Και με την υπογραφή της Κας Τουλουπάκη

«Άλλο το εν και έτερον το άλλο», αποφαινόταν ο Μποστ, όταν τα πράγματα μπερδεύονταν.

Αυτή η επισήμανση αρμόζει κυρίως μπροστά στο συνηθισμένο ατόπημα να συγχέεται η «δικανική» με την «ιστορική αλήθεια».

Αφού πρόκειται για δύο απολύτως διαφορετικές και διακριτές κατηγορίες. Και δικαιολογημένα, δεδομένου ότι κάθε μία έχει διαφορετικούς κανόνες «απόδειξης».

Π.χ. ο δικαστής στην τελική του κρίση επί μιας ποινικής υποθέσεως δεν μπορεί να πει «δεν ξέρω τι συνέβη» και να αφήσει στο διηνεκές, μέχρι και τις επόμενες γενιές, εκκρεμή την υπόθεση, όπως κάνει ο ιστορικός όταν κάτι δεν προκύπτει. Θα κρίνει με βάση τα διαθέσιμα εκείνην την στιγμή στοιχεία και θα  εκδώσει απόφαση. Η οποία θα είναι αθωωτική, αν δεν αποδεικνύεται η κατηγορία, με τους θεσμισμένους μάλιστα όρους. Και αυτό θα αποτελεί στο διηνεκές την «δικανική αλήθεια». 

Η «ιστορική αλήθεια» αντίθετα, έχει να κάνει με την αλήθεια των ίδιων γεγονότων, τη «γεγονική αλήθεια», όπως αυτά αναδύονται στον ιστορικό χρόνο.

«Ιστορική αλήθεια» λοιπόν είναι ότι σκάνδαλο Novartis υπήρξε. Ήταν τα τεράστια ποσά που πλήρωσε η χώρα στις πιο τρελές υπερσυνταγογραφήσεις.

«Ιστορική αλήθεια» είναι η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να μη στείλει στη δικαιοσύνη την πραγματική υπόθεση με τις υπερσυνταγογραφήσεις, συγκαλύπτοντας το σκάνδαλο,  επειδή οι εμπλεκόμενοι γιατροί ήταν πολλοί και ψηφίζουν.

«Ιστορική αλήθεια» είναι η συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ για κατασκευή «υποκατάστατων ενόχων» στα πρόσωπα των πολιτικών του αντιπάλων.

«Ιστορική αλήθεια» είναι το γεγονός ότι άλλα από τα θύματα της συνωμοσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμία σχέση με τα φάρμακα και άλλα μείωσαν τη φαρμακευτική δαπάνη.

«Ιστορική αλήθεια» είναι η λυσσώδης αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης από τα θύματά του. Με αιχμή την εκστρατεία οργανωμένου ψεύδους για τα γενόσημα, επειδή συντελούσαν δραστικά στη μείωσή της.

«Ιστορική αλήθεια» είναι η αποτυχία της συνωμοσίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά των αντιπάλων του, επειδή μεσολάβησε ένας απρόβλεπτος - για την αντίληψη του - παράγων: η ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

Η οποία, επειδή δεν υπήρχαν ενδείξεις ούτε καν για άσκηση ποινικής δίωξης κατά των θυμάτων της συνωμοσίας, έθεσε στο αρχείο τις υποθέσεις, στη συντριπτική τους πλειονότητα. Και αυτό δια της Κας Τουλουπάκη.

Τη «δικανική αλήθεια» αντίθετα αποδίδει η κρίση της δικαιοσύνης για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η συγκεκριμένη εισαγγελική λειτουργός την συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να αποφανθεί ότι δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις για άσκηση ποινικής δίωξης και να αρχειοθετήσει τις υποθέσεις κατά των θυμάτων του.

Και η δικαστική κρίση και κατ’ ακολουθίαν η «δικανική αλήθεια» είναι ότι στο στάδιο αυτό, ήτοι μέχρι να αποφανθεί η ίδια ότι δεν υπήρχαν ούτε καν ενδείξεις για άσκηση ποινικής δίωξης, η Κα Τουλουπάκη δεν διέπραξε το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας.

Δεν έχουμε δηλαδή κάποια κρίση που ανατρέπει την ιστορική ή «γεγονική αλήθεια» για την συνωμοσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποινική αξιολόγηση της υπηρεσιακής στάσης της Κας Τουλουπάκη, μέχρι να αποφανθεί για την αθωότητα των θυμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. 

Άλλωστε δεν ήταν αντικείμενο της τελευταίας υπόθεσης η έρευνα της συνωμοσίας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αν η Κα Τουλουπάκη διέπραξε αυτή κάποιο έγκλημα κατά την εκ μέρους της διαχείριση της συνωμοσίας ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι να αποφανθεί και η ίδια με τον δικό της τρόπο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκεύασε φαντάσματα.

Που πάει να πει ότι τόσο η πράξη της συγκάλυψης του πραγματικού σκανδάλου Novartis εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η συνωμοσία που εξύφανε κατά των αντιπάλων του ως υποκατάστατων ενόχων, είναι απολύτως ανεξάρτητα από τη δικανική κρίση για τη διαχείριση της Κας Τουλουπάκη.

Γι’ αυτό συνεχίζουν να αποτελούν ένα ανεξάλειπτο στίγμα της δημόσιας ζωής μας. Και με την υπογραφή της Κας Τουλουπάκη….