Τριάντα χρόνια μετά από την «παράπλευρη» απώλεια ο αδικοχαμένος Θάνος Αξαρλιάν εξακολουθεί να μας θυμίζει τη φρίκη που σκόρπισε η τρομοκρατία στη χώρα μας. Κι όσο γι’ αυτούς που έχουν κοντή τη μνήμη, φρόντισε να τους τη φρεσκάρει ο επικεφαλής της «17 Νοέμβρη» με άρθρο του - προσπάθεια παρέμβασης στην πολιτική επικαιρότητα που φιλοξένησε η ΕφΣυν τις μέρες της μαύρης επετείου της δολοφονίας του Θάνου. Αν χρειάζονται τέτοια δημοσιεύματα για να αναβαθμισθεί η χώρα στη διεθνή κατάταξη της ελευθεροτυπίας τότε κάποιοι «ρεπόρτερ» έχουν πολύ επικίνδυνη αντίληψη για το επάγγελμά τους.
Ο πρώτος και κύριος λόγος αυτής της επιχειρούμενης παρέμβασης είναι ο ίδιος με εκείνον που χαρακτήρισε και όλες όσες προηγήθηκαν από τη στιγμή που εξαρθρώθηκε η εγκληματική οργάνωση. Να επαναλάβει, δηλαδή, τη «νομιμοποιητική» βάση των δολοφονιών που διαπράχτηκαν στο όνομα της επαναστατικής δικαιοσύνης που δήθεν απονεμήθηκε: «Για όλα ευθύνονται οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ, οι βάσεις και αυτοί που (εξακολουθούν να) σκύβουν υπάκουα το κεφάλι τους». Επαναφέρεται με αυτό τον τρόπο η εικόνα των δολοφόνων με «ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου» όπως είπε από το βήμα της Βουλής κάποιος βουλευτής της Αριστεράς. Εξακολουθούν να είναι επί της ουσίας αμετανόητοι για τις πράξεις τους.
Ο δεύτερος στόχος είναι -ποιος άλλος;- ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Δεν μπορεί να του συγχωρήσει ποτέ ο καθοδηγητής της «17 Νοέμβρη» ότι η κυβέρνηση Σημίτη δημιούργησε, για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, το κλίμα της απομυθοποίησης των στυγνών εγκλημάτων δημιουργώντας τις συνθήκες για την εξάρθρωση της οργάνωσης. Με περισσή θρασύτητα τολμάει στο άρθρο του να κατηγορήσει τον πρώην πρωθυπουργό για δήθεν υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία. Ξεχνάει ότι ο Σημίτης είναι εκείνος που πέτυχε να συνδέσει, στο Ελσίνκι, την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ με την επίλυση του Κυπριακού και των άλλων ελληνοτουρκικών διαφορών. Η ταύτισή του με τους ακραίους οπαδούς της «γαλάζιας πατρίδας» της άλλης πλευράς του Αιγαίου είναι απόλυτη.
Τέλος, ο αμετανόητος τρομοκράτης παίρνει θέση και για τον πόλεμο στην Ουκρανία, συντασσόμενος στο πλευρό του Πούτιν και των απανταχού οπαδών του. Δεν προξενεί εντύπωση η απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας, κάτι που δεν το βλέπουμε για πρώτη φορά όλο αυτό το διάστημα. Η αμυνόμενη Ουκρανία γίνεται επιτιθέμενη με τη στήριξη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και ο επιτιθέμενος Πούτιν εμφανίζεται περικυκλωμένος και αμυνόμενος. Καμιά απολύτως καταδίκη των εγκλημάτων πολέμου και των ομαδικών τάφων σε όλη την Ουκρανία, όπως και καμιά αναφορά σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που φυλακίζει, βασανίζει και δολοφονεί τους αντιπάλους του, τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει ούτε και σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το άρθρο του επικεφαλής της «17 Νοέμβρη» έρχεται να μας θυμίσει, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ότι δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να επιτρέπουμε στη μνήμη μας να εξασθενεί απέναντι σε μια αδίστακτη οργάνωση που επιμένει να στηρίζει τις πράξεις της με τον ίδιο φανατισμό και το ίδιο πάθος. Ας το ξανασκεφτούν, ιδίως όσοι δεν ενοχλήθηκαν όταν μισάνοιγε η πόρτα της αποφυλάκισής τους και εκείνοι επέστρεφαν με θράσος στον τόπο του εγκλήματος, εκεί όπου πριν 30 ακριβώς χρόνια έπεφτε άψυχο το σώμα του Θάνου Αξαρλιάν.
11°
