Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την αντιπολιτευτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ενόψει των εκλογών
Η –αχρείαστη αλλά διασκεδαστική– επιβεβαίωση ότι ο Αλέκσης δεν είναι φαν της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η οποία ήρθε με τις πομπώδεις ανακοινώσεις του Ζαππείου (αχ αυτό το Ζάππειο, πόσες ακούσιες επιθεωρήσεις έχει φιλοξενήσει) έκανε πολλούς συμπολίτες να αναρωτιούνται «μα καλά, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει ψηφοφόρους;». Πρόκειται για απορία η οποία ξεκινάει από τη λανθασμένη εντύπωση σύμφωνα με την οποία ο Αλέκσης προσπαθεί να κερδίσει τις εκλογές. Λέω «λανθασμένη» γιατί τίποτα από όσα κάνει ο μπρόεδρος δεν μοιάζει με προσπάθεια διεύρυνσης (που θα δώσει ελπίδες νίκης). Όλα είναι ολοφάνερες προσπάθειες περιχαράκωσης.
Αφού εδώ και εβδομάδες οξύνει το κλίμα σε βαθμό που να γίνεται απωθητικός για οποιονδήποτε δεν συγκινείται από τα επικολυρικά ποστ του συντρόφου Πολάκη, αφού η εκπρόσωπός του πριν από μια εβδομάδα περιέγραψε ως επιρρεπείς σε εκβιασμούς τον πρόεδρο και τα στελέχη του μοναδικού κόμματος στο οποίο θα μπορούσαν να ελπίζουν για κυβερνητική συνεργασία, τώρα κάνει επίδειξη εφηβικού ακτιβισμού και ασέβειας στο κοινοβούλιο και τους θεσμούς του. Δηλαδή κάνει όλα όσα θα έκανε κάποιος που θέλει να διώξει τους πιο μετριοπαθείς, τους «κεντρώους» που λένε, ψηφοφόρους (αυτούς που σε μεγάλο βαθμό κρίνουν τις εκλογικές αναμετρήσεις), κάποιος που θέλει να μείνει χωρίς, τους απολύτως απαραίτητους, συμμάχους.
Προφανώς όλα αυτά ο μπρόεδρος δεν τα κάνει επειδή δεν θα ήθελε να κερδίσει. Τα κάνει επειδή πια έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να κερδίσει και ετοιμάζει την άμυνά του στον αγώνα του να διατηρηθεί στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για εκείνον η νίκη στις εκλογές είναι πια άπιαστο όνειρο και το ζητούμενο είναι να κρατηθεί στην καρέκλα παρά το 4ο σερί κακό αποτέλεσμα.
Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αμυνθείς και να παραμείνεις στην καρεκλά μετά από άλλη μια ήττα; Μα φυσικά το ν’ αρχίσεις τα παραμύθια περί εκτροπής και περί δημοκρατίας που κινδυνεύει προκειμένου να μπορείς την επόμενη ημέρα να αμφισβητήσεις το αποτέλεσμα των εκλογών. Γιατί ενώ η εσωκομματική αμφισβήτηση ενός ηγέτη που πάει από ήττα σε ήττα είναι εύκολη και αυτονόητη, η αμφισβήτηση ενός ηγέτη που ηττήθηκε εξαιτίας της εκτροπής και του παρακράτους είναι μια κάπως πιο δύσκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα σε ένα κόμμα της, χωρίς δημοκρατική παράδοση, κομμουνιστικής αριστεράς. Οι σύντροφοι που θα αμφισβητήσουν τον μπρόεδρο θα γίνουν κομμάτι της εκτροπής, σύμμαχοι του παρακράτους και πιθανότατα υποκύψαντες σε κάποιον εκβιασμό. Θα χρειαστεί να το σκεφτούν δυο και τρεις φορές πριν του ζητήσουν να κάνει το μόνο λογικό για έναν κατά συρροή ηττημένο.
Φυσικά η θυματοποίηση και η αμφισβήτηση του αποτελέσματος γίνονται πιο εύκολα αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να πλησιάσει το 30%, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με γραφικούς ανένδοτους και αναβίωση του ΣΥΡΙΖΑ των αγανακτισμένων της πλατείας, αλλά ο μπρόεδρος δεν έχει και πολλές επιλογές. Η αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος η οποία θα περιορίσει τη δική του αμφισβήτηση δεν μπορεί να έρθει ξαφνικά. Πρέπει να χτιστεί. Πρέπει η δικαιολογία για την ήττα να είναι έτοιμη. Πρέπει να έχει εντυπωθεί ένα «ο αγώνας είναι στημένος» που θα πείσει τους φανατικούς οπαδούς, αυτούς δηλαδή που εσωκομματικώς έχει ανάγκη ο μπρόεδρος. Ο μπρόεδρος που φέρεται σαν να μη θέλει να κερδίσει ακριβώς επειδή έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μη χάσει. Και απλώς θέλει να μειώσει τις απώλειές του. Σαν προπονητής που ξέρει ότι η ομάδα του θα αποκλειστεί και προσπαθεί ο αποκλεισμός να έρθει με ένα αξιοπρεπές σκορ που θα τον κρατήσει στον πάγκο. Και μπράβο του.
ΥΓ 1 - Προφανώς όλα αυτά θυμίζουν Τραμπ και Μπολσονάρου, αλλά Τραμπ και Μπολσονάρου θυμίζει κάθε τι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο μπρόεδρος Αλέκσης είναι από τα πιο χαρακτηριστικά ευρωπαϊκά δείγματα αυτού του «αντισυστημικού» λαϊκισμού που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα.
ΥΓ 2 - Φυσικά υπάρχει πάντα το ισχυρό ενδεχόμενο ο μπρόεδρος να μην έχει τίποτα απολύτως στο μυαλό του. Να μη σκέφτεται τίποτα και απλώς ενστικτωδώς να κάνει το μόνο που ξέρει να κάνει: φασαρία με στόχο τη διατάραξη της κανονικότητας η όποια (όπως επιβεβαίωσε και η συντρόφισσα Αχτσιόγλου) «δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά». Άρα ούτε και για τους ηγέτες της.
20°
