγησης, η Ελλάδα παραμένει η 40η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, σύμφωνα με την τελευταία κατάταξη της Παγκόσμιας Τράπεζας, με στοιχεία 2013. Πολύ κυνικά σκεπτόμενοι, ο απελπισμένος είναι καλύτερα να βρίσκεται σε μια σχετικά πλούσια χώρα, με συμμάχους και που ανήκει σε ένα ισχυρό σύνολο, παρά σε μία χρεοκοπημένη, απομονωμένη χώρα. Για να αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτός που ανήκει στο φτωχότερο 10% του πληθυσμού των ΗΠΑ, μιας χώρας με τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες, ζει καλύτερα από αυτόν που ανήκει στον εισοδηματικό μέσο όρο της Ρωσίας, μιας αρκετά φτωχότερης χώρας, αν και πλούσιας συγκριτικά με πολλές άλλες και ισχυρής.
Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνονται κάθε μήνα και μάλιστα προκαταβολικά, τα επιδόματα ανεργίας όσων λίγων ανέργων τα δικαιούνται καταβάλλονται στην ώρα τους, οι έστω και μειωμένες συντάξεις πληρώνονται έγκαιρα. Έχουμε και συντηρούμε δημόσιες υποδομές πρώτου κόσμου. Έχουμε ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο. Έχουμε πρόσβαση σε φάρμακα που ακόμα και γειτονικές χώρες δεν έχουν. Το ΕΣΥ απαξιώθηκε, αλλά ο άρρωστος θα βρει περίθαλψη στο δημόσιο νοσοκομείο. Η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων μας είναι δεδομένη (αλλά το παράδειγμα της Κύπρου είναι απόδειξη ότι δεν είναι εγγυημένη, ακόμα και εντός Ε.Ε.). Μπορούμε να επιλέξουμε μέσα από πληθώρα προϊόντων αυτά που θέλουμε στο τραπέζι μας, στο γραφείο μας, στο σπίτι μας, χωρίς να κάνουμε ουρά στο σούπερ μάρκετ και να έχει αλλάξει η τιμή του αγαθού - αν το βρούμε - μέχρι να έρθει η σειρά μας. Έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την προσωπική μας ζωή σε μία (σχετικά...) ελεύθερη οικονομία και να ανταμειφθούμε ανάλογα με την αξία μας. Κι αυτά, ενώ η Ελλάδα παραμένει μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο, ενώ ο λόγος εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα προς τους συνταξιούχους προσεγγίζει το μη βιώσιμο 1 κι ενώ 2,8 εκατ. εργαζόμενοι του παραγωγικού τομέα καλούνται να συντηρήσουν με τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές τους 6,1 εκατ. συνταξιούχους και μη παραγωγικούς καταναλωτές.
Έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τον ρεαλισμό κινδυνολογία, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όλα αυτά θα τα διακινδυνέψουμε, αν πειραματιστούμε με τη χρεοκοπία και μία πολιτική ανεδαφικών υποσχέσεων «χαρίζω οικόπεδα - χαρίζω χρέη», που ο μόνος λόγος που πείθει (;) είναι η απογοήτευση και η απαξίωση της πολύ κακής συγκυβέρνησης. Σε αυτές τις εκλογές το δίλημμα είναι αν θέλουμε να συνεχιστεί η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας ή όχι. Ας ενισχύσουμε, όχι από φόβο ούτε εκβιαζόμενοι, αλλά με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό σε εγρήγορση, τους ανθρώπους εκείνους που εκφράζουν καλύτερα τη δική μας επιλογή: η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, το τελευταίο νήμα που συγκρατεί τους αδίστακτους όλου του πολιτικού φάσματος να λειτουργήσουν εντελώς ανεξέλεγκτα, είναι η πραγματική κόκκινη γραμμή.
*Η Γ.Π. είναι στέλεχος της Δράσης και υποψήφια με το Ποτάμι στην Α' Αθηνών
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
