Και «γαμήλιο δώρο» η βουλευτική έδρα;

«Δεν ήξερα, γλυκούλα μου, ότι θέλεις να γίνεις και βουλευτίνα», φέρεται να απάντησε η Κα Κωνσταντοπούλου σε γυναίκα υποψήφια βουλευτή του κόμματός της, μόλις η τελευταία διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό της από τη λίστα για τις δεύτερες εκλογές, παρ’ ότι πρώτευσε σε ψήφους στην πρώτη φάση των εκλογών.

Τι είχε συμβεί; Το διαβάζουμε σε κείμενο με τον τίτλο «Το κόμμα είμαι Εγώ», που εκφώνησε ο Γιώργος Λιγνός στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ΕΡΑ 1 και δημοσιεύεται στη «Μεταρρύθμιση»:

«Η Κα Κωνσταντοπούλου… άλλαξε όσους και όσες πρώτευσαν στις 29 από 59 εκλογικές περιφέρειες. Ειδικότερα δε, στις μεγάλες περιφέρειες (Αθήνα - Πειραιάς - Θεσσαλονίκη) άλλαξαν οι πρώτοι στις οκτώ από τις δέκα περιπτώσεις.

Από τους ευνοημένους ο σύντροφός της που δημοκρατικότατα ενδέχεται να γίνει βουλευτής χωρίς να έχει πάρει ένα σταυρό αφού πήρε τη θέση της Όλγας Δάλλα, πρώτης με 4.400 σταυρούς στις εκλογές του Μαΐου στον Νότιο Τομέα Αθηνών αλλά στάλθηκε από την αρχηγό στην τρίτη θέση.

Η Χρύσα Διαμαντοπούλου, από πρώτη στον Βόρειο Τομέα Αθηνών, με 4.032 σταυρούς, βρέθηκε στην ένατη θέση

Η Μαργαρίτα Καζάκου, τέως αντιδήμαρχος Περάματος επί οκτώ έτη, με το 65% του συνολικού αριθμού των σταυρών, που πήρε η Πλεύση Ελευθερίας στη Β’ Πειραιώς βρέθηκε στην τρίτη θέση.

Η Αλεξάνδρα Πολυχρονοπούλου, που πρώτευσε στην Περιφέρεια Βοιωτίας, αντικαταστάθηκε από εκείνον που ήλθε τελευταίος στην Φθιώτιδα.

Και άλλες πολλές περιπτώσεις όπου πέταξε στα σκουπίδια τη λαϊκή εντολή».

Τι παρατηρούμε στις παραπάνω περιπτώσεις; Η Κα Κωνσταντοπούλου προσφέρει δώρο στους φίλους της και στους οικείους της, βουλευτικές έδρες... σαν να μοιράζει φρούτα από τον κήπο της. Ωσάν οι έδρες να είναι ιδιοκτησία της!

Με προκλητική μάλιστα δωρεά έδρας στον σύζυγο ή σύντροφό της ως «προγαμιαίο δώρο» ή «προίκα», η οποία αφαιρέθηκε από γυναίκα! 

Με προσφορά άλλης έδρας στον γυμναστή της, την οποία επίσης αφαιρεί πάλι από γυναίκα υποψήφια κ.ο.κ. 

Μέχρι σήμερα επισημάνθηκε η βαρύτατη περιφρόνηση προς τη λαϊκή εντολή που περιέχεται σ’ αυτές τις πράξεις.

Δεν επισημάνθηκε όμως κάτι απεχθέστερο: Η βαθύτατη περιφρόνηση που εκδηλώνει η Κα Κωνσταντοπούλου προς τις γυναίκες.

Τόσο με το γεγονός ότι αντικατέστησε, σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρουμε, τις γυναίκες με άνδρες, όσο και με την εξευτελιστική για κάθε γυναίκα δικαιολογία, που φέρεται να είπε σύμφωνα με γυναίκα θύμα της: «Δεν ήξερα, γλυκούλα μου, ότι θέλεις να γίνεις και βουλευτίνα;»

Βεβαίως ουδείς ποτέ αρχηγός κόμματος τόλμησε μια τέτοια ανοίκεια για τη δημοκρατία πράξη.

Ποτέ επίσης, τουλάχιστον τον τελευταίο αιώνα, δεν αποκλείστηκε ΓΥΝΑΙΚΑ με το χυδαίο επιχείρημα: «…δεν ήξερα, γλυκούλα μου, ότι θέλεις να γίνεις και βουλευτίνα».

Στο «Μανιφέστο», το πιο πολυδιαβασμένο ίσως μετά τις «Γραφές» βιβλίο, ο Μαρξ ορίζει τον αντιδραστικό, ως αυτόν που επιχειρεί όχι να συντηρήσει τα πράγματα ως έχουν –αυτός είναι ο «συντηρητικός»– αλλά ως αυτόν που επιχειρεί «…να γυρίσει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας». 

Μία τέτοια αντιστροφή της ιστορίας ως προς τη μεταχείριση της γυναίκας, υλοποιούν οι συγκεκριμένες πράξεις της Κας Κωνσταντοπούλου αλλά και το ιδεολόγημα της «γλυκούλας» με το οποίο τις επενδύει. Ότι δηλαδή είναι αδιανόητο η γυναίκα να έχει άλλον ρόλο από αυτόν της «γλυκούλας».

Είναι η «ιδεολογία» που εξορίζει τη γυναίκα από την πολιτική κοινότητα.

Και την εγκλείει σε μία οιονεί αρχαία κατάσταση όπου οι γυναίκες και οι δούλοι «…δεν αποτελούν τμήματα της πολιτικής κοινότητας, ανήκουν απλώς στον “οίκον”, δηλαδή σε μια οικογένεια, ένα household, ένα νοικοκυριό, με την έννοια που δίνει σ’ αυτό η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία: μία ενότητα που αφιερώνεται στην αναπαραγωγή της υλικής ζωής και περιλαμβάνει τις γυναίκες, τα παιδιά και τους δούλους», σύμφωνα με την περιγραφή της θέσης της γυναίκας στην αρχαιότητα που δίνει ο Καστοριάδης («Ελληνική Ιδιαιτερότητα», Τόμος Β).

Πρόκειται, δηλαδή, για εχθρικές πράξεις κατά ίδιου του πολιτισμού. Διότι αυτό σημαίνει ο εξευτελισμός της βουλευτικής έδρας που δίνεται μέχρι και σαν γαμήλιο δώρο και η περιφρόνηση της γυναίκας, που χρησιμοποιείται σαν εργαλείο μιας χρήσεως.

Ώσπου η επιχείρηση να μεταμφιεστεί η ακραία αυτή ύβρις σε κάτι άλλο, με «καρδούλες» και «αγαπούλες», δηλαδή ως σαπουνόπερα, αναδεικνύει την πιο σκοτεινή πλευρά της ύβρεως: τη γελοιότητα.